Dode vaders

05 mei Dode vaders

Ik heb het geluk dat ik gelukskunde mag geven bij de minor creatief probleem oplossen. Mijn collega Jaco van Schip werkt eerst zeven weken met deze studenten van allerlei studierichtingen. Van orthopedisch schoenmaker in opleiding tot scheepsbouwer. Van marketeer tot computerdeskundige. Heerlijk zo’n gemêleerd gezelschap dat bereid is out of the box te denken.

Een van de opdrachten die ik aan de groep geef, is een life big question beantwoorden op creatieve wijze. Een levensvraag dus waar zij zich mee bezighouden. Voorbeelden zijn: Wanneer ben ik een goed persoon? Wat mis ik het meest aan 5 jarig kind zijn? Wat zou ik doen als ik niet bang was? Kan ik hem ooit loslaten? Wat is geluk? Wat is liefde? Wanneer is zoiets nu voldoende? Het moet mij raken in de ziel, zeg ik dan tegen de studenten en ik moet kunnen voelen dat jullie het met je ziel beantwoord hebben. De succesfactor van deze opdracht hangt in sterke mate af van het feit of de vraag er een is die je echt bezighoudt, anders kan je immers niet vanuit je ziel antwoorden.

Vele groepen zijn inmiddels de revue gepasseerd en we hebben samen al pracht avonturen beleefd. De mooiste ervaringen ontstaan als er iemand het lef heeft een life big question te delen, helemaal in het begin, die echt onthullend is. Je ziet dan dat de toon is gezet en de rest van de studenten niet anders kan dan ook een laag dieper gaan. Ik praat enorm graag maar de beste gelukskunde lessen zijn toch wel de lessen die door de studenten ingekleurd worden met hun eigen prachtige levensverhalen. De dingen waar zij in hun jonge leven mee bezig zijn met af en toe een wijze vraag of toevoeging van mijn kant of van iemand anders uit de klas. Het delen verbindt enorm en het mysterieuze is dat het vaak een spiegel is van waar de anderen mee bezig zijn of van het proces waar ik zelf middenin zit. Een avontuur dat ik met jullie wil delen is het avontuur van Marijke.

Allereerst moet ik jullie vertellen dat Marijke een rustige studente is, die haar best deed om vooral niet op te vallen. Tot mijn grote frustratie moest ik naar de tandarts tijdens de les gelukskunde, dit vanwege een implantaat dat geplaatst moest worden. Eerst een klein uurtje instructie, dan naar tandarts en studenten een opdracht geven, dan studenten zelf aan het woord. Dat was mijn planning. Een klein uurtje los is aan mij wel toevertrouwd. Ik probeerde de studenten bewust te maken van het belang van in het nu zijn. Als voorbeeld gebruikte ik een moeder die ik ken via de basisschool van mijn kids die aan longkanker lijdt en een pracht voorbeeld is van iemand die juist nu heel goed in het moment kan zijn en daarvan kan genieten. Moeten we daar eerst doodziek voor zijn? Of kan dat nu ook al en waarom saboteren we elke weer ons eigen geluk door te kijken naar wat geweest is en bang te zijn voor wat nog gaat komen? Ook ik vertelde dat ik totaal niet snapte waarom zoiets vreselijks er is als een jonge moeder met kanker. Toch geloof ik eveneens dat het universum onmetelijk wijs is en denk ik dat wij met onze beperkte kijk op de zaak het grotere geheel niet overzien en dus heel vaak met de waarom vraag blijven zitten.

Terwijl ik mijn verhaal aan het vertellen ben, moet ik steeds naar Marijke kijken en flitst mij door het hoofd zij moet straks de beurt! Maar mijn gedachten flitsen zo snel door mijn kop dat ik voordat ik het wist op de fiets zat op weg naar de tandarts. Wat ik aanvankelijk zo storend vond een knip in mijn les, blijkt later erg waardevol. Bij de tandarts aangekomen, mag ik plaats nemen in de wachtkamer en weer hoor ik: “je moet Marijke zo de beurt geven”. Zo’n besliste toon die je er niet in of uit kunt praten, waar je niet omheen kunt.Liggend in de stoel van de tandarts probeert de stem in mijn hoofd te verklaren waarom Marijke de beurt moet? Daar kom ik niet uit en ik besluit vertrouwen te hebben en spreek met mijzelf af Marijke direct de beurt te geven.

Deze klas is fantastisch als ik terugkom zijn ze allemaal braaf aan het werk onder het genot van iets lekkers (te drinken). Bij binnenkomst grap ik dat ik van het universum Marijke de beurt moet geven. Ik vraag haar: ”Moet jij je kinderfoto nog?” Marijke antwoordt: “dan laat ik nu mijn life big question zien (die moest pas over een week of drie af) die heb ik net af en daar zitten ook mijn kinderfoto’s in”. Een adembenemend mooi filmpje volgde met alles erin wat ik in het eerste uurtje aan de orde had gesteld. Een schattig meisje met een onbezorgde jeugd totdat ze te horen krijgt dat haar vader ongeneselijk ziek is (gediagnostiseerd met longkanker). Er volgen aangrijpende foto’s en zinnen. Een sterk vermagerde papa in het ziekenhuisbed, omringd door de liefde van zijn gezin, genietend van het moment. Wat heeft de dood van mijn vader mij gebracht? Een hechtere band met mijn familie bijvoorbeeld, meer genieten van het moment het kan allemaal zo anders zijn.

[creativ_pullleft colour=”blue” colour_custom=”” text=”Het was stil na dit filmpje, muisstil.”]

De klas was zichtbaar aangedaan net als Marijke. Marijke had zichzelf als doel gesteld tijdens deze minor om opener over haar gevoelens te worden en dan dit… Wow! We mochten haar alles vragen. Hoe was het om dit filmpje te maken? Met deze foto’s bezig te zijn? Effe terug in de tijd. Heftig maar het was tijd! Samen met mama sinds tijden weer gehuild om de dood van haar vader/ haar echtgenoot, na het zien van dit filmpje. Aan het einde van deze indrukwekkende les vertelde ik Marijke dat zij de heldin van de dag was vandaag!

’s Avonds, na een lange middagsessie met een andere prachtgroep, check ik mijn mail nog effe.
Het is Marijke die haar dankbaarheid uit omdat ze zo blij is dat ze dit heeft durven en kunnen maken. Zij noemt mij de heldin van de dag dat ik een dusdanige sfeer gecreëerd heb dat zij dit durft. Moe maar voldaan moet ik nog effe een ding tegen Marijke zeggen van haar vader. Onthoud Marijke: “You never walk alone!” mail ik haar. Marijke antwoordt terug: “Wat ben jij bijzonder!” dat was het lied waar mijn vader dol op was en dat gedraaid werd bij zijn uitvaart.

Marijke had eerst niet veel met het spirituele wellicht mede doordat haar moeder zich daar juist sinds de dood van haar vader op toe heeft gelegd (om alles een plek te kunnen geven). Later mailde ze dat ze er eigenlijk niet meer omheen kan. Ik gun iedereen die een dierbare moet missen zo’n aanwijzing van het universum (of hoe dat ook werkt?) Het maakt dat we ons herinneren dat we oneindig veel meer zijn dan ons lijf!

Dit is slechts een onderdeel van een veel groter geheel.