Wat wordt mij hier aangeboden?

23 mrt Wat wordt mij hier aangeboden?

Herken je dit? Dat je in zeer korte tijd dezelfde les krijgt aangeboden in verschillende vormen? Het is alsof het universum de druk opvoert totdat we willen zien wat we moeten zien. Mijn ego haat dit, omdat het pijn doet, omdat het alle energie uit je trekt, omdat het vaak om een oude wond gaat die nog geheeld en dus aangekeken mag worden. Maar het is veel makkelijker om de schuld naar buiten te projecteren. Eigenlijk is het universum op zo’n moment, van meerdere lessen op een rij aanbieden, onze grootste bondgenoot.

Vorige week woensdag aan het einde van de middag krijg ik voor de volgende dag een spoedoverleg ingeschoten van mijn baas, zonder opgave van enige reden. Ik sta op het punt om met mijn oudste zoon, Pepijn en met vrienden van ons naar een avondje Jorn Luka en Tijn Touber te gaan in het theater in Lochem. Om echt daar te kunnen ‘zijn’, vraag ik mijn baas een toelichting, waarom ik op mijn vrije dag de agenda moet vrijmaken voor een spoedoverleg.

Hij is kort van stof en zegt dat een aantal studenten helaas een klacht hebben ingediend bij hem over de lessen finance die ik aan hen geef. Het grote ‘beoefenen’ is begonnen en ik doe mijn best om er echt te ‘zijn’ tijdens het fantastische gesprek van Jorn en Tijn. Het lukt mij redelijk om mijn gedachten toe te laten over dit spoedoverleg en ze niet te veel te animeren. Maar in de vroege ochtend word ik toch wakker getikt door de Muppet in mijn hoofd die een aantal zaken rondom dat zogenaamde spoedoverleg met mij wil doornemen. Als we half slapen, zijn we minder bewust en heeft Karel (zo noem ik mijn Muppet maar het mag ook Zwelgje, zoals Wiggert Meerman van Eindbazen hem noemt, zijn) de macht. Ik laat alles over mij heenkomen. Maak hele Netflix-series en heb vervolgens een nare droom over mijn baas.

Gelukkig heb ik het gesprek al vroeg in de ochtend. Voor de tijd maak ik op advies van mijn vriendin Marieke een wandeling in de natuur en probeer mij te verbinden met de frequentie vertrouwen en liefde. Ik neem mij voor te luisteren naar wat hij te vertellen heeft en niet te reageren met Karel (Bullshit FM), maar vanuit de uil (Soul FM).

Mijn baas legt uit dat de drie studenten (van de 70 die ik heb) bang zijn dat ze de toets niet gaan halen en dat ze vinden dat ik hen niet voldoende voorbereid op de toets. Het is bijzonder dat dit geluid voor het eerst komt na 23 jaar lesgeven met high scores in de leerling-evaluaties (waar ik overigens nooit om geprezen word). Ik leg uit dat ik gestopt ben met eindeloos dingen uitleggen en op het bord schrijven, als studenten geen gerichte vragen hebben over het huiswerk.

Deze drie studenten hebben wat minder talent voor het vak en haken in mijn ogen snel af, als ze iets niet snappen. Finance staat bij onze opleiding bekend voor velen als het moeilijkste vak van de propedeuse. Dikwijls vertel ik de studenten dat het zweet op de goede rug moet. Geen populaire uitspraak, maar zo waar.

Ik ben aan het leren om in liefde grenzen aan te geven omdat ik ervan overtuigd ben, samen met mijn collega’s, dat het succes groter is als studenten er zelf mee aan de slag gaan. Ze moeten er thuis gemiddeld 70 uur insteken om een voldoende te kunnen halen,

Het feit dat jonge studenten van ongeveer 20 jaar naar mijn baas gaan om te klagen, dat kan ik nog wel begrijpen. Hoewel het natuurlijk veel wijzer zou zijn geweest om met mij in gesprek te gaan over hun zorgen en over wat ze denken nodig te hebben. Maar dat mijn baas mij bij één wanklank in 23 jaar op mijn vrije dag oproept voor een spoedoverleg, vind ik op zijn zachtst uitgedrukt wonderlijk en niet gepast. Alsof ik studenten wat vreselijks zou hebben aangedaan. Waarom kon dit niet wachten en moest dit zo officieel? Ik heb dit mijn leidinggevende meegegeven. Hij zag het anders. 

Wat gebeurt er dan met mij? Ik voel mij totaal niet gezien. De complimenten die jaren uitbleven, het op stel en sprong gehoord moeten worden, het raakt oude pijn die blijkbaar nog niet geheeld is.

Als mantelzorger voor mijn beide ouders wordt deze zelfde pijn het laatste jaar ook vaak aangeraakt. Per dag word ik minstens tien keer zeer dwingend door mijn vader, die dan figuurlijk de weg kwijt is, opgebeld. Natuurlijk kan ik niet altijd opnemen als ik voor de klas sta of andere verplichtingen heb. Uit onmacht, krijg ik de meest boze voicemails ingesproken van hem. Ik voldoe niet als dochter, dat is de strekking. Ondanks het feit dat ik minstens drie keer per week op bezoek kom, alle mails, overleggen en telefoontjes en dat ik zelfs in de nacht nog met hen bezig ben.

Ik weet, net als bij deze studenten dat het voortkomt uit onmacht. En toch raakt het mij. 

Wat de rest van de wereld ook zegt, ergens in mij is er nog een overtuiging dat ik mijn ouders en de studenten gelukkiger zou moeten kunnen maken.

Maar geluk is een ‘inside job’, het valt niet van buiten naar binnen te halen.

Het is een van de redenen waarom ik probeer af te komen van de ‘disease to please’, omdat ik weet dat het niet werkt. Ik probeer op zo’n moment geluk van buiten naar binnen te halen middels waardering van die ander, maar dat gaat nooit bevredigend zijn en ik ga anderen er ook niet mee helpen.

Op het moment dat je een patroon wilt veranderen, word je uitgedaagd en gevraagd of je het wel zeker weet dat dit de juiste weg is?!

Wat mij enorm helpt, is erover praten. Het delen, niet schaamte, schuld of spijt te laten overheersen (machtsmiddelen van het ego), maar kijken naar de signalen van het universum.

Gisteren ging ik op de fiets aan de andere kant van Enschede bij een bevriende bloemist de bloemen halen als blijk van waardering voor lieve mensen die ons enorm helpen bij de zorg voor mijn ouders. Het waren megabossen, te mooi. En ik nam ook nog wat mee voor mijzelf. “Krijg je het wel allemaal mee op die fiets?”, vroeg Robert.

Tuurlijk!! Ik heb grote fietstassen en snelbinders. Dat gaat lukken! `Onderweg word ik aangesproken dor een vriendelijke automobiliste en direct daarna door de politie of ik bloemen verloren heb aan het begin van de weg? Ik fietste de hele route terug. Meestal heb ik geluk, maar nu had iemand anders geluk. Ze lagen er niet meer.

Wat wordt mij hier aangeboden? Dat het ook wat makkelijker, milder en lichter mag misschien? Wat te denken van: Pak eens de auto voor zo’n klus? Of laat de bloemen bezorgen bij die lieverds via Fleurop. Misschien een stuk minder mooi, duurder en anoniemer dan bij mijn vrienden van Van Slooten, maar wel lekker praktisch.

De neiging tot pleasen blijkt nog diep te zitten. Het komt in mijn ogen altijd voort uit een wond. Naar die wond mag in mildheid gekeken worden. Het kleine meisje dat ooit om aandacht schreeuwde terwijl haar beide ouders echt hun best deden, maar ook gewoon druk en onbewust waren. Dat kleine meisje is toen gaan geloven dat ze niet goed genoeg was, niet de liefde waard, niet gezien werd. Een ‘mistaken believe’. Kortom werk aan de winkel. Vergevingskansen genoeg de hele dag, omdat ik vergeten ben wie ik ben. Daar komt overigens alle pijn vandaan.

Het leven is nooit saai en je bent nooit uitgeleerd, is mijn ervaring. 

Vandaag mag ik twee klassen finance lesgeven die razend enthousiast over mij zijn. Ik kan met ze lezen en schrijven en zelfs rekenen. Ook dat is er! Leve de dualiteit! Ik ben een dankbaar mens.

Op donderdag 26 september kom ik weer spreken in Delden om 20:00 u. Ik laat mij verrassen, wat dan weer verteld wil worden. Het is nog ver weg. Maar wees er snel bij, want het is steeds weer binnen een mum van tijd uitverkocht tot nu toe en ook daar ben ik enorm dankbaar voor. 

Dankbaarheid is de binnendoor weg naar geluk.

Dit is de link: https://www.ticketkantoor.nl/shop/mirjamspitholt2609

Hopelijk ontmoeten we elkaar dan.