Connection

18 dec Connection

Een terugkerend thema voor mij dit jaar is hoe blijven we in verbinding met elkaar met de hele dag veel te veel beeldscherm, in mijn geval als docent en spreker. Daarnaast ook niet geheel onbelangrijk hoe blijf je in connectie met jezelf?

Een van de dingen die ik doe om in contact te blijven met mijzelf op dit moment is een super inspirerend boek lezen dat mij raakt in de ziel. Het is het boek van longarts Sander de Hosson getiteld: Slotcouplet. Sander begeleidt terminaal zieke patiënten op een zeer inspirerende manier samen met zijn team in Assen. Hierover schrijft hij prachtige verhalen die raken in de ziel. Ik neem elke dag een klein slokje (één verhaal per dag) om het echt binnen te laten komen en om steeds weer de verbinding te maken met de plek waar liefde en geluk woont in mijzelf. Hoewel Sander longarts is en ik docent heeft ons beroep erg veel raakvlakken. De specialiteit die Sander heeft is de ander echt zien en laat dat nu net ook de mijne zijn. Er ZIJN voor de patiënt of de student dat is het mooiste cadeau dat we kunnen geven. We zijn immers human BEINGS en human alone is never enough. Being is the new doing.

Vandaag deelde Sander een artikel op LinkedIn getiteld de belangrijkste vraag. Tijdens de opleiding tot verpleegkundige kregen de studenten een onverwachte toets van hun docent met als laatste vraag: hoe heet de dame die hier op de afdeling schoonmaakt? De studenten vroegen of het een grap was maar de docent antwoordde dat dat de meest belangrijke vraag van de toets was. Iedereen in de organisatie is belangrijk en verdient jullie aandacht en zorg en tenminste jullie glimlach. 

Deze fantastische laatste toetsvraag doet mij denken aan Jan, hij was jarenlang huismeester op de Saxion Hogeschool. Iedere maandagavond gaf ik les bij de deeltijdopleiding tot 22:30. Jan wist dat ik dan nog op mijn kamer zat, na afloop van de les en kwam altijd even met mij praten. Jan moest immers de tent sluiten. We deelden veel en dikwijls kwam het gesprek op zijn overleden zoon. Jaren geleden verongelukte hij op zijn motor. Iedere week bezocht Jan zijn graf en altijd werd hij hartelijk welkom geheten door het gerinkel van de windgong, wind of geen wind. Op een avond vertelde hij mij dat de oude windgong echt aan vervanging toe was, deze viel bijna uit elkaar. Maar dat hij de gong niet goed durfde te vervangen. Ik overtuigde Jan dat dat geen issue zou worden. De gong deed in mijn optiek immers niets maar de energie van zijn overleden zoon die werd waargenomen door Jan. Met een stralend gezicht kwam Jan de week erna bij mij om te vertellen dat ik gelijk had. Het waren altijd magische momenten als we samen met zijn tweeën in dat megagebouw waren, zo laat op de avond en spraken over dingen die er echt toededen in ons leven. Inmiddels is Jan al een aantal jaren geleden overleden. Het is dat we geen windgong hebben op Saxion anders heb ik zo het flauwe vermoeden dat deze zo rond 22:30 op maandagavond van zich zou laten horen. Jan is uit de vorm maar zijn energie is nog steeds voelbaar! Still connected hoe bijzonder is dat?