Zondagskind

20 mei Zondagskind

Ik ben geboren op een zondag en daar bleef het niet bij. Ik voel me ook echt een zondagskind.

Wat heb ik een overdosis geluk dit leven, of kun je daar geen overdosis van krijgen?

Het nest waarin ik “geland” ben op zondag nog wel, de warme en gevoelige echtgenoot die behalve maatje ook een super vader en heerlijke minnaar is, de pracht kids die vervolgens weer bij ons wilden landen (waar ik elke dag weer zoveel van leer), de overvloed die er is op alle terreinen op materieel maar ook emotioneel en relationeel gebied.

Maar is dit geluk? Of dwing je het af? Mijn ouders die het dit leven ook, in hun beleving meer dan goed getroffen hebben, zeggen altijd op zijn Twents: “We hebt gewoon geluk had.”

Als je zo denkt dan is geluk toeval of wordt het bepaald door het lot. Maar om zo te kijken naar geluk dat maakt mij nu ongelukkig!

Volgens mij is geluk namelijk een beslissing.

Ik had nu net dit blog ook kunnen beginnen met een rijtje van zaken die betrekking heeft op alle vreselijke dingen die ik in dit leven heb meegemaakt. Want in de wereld van de dualiteit is het niet altijd alleen maar rozengeur en wodka lime.

Gelukkig niet want anders zou je niet meer de hoogtepunten herkennen, laat staan waarderen.

Maar hoe kijk je naar die pijnlijke ervaringen in je leven? Durf je ze te doorvoelen? Kun je als je er een tijd later met een helicopterview naar kijken en heel misschien wel de blessing in disguise ontdekken (die je natuurlijk lang niet altijd kunt zien) Maar als je alleen al de bereidheid hebt om het waardevolle in goede en minder goede dingen te willen zien dat is the key to happiness. Immers wat je aandacht geeft groeit.

Als je je pijn en je verdriet koestert dan word je dat.

Het aller mooiste is dat je vertrouwen kunt hebben in het universum.

Dat alles wat op je pad komt, precies de bedoeling is.

Dat vindt mijn ego wel heel erg lastig vooral als het om super pijnlijke dingen gaat.

Het doet me denken aan de uitspraak van Shakespeare: “There is nothing good or bad, only thinking makes it so.”

Wij kunnen immers als we middenin een situatie zitten niet overzien waarom wij hier doorheen moeten? En soms komen we er in dit “level van Mario” nooit achter.

Ooit zei een gelovige student van mij dat een juf op de basisschool hem dit zo uitlegde toen iemand aan hem vroeg: “Hoe kun jij in God geloven als er zoveel pijn en ellende is in de wereld?”

Je kunt de wereld zien als een soort ingewikkeld borduurwerk. Als wij hier leven dan kijken we eigenlijk tegen onderkant aan van het borduurwerk allemaal draden, geen patroon in te onderscheiden maar als we naar het “volgende level van Mario” gaan, dat hij de hemel noemde, dan pas kunnen we er boven gaan hangen en zien we het prachtige borduurwerk echt, het patroon is dan pas herkenbaar. We kijken dan niet meer tegen die draden aan.

Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik af en toe naar dat volgende level kan en soms haarscherp kan zien waarom wat gebeurt.

En we herkennen allemaal dat het veel eenvoudiger is om de situatie van een ander te scannen en te begrijpen dan die van jezelf.

Daarnaast is het in een blije situatie weer eenvoudiger dan in een verdrietige situatie om dingen te snappen.

Afgelopen weekend zat ik in zo’n superflow waarin alles klopte. Over zondagskind gesproken.

Het begon een paar weken gelden dat een collega er mij op attendeerde dat ze bij een grote organisatie workshopsleiders zochten die konden onderwijzen over ondernemen vanuit je hart. Hij schatte zo in dat die klus geknipt voor mij was.

Ik mailde spontaan de organisatie en kreeg al snel een antwoord van de voorzitter van die club, die ik goed ken.

Mijn eerste spannende opdracht in het bedrijfsleven was voor haar.

Daarna bleven we met elkaar afspreken en raakten we bevriend, hoewel ons beide sociale netwerken al bommetje vol zaten, vonden wij toch met enige regelmaat gelegenheid om elkaar echt te ontmoeten.

Altijd weer belachelijk vertrouwd en met een diepgang alsof we elkaar al jaren kenden.

Nu mailde ze mij terug n.a.v. mijn mail over ondernemen vanuit je hart. Dat ze uiteraard helemaal fan van mij is maar dat zij niet de enige was die hierover besliste.

Ik antwoordde met de eerder genoemde Shakespeare uitspraak die ik echt meende.

Als het de bedoeling is dan ben ik van de partij en vervolgens liet het los dan had ik immers beide handen vrij.

Weer een tijd later belde ze mij: “Je zit erbij!” Daar heb je het weer het zondagskind.

Ik werd gevraagd een stukje tekst op te sturen met de toelichting over de workshop dat deed ik graag, mijn passie is immers schrijven.

Omdat het bijna meivakantie was en de voorzitter wist niet zeker of ik mijn zakelijke mail nog zou checken,  elde ze mij tijdens de les op (ha, ha, ha), en vertelde dat ze een aantal kleine tekstuele veranderingen hadden aangebracht, of ik even wilde kijken.

Omdat ik allemaal zeer brave studenten aan het werk had spraken we kort verder. Ze vroeg mij of wij nog plannen hadden voor de meivakantie. Ik vertelde dat ik behoefte aan zon op mijn huid maar dat we niets geschikts konden vinden tot nu toe.

En ineens was die er de uitnodiging om een paar dagen met onze kinderen te gast te zijn in hun casa in Spanje, zij gingen er immers ook een paar dagen naar toe.

Wow wat een uitnodiging.

Diezelfde dag was de reis geboekt voor ons hele gezin haar man hielp ons heel lief met boeken (we reizen niet zoveel met het vliegtuig en als ik ergens onhandig in ben)

20 minuten later kwam ik erachter dat onze oudste zoon Pepijn helemaal niet mee kon omdat hij in Gent was op dat moment om te repeteren voor een heel gaaf toneelstuk.

Leve Transavia en Pim die ik daar aan de telefoon kreeg. Ik mocht een andere naam opgeven voor Pepijn maar dan moest ik nog wel effe een vriendje voor Duke roggelen.

Max zou vers terug zijn uit Curacao en hij mocht mee van zijn ouders.

Kortom alles klopte. Het moest zo zijn.

Als we van tevoren hadden geweten dat Pepijn niet mee kon, hadden we nooit geboekt.

Wat hebben wij een fantastisch lang weekend gehad. Echt aan de oplader. We kregen het ultieme Villa Felderhof gevoel wat een gastvrijheid, een pracht huis, een prive zwembad voor Max en Duke, palmen stranden, zalig eten en prachtige diepgaande  gesprekken tot in de late uurtjes op de veranda buiten!

Wij hebben er een stel vrienden bij, hellup ons sociale netwerk zat al vol, ha, ha, ha!

Het gaat om de kwaliteit van je vriendschap en niet om de kwantiteit. Dat stelt gerust.

Bij mij overheerst de dankbaarheid dat dit op ons pad kwam. Ik heb mijn niets vermoedende collega, die mij tipte, heerlijke Spaanse versnaperingen op zijn bureau gelegd als dank.

Wie niet kan delen, kan ook niet vermenigvuldigen immers.

Want als hij mij niet getipt had..