Is het universum vriendelijk?

08 mrt Is het universum vriendelijk?

“Wat is de belangrijkste beslissing, die je in een mensenleven kunt nemen? “

Volgens Albert Einstein is dat de beslissing of je in een vriendelijk universum leeft of  in een vijandig universum, of je in een ondersteunend universum leeft of in een universum waar je geen enkele steun van hoeft te verwachten.

Deze vraag speelt mij vaak door mijn hoofd met name als het leven een wat andere wending neemt, dan dat ik gedacht of verwacht had.
Zo ook deze week.
Het begon met de vraag, die ik als huiswerkopgave in mijn mailbox vond voor de cursus die ik doe, conscious professional: wat is er in je leven niet gebeurd wat je wel wilde?
Daar moest ik wel even over nadenken.
Eigenlijk voel ik mij een enorme gelukskvogel, hoewel je altijd dingen tegenkomt in je leven, die eufemistische gezegd, uitdagend zijn.
Robert Holden (mijn coach) zegt zo mooi: “Als je de 30 jarige leeftijd bereikt hebt, dan heb je als gemiddeld mens genoeg shit meegemaakt om een leven lang depressief te zijn (liefdesverdriet, gepest zijn, een dierbare verloren hebben, gezakt zijn voor een examen, een scheiding, een afwijzing)”
Maar ik probeer naar de hindernissen op mijn pad zoveel mogelijk te kijken zoals Einstein dat adviseert. Ik geloof dat het universum vriendelijk is en dat het hier zo super goed geregeld is. Dat het vast allemaal klopt, hoewel je dat vaak totaal niet ziet als je middenin de crisis zit, of vlak na die tijd.
Dat heeft vaak meer tijd nodig en sommige dingen ga je in dit leven ook niet snappen, waarom ze moesten gebeuren. Ik hoop dat we het grotere geheel uiteindelijk wel overzien en dat we die dingen begrijpen als we uit de vorm gaan (ons lichaam verlaten/ sterven).

Op de vraag die mij gesteld werd over wat ik wel had gewild maar wat niet gebeurd was, antwoordde ik, dat ik vroeger, voordat ik moeder werd een dochter gewenst had. Geen idee wat ik wenste. Überhaupt de wens om moeder te worden. Het was een oer-verlangen, maar wat het was?
Dolblij was ik toen ik zwanger was van onze eerste, want dat ik zwanger kon worden. Daar was ik heel dankbaar voor. Dat is niet voor iedereen weggelegd en heb ik nooit als vanzelfsprekend aangenomen, dus waren we echt heel blij.
We wisten niet of we een jongen of meisje zouden krijgen: we lieten ons graag verrassen.
Pepijn werd geboren op 3 maart, al weer 15 jaar geleden en ik dacht : “Wat gaaf een zoon! Mooi als er zich later nog een dochter aandient; toffe oudere kerels over de vloer als de gewenste dochter 15 jaar zou zijn….”
Ook kwam er een tweede zwangerschap en weer waren we heel blij en hielden we de spanning erin, hoewel ik met mijn ‘spirituele gaven’ zeker wist dat ik zwanger was van een dochter. Dit voelde zo anders dan bij Pepijn. Bart en ik maakten een lieveheersbeestjeskamer voor de baby die op komst was en ik kocht al zo vast een wit jurkje dat niet te weerstaan was.
Toen Duke op 17 september in een noodtempo geboren werd, was ik op slag verliefd op hem en direct gewend aan het idee dat ik moeder was van twee schitterende kerels.
Het witte jurkje ging de cadeaukast in en vanaf het begin was Pepijn al de “grootste vriend” van Duke. Nu nog steeds worden er uren voetballend samen doorgebracht en wordt er sport gekeken. Negen van de tien keer slapen ze samen op een kamer in een bed. Afgewisseld met de nodige ruzie die na de ontlading als sneeuw voor de zon verdwijnt (wat is dat toch heerlijk bij mannen)
Geen biologische dochters dus , maar wel twee bonusdochters: Anouk en Femke, de meiden van mijn man Bart.
Ik fantaseerde vroeger altijd van veel kinderen, een lange tafel en allemaal samen eten, kletsen, praten, lachen en huilen!
Dat is gelukt!
We hebben het gezelliger dan ooit met onze jongens, de meiden en hun vrienden.
We delen veel met elkaar, zowel lief als leed.
Deze week was de oudste dochter van Bart heel zwaar teleurgesteld. Ze was gevraagd om op haar droombaan te solliciteren. Helemaal door het dolle heen, verliefd op de functie en het leven, bracht ze de afgelopen weken in de zevende hemel door. Iedereen, die er een beetje kijk op had, wist het zeker: Anouk zou het worden.
Des te groter was de teleurstelling toen Anouk hoorde, dat ze de baan toch niet kreeg.
Wat was die meid verdrietig en wat is dat vervelend om te zien. Heel goed fluisterden Bart en ik Anouk in om je verdriet toe te laten. Je grootste geluk is dat je je ongeluk ook kunt ‘facen’. Anders stomp je helemaal af en zul je de beide uitersten niet meer kunnen ervaren.
Ik herinnerde mij ineens weer de vraag die ik op de cursus voorgeschoteld kreeg. Wat is er niet gebeurd wat je wel wilde. Dit is er zo een voor Anouk en tegelijkertijd dacht ik: “Deze heb ik ook gehad.”
Ik had precies op de leeftijd van Anouk gesolliciteerd, op de school waar ik economie doceerde, op de functie van decaan. Ik dacht zelf stiekem ook een goede kans te maken, maar een veel oudere collega kreeg de functie. Hij had al eens eerder gesolliciteerd op die functie maar was het toen niet geworden en nu was hij wel aan de beurt.
Wat vond ik dat teleurstellend en wat was ik net als Anouk verdrietig, verbaasd en boos.
Onbewust weekte ik mij van de school los en toen Saxion mij een half jaar later belde of ik daar wilde komen werken, was ik er helemaal klaar voor.
“Het heeft zo moeten zijn”, denk ik nu.

Op Saxion kreeg ik de mogelijkheid, het vertrouwen en de vrijheid om te creëren en hoe: gelukskunde ontstond in baby-steps.
Mijn diepe verlangen was verhoord. Ik wilde studenten er immers aan herinneren dat we hier allemaal zijn gekomen om de beste versie van onszelf te worden. Dit kunnen we doen door ons talent en passie betekenisvol in te zetten.
(Doet een goede decaan dat eigenlijk ook niet?)
Is het universum nu vriendelijk of niet? Werkt het universum ondersteunend?
Kun je je vinden in deze affirmatie van Louise Hay die ik “toevallig” ook deze week in mijn mailbox ontving: EVERY EXPERIENCE I HAVE IS PERFECT FOR MY GROWTH
Soms is dit wel wel erg uitdagend, moet ik je zeggen. Als je bijvoorbeeld je kind moet verliezen, dan moet ik ook zeggen dat ik er geen touw aan vast kan knopen. Maar wij weten niets (we weten immers ook niet wat er gebeurt als je dood bent). We denken dat iets goed is of iets slecht is, maar we weten niets. Als wij denken dat iets het einde is, kan het net zo goed het begin zijn van een fantastisch avontuur.
Aan een ieder de keus maar als je dat kunt geloven, ben je mijns inziens, een rijk mens, een levenskunstenaar en een echte geluksvogel.