VIER!

28 nov VIER!

Een optreden in Denekamp met losse kaartverkoop. Volle bak! Daar verbaas ik mij iedere keer over en ben ik tegelijkertijd zeer dankbaar voor. Allemaal verschillende mensen, met name, zoals gewoonlijk, veel vrouwen. Ik heb van alles voorbereid, veel te veel. Doordat ik, als ik op het podium sta, in alle vertrouwen het plan durf los te laten, blijft het werk voor mij ook interessant. Ik stem af op mijn intuïtie en vraag om hulp; “direct my footsteps”, zijn mijn gevleugelde woorden, vlak voor een voorstelling. Als je mij ooit had verteld dat ik zou gaan spreken voor volle zalen in heel Nederland, enkele keren per week, dan zou mijn ego behoorlijk hyperventilerend gereageerd hebben: “Hoe dan?!” Zoiets kan je ook echt niet als single unit, dat is angstaanjagend. Om hulp vragen aan de universele intelligentie helpt mij enorm. De avond in Denekamp ging erg veel over de dood, het ontstond. Volgens mij kunnen we het leven alleen voluit leven als er ook ruimte is om tijdens ons leven na te denken over wat de dood inhoudt en te accepteren dat we allemaal een ‘retourticket’ hebben. 

Een lange rij met allemaal mensen die mij even willen spreken, vormt zich na afloop. Er staan ook twee zussen in de rij. Een van de twee vertelt mij, dat toen ze het kaartje voor de voorstelling kocht ze nog geen idee had wat haar boven haar hoofd hing. Inmiddels weet ze dat ze ongeneselijk ziek is. Boos en wanhopig vraagt ze mij: “Hoe kan ik met deze wetenschap dan nu nog gelukkig zijn?!” Ik kijk haar aan en zeg dat ik nog nooit op dat punt geweest ben, waar zij nu is. Dat het idee mij angst inboezemt en dat ik niet zou weten hoe ik zou reageren als ik in haar situatie zou zitten. Mijn ego is er namelijk zo van overtuigd, dat ik mijn lichaam ben. Natuurlijk is er een dieper weten dat veel beter weet, maar deze illusie voelt gewoon zo levensecht. Dan popt er in mij een vraag op (daar komt geen denken aan te pas). Ik vraag haar of ze kinderen heeft. Ze knikt en fluistert, met tranen in haar ogen: “Twee meiden.” Dan vervolg ik: “Hoe wil je herinnerd worden door jouw dochters? Als een moeder die boos en zeer angstig was of als een mama die liefdevol het leven voluit leefde tot het laatst?!” Weer zag ik in haar ogen de wanhoop en de pijn. Het was allemaal zo vers. Ik voelde mij machteloos en ik kon alleen maar liefdevol kijken en haar zien als heel. Ik sloot ons gesprek af met de zin:

when the student is ready, the teacher appears.

In plaats van volop na te genieten van de succesvolle sessie en alle hartverwarmende reacties, op de terugweg in de auto, draaide mijn ego overuren. Karel hoopte op een beter verleden. Waarom vertel ik ook zoveel over die dood? (alsof ik daar invloed op heb). Ik had Wendy, zo heette de dame, in ieder geval niet rustiger gemaakt.

Via de organisatie achterhaalde ik haar mailadres en zond ik haar bakken liefde en gouden tips.

Een maand later mocht ik spreken op Het Rode Maanfestival. Op hoge hakken, met soulpijpen door de weide banjerend, mocht ik de vrouwen veelal in hun yoga-kleding gehuld, inspireren. En ineens zag ik haar: Wendy, met haar vriendinnen op een dekentje in de wei.

Het werd een bijzondere sessie en na afloop sprak ik met haar. Ze vertelde dat, toen ze thuiskwam van de sessie in Denekamp, er een tekening van haar jongste dochter op haar lag te wachten. Ze had een hart getekend met de wijze woorden: Mama ik hou van jou voor ALTIJD! Uiteindelijk is, in mijn optiek, alleen de liefde echt. Liefde blijft altijd, ook als iemand niet meer in de vorm aanwezig is. Ik had Wendy destijds gezegd dat de ziekte ook cadeaus met zich mee zou brengen. Dat betekent niet dat ik van elke drol een taartje wil maken, maar als je oog houdt voor de lichtpuntjes wordt het leven lichter. Ook als je snapt dat jouw ervaring wordt gecreëerd van binnen naar buiten in plaats van andersom, valt er als bijeffect een hoop gepieker weg. Dat wat jij gelooft, daar zal jij bewijzen van zoeken en dat zal je ook ervaren. Dus als jij denkt dat het leven niet te doen is, dan zullen je allemaal dingen opvallen die bewijzen dat het niet te doen is hier.

Er was veel gebeurd in de tussenliggende periode. Ze keek inmiddels anders naar haar situatie. Ons eerste gesprek was de aanzet geweest om anders te kijken. Wendy straalde zelfverzekerdheid uit. Eigenlijk was er niets veranderd aan de situatie, maar toch was haar wereld compleet anders geworden. If you change the way you look at things, the things you look at will change.

Onder het hardlopen, kreeg Wendy een aantal maanden geleden een ingeving, zoals ze dat zelf noemt. Ze wilde een blad maken om haar ervaring te delen met andere mensen. Gewoon om ook het leven te vieren want wat geniet ze van alle tijd die ze nu heeft. In het blad beschrijft ze haar ‘life-hacks’ en de opbrengst van het blad gaat naar de Paulien van Deutekom Foundation. Paulien van Deutekom was een Nederlands schaatser die ook kanker had en helaas veel minder ‘blessuretijd’ kreeg om iets na te laten voor haar kinderen.

Wendy is iemand die helemaal niet graag in het middelpunt staat, maar het was gewoon de uil die haar dit dicteerde. Er was geen ontkomen aan. Natuurlijk waren er vele momenten dat ze twijfelde en ze zich afvroeg waar ze aan begonnen was. Wie ben ik om zo’n blad te gaan uitgeven? Wat heb ik nu te vertellen? De dag nadat het interview over het blad met Wendy verscheen in de krant was ze van het padje af. Ze hadden het artikel, zonder te vragen gedeeld op Facebook, de verkeerde foto was geplaatst en er was een bepaalde zin waarvan ze had gezegd dat juist die eruit moest, niet verwijderd. Verre van leuk en fijn uiteraard, voer voor Karel! Ik belde haar en het enige dat ik deed was luisteren, geen oplossingen geven. Ik herinnerde haar aan haar innerlijke wijsheid. De uil die dit alles had bedacht, wist dat het enige dat erop zat relaxen was. Immers nothing is under control! We moesten aan het einde ook samen lachen, omdat we erachter kwamen dat Karel ineens een nieuw favoriet probleem had gevonden. Een goed teken eigenlijk dat daar weer ruimte voor was. Naast het feit dat het, op zijn zachtst gezegd, niet netjes was hoe de krant gehandeld had, bleek er ook een enorme Karel met koudwatervrees onder te zitten bij Wendy. Straks is het niets. Wat vinden alle mensen van mij dat ik zo’n blad uitgeef waarin ik mij zo kwetsbaar opstel en met allemaal foto’s erin van mijzelf en de kinderen? Karel kalmeerde langzaam en 1 november werden de slingers opgehangen om het leven te vieren, weer een jaar heerlijke bonustijd beleefd en hopelijk nog velen en een blad gemaakt met zoveel liefde en met enorm veel hulp van mensen.

Arjan, de man van Wendy, heette iedereen welkom. Ik mocht kort iets zeggen. Daarna droegen haar meiden een stukje voor vanuit hun hart. Vervolgens nam Wendy het woord. Zo mooi om haar enorme groei te ervaren vergeleken met de eerste keer dat ik haar zag in Denekamp. Wendy noemt mij in haar blad een teacher. Maar zij is echt niet alleen mijn student, maar ook een grote teacher. Mijn Karel schreeuwt dat hij never met de situatie zou kunnen omgaan, zoals Wendy dat kan. Maar Karel vibreert op de frequentie angst en heeft geen idee. Dus kust de uil hem vriendelijk op zijn koppie en overheerst de dankbaarheid dat ik Wendy als teacher in mijn leven heb.

Een mooi cadeau voor jezelf of om weg te geven: www.viermagazine.nl