Vrienden worden met het nu in Italië

30 apr Vrienden worden met het nu in Italië

Het is bijna meivakantie 2014 en het plan is te vliegen met ons gezin naar het Gardameer.
Dat plan hebben we al in december gemaakt samen met onze vrienden, waarmee we veel vaker op vakantie zijn geweest en wat een gouden formule blijkt te zijn.
Bart en ik zijn niet zo goed in plannen en al helemaal niet als het om vakantie gaat.
We zijn samen met onze jongens dol op ons (t)huis en om te reizen hoeven we ons niet fysiek te verplaatsen.
Ik maak onmetelijk mooie en grote reizen in mijn hoofd.
Maar tja, uit de comfortzone “that’s where the magic happens”, zeg ik altijd in mijn workshops.
Lekker zelf op dit vlak mooi niet doen, ha, ha, ha!
Daarvoor hebben we dan weer onze vrienden die ons tijdens een decemberborrel enthousiasmeren met hun vakantieplannen en in een vlaag van verstandsverbijstering boeken we.
We gaan naar een prachtig vakantiepark (Geen camping dit keer een gelukje voor mij. Ik houd nogal van luxe.) en we gaan vliegen.
Alle randvoorwaarden zijn, in mijn ogen, zeer goed.
Al weken van tevoren hou ik in de gaten wat het weer aan het Gardameer is op weeronline en dat ziet er telkens veelbelovend uit. Veelal wordt er het rapportcijfer 10 uitgedeeld dus wat wil een mens nog meer?
Toch word ik er wat zenuwachtig van want de stem in mijn hoofd, ik noem hem Karel, zegt: “Als dat ook nog maar zo is als wij er zijn!” “Er komt vast een keer een weersomslag (helemaal statistisch gezien). Als dat maar niet net is als wij er zijn!”
Karel was zeer zeker ook tekeer gegaan, misschien nog wel erger, als het constant vieren had geregend in de weken er voor. “Het weer is daar dusdanig van slag. Dat gaat niet goedkomen. Wie gaat er dan ook naar toe in de meivakantie?! Dat ligt tussen de bergen, dichtbij Oostenrijk, dat is vragen om problemen.”
Toen we de vakantie boekten, dacht ik nog:” Ik ben nu 45 jaar en ga me nu eens niet zo druk maken over dat weer. Ik ben honderden lessen en workshops gelukskunde verder en ik weet nu toch dat geluk niet zit in een situatie, ding of een persoon, maar in mijzelf. Ik ben geluk en ik ben liefde. Dus stoppen met zoeken naar dingen buiten jezelf, Mirjam. Kies om gelukkig te zijn in plaats van geluk te hebben!
Kijk naar die jongens van je die dat nog zo goed kunnen in het nu vooral op vakantie en je totaal niet druk maken over het weer of over wat je überhaupt in die week gaat doen.
Gek is het dat dan toch Karel wint naarmate de vakantie dichterbij komt en dat weeronline bijna verslavend werkt?! Alsof dat de vrijbrief naar geluk is?! Gekte…
Naarmate we dichterbij de datum van ons vertrek komen, staat er zeer consequent in de voorspelling dat de eerste dag dat we er fatsoenlijk zijn een rapportcijfer 3 heeft. Veel zwarte wolken en heel veel regen.
Ellen, mijn vriendin en ik, worden daar allebei verre van blij van en we voedden dit gevoel heerlijk bij elkaar tijdens het sms-en en onze telefoongesprekken.
Blijkbaar smult Karel hiervan en heeft hij dit nodig om bestaansrecht te hebben.
Wist je dat het wetenschappelijk onderzocht is dat een mens gemiddeld 60.000 gedachten heeft op een dag en dat daarvan maar liefst 70% negatief is en meer dan 90%hetzelfde als de dag ervoor?
We denken dus veelal dezelfde dingen en maken ons gek met steeds weer dezelfde verhalen.
Alsof we daarmee ons ergens op voor kunnen bereiden.
Alsof we meer kans op overleven hebben. Daar komt het wel vandaan. Ons ego wil niet dood en wil ons waarschuwen voor de gevaren.
Ik heb mij af zitten vragen waarom ik het toch zo belangrijk vind, dat weer?
Dat komt door vroeger. Mijn ouders waren super drukke ondernemers en als we een keer per jaar op vakantie gingen eerst altijd in Nederland en later naar Italië (Pesaro), dan wilden mijn ouders optimaal genieten en daar hielp een zonnetje zeer bij.
Maar je kunt ook de zon in je hart laten schijnen hoe bewolkt het buiten ook is.
Dat is niet altijd makkelijk te bevatten voor je ego, maar je ziel/ bewustzijn weet waar ik het over heb. Het is een dieper weten. Je kunt altijd naar een plek toe waar complete rust en diepe liefde en verbondenheid is met alles wat is. Daar hoeft de zon letterlijk en figuurlijk niet voor te schijnen in je leven.
Inmiddels zitten we met ons gezin en onze vrienden (“toevallig” in een huisje naast elkaar) in Moniga del Garda.
Alles waar Ellen en ik qua weer bang voor waren, is uitgekomen en zelfs nog veel erger.
Bijna 48 uur stromende regen hebben we nu achter de rug. Leuk is wat anders, maar we hebben naast doorweekte kleding en veel kou ook heel veel mooie momenten samen beleefd.
Momenten waarvan ik zeker weet dat we later met een boel humor op terug zullen kijken.
Bijna alleen in Verona rondlopen en shoppen (bijna niemand anders was zo gek blijkbaar) veel te dure paraplu’s kopen, doorweekte kleding en schoenen uitdoen in de auto en in de onderbroek terugrijden naar het appartement, hopende dat je niet aangehouden wordt door de politie (want dan heb je wel wat uit te leggen). Kids die het zo fijn vinden dat ze vakantie hebben, regen of geen regen, en uren met elkaar spelen; een klik die er is van vroeger uit.
Veel lezen, heel veel lezen waar je thuis de rust niet voor hebt en waardoor je pracht inzichten krijgt.
En zo kan ik nog tijden doorgaan.
Allemaal dingen voor in mijn dankbaarheidsschrift die ik er met zonnig weer niet in had kunnen zetten, domweg omdat ze dan niet zouden kunnen gebeuren.
Wat je aandacht geeft, groeit. Dat is ook de kracht van dankbaar zijn.
Ik ben dankbaar dat ik met mijn gezin en vrienden in Italië zit. Dat we ons deze luxe kunnen veroorloven. Ik ben dankbaar voor de diepe vriendschap met Ellen en Gerald, Tooske en Liv en de gouden vakantieformule die we samen hebben ontwikkeld in de loop der jaren. Ik ben dankbaar voor de support van mijn vader vanuit Nederland met zijn opbeurende weerberichten voor de komende dagen.
Ik ben dankbaar voor alle momenten in het nu die ik beleefd he de afgelopen 48 uur want die onophoudelijke regen (ook verzengende hitte overigens) dwingt je om in het nu te zijn. Het weer heb je immers geen invloed op en kun je niet veranderen.
Ik ben dankbaar dat het vannacht rond 3:00 droog werd hier en dat ik nu zelfs blauwe stukjes zie tussen de wat dikkere bewolking (hier was ik anders wellicht ontevreden over geweest na 48 uur volop zon).
Ik ben dankbaar dat Duke zo blij en gelukkig oogt. Hier effe geen school; een zware last voor Duke op dit moment.
Ik ben dankbaar voor de humor en bijna altijd goed gemutste Pepijn en ik ben dankbaar voor de liefde die ik voor Bart voel.
Nu lekker lopend naar het dorpje broodjes kopen. Vandaag krijgt het weer een rapport cijfer 9. Dus, wie dut mie wat vandage? (met de groeten van SKIK).
Dit is natuurlijk een vrij eenvoudige vorm van “vrienden worden met het nu”.
Maar wat als je als de jonge moeder of vader uit mijn blog dode vaders te horen krijgt dat je ongeneselijk ziek bent?
Word dan maar eens vrienden met het nu en toch kan dat.
Er zijn voorbeelden te over van.
Hierbij schieten mij direct Dineke (de moeder van mijn overleden vriendin, schrijf ik binnenkort nog een blog over) en Jip Keijzer door mijn hoofd de jonge inspirerende terminale man uit serie “Over mijn lijk” van BNN.
Hoe knap is dat als je kind dood gaat of dat jezelf jong sterft en dat je zo’n voorbeeld voor anderen kunt zijn dat je oneindig veel liefde en geluk uitstraalt.
Dit is de boodschap op van Jip Keijzer op internet. Een paar dagen voordat hij stierf opgenomen echt zeer indrukwekkend en zo waar.
Dat is het leven voor gevorderden!