06 aug Fijn aan de lijn
Toen ik in juni bij Robert Holden was voor de 5-daagse training over succes heb ik, naast dat ik een boel inspiratie heb opgedaan, eveneens weer meer zelfinzicht gekregen.
Dit ontstaat doordat je over dingen met (vreemde) mensen moet praten waar je normaal gesproken niet over praat.
In een minuut of 10 wordt diegene tegenover jou, iemand waar je ineens veel meer van weet dan van je gemiddelde collega of buurman. Iemand waarmee je je verbonden voelt.
Je voelt de verbinding doordat je kwetsbaar bent en je openhartig je verhaal met elkaar deelt.
Een vraag die we moesten beantwoorden was bijvoorbeeld:
Mijn grootste angst is…
Als je van start gaat met zo’n oefening, soms twee aan twee, soms in groepen van vijf, heb je veelal nog geen idee wat je wilt en zult gaan vertellen.
Maar als de ander de stilte is waarin jij jouw verhaal kwijt kunt, begint je onderbewuste te spreken.
Bij mij viel het patroon op van het mijzelf identificeren met mijn lichaam.
Ik weet wel beter maar denk heel vaak dat ik mijn lichaam ben, net zoals velen van ons, in plaats van mijn bewustzijn.
Je lichaam is immers alleen je huis waar je het hier op aarde als ziel mee moet doen. Het is wel de bedoeling om er zuinig op te zijn en er goed voor te zorgen. Als je lichaam het immers niet meer doet kan het ultieme verlangen van de ziel, om de ervaring die we leven noemen, niet meer vervuld worden.
Maar je bent niet je lichaam je hebt een lichaam. Een lichaam is slechts “de dress code” hier op aarde.
Mijn angsten concentreren zich grotendeels op het lichamelijke vlak. Angst om te vallen, botten te breken, ik ben als enige in mijn familie doodsbang voor bijvoorbeeld skiën en windsurfen om maar niet te spreken over bungeejumpen of snowboarden.
Ook bang om dik te worden is zoiets dat steeds op komt poppen.
Ik hik al jaren aan tegen een operatie aan mijn hamerteen maar dan kan ik 8 weken geen schoenen aan, krijg ik een pin in mijn teen. Wat is nu 8 weken op een mensenleven om daarna bevrijd te zijn en alle mooie hoge hakken van de wereld weer aan te kunnen?
Maar ja, 8 weken niet rennen wat doet dat met mijn figuur?!
Van jongs af aan ben ik groot en met vlagen te stevig. Als kind voelde ik me daar al zeer ongelukkig onder, wilde ik altijd klein en fijn gebouwd zijn en deed ik er veel aan om in shape te zijn.
Nog steeds speelt die lijn een (veel te) grote rol in mijn leven.
Ik vergelijk mijn figuur altijd met dat van andere vrouwen. Ik zie dik zijn als zwakte en een groot gebrek aan discipline terwijl ik wel beter weet. Niet iedereen heeft het “geluk”, zoals mijn oudste zoon, om een verbranding van een Hummer te hebben.
Bij de een plakken de kilo’s er nu eenmaal makkelijker aan dan bij de ander.
Slank is niet per definitie mooi, het gaat erom wat je van binnenuit uitstraalt. Welke lichtjes fonkelen er in je ogen, hoe zeer herinner je je dat je noch je lijf, noch je gedachten of je story bent.
Maar soms gaat Karel zo tekeer dat hij alleen maar denkt in streefgewichten, controle over het eten, weinig eten en veelal gezond daar kickt Karel op. Maar vaak is het niet goed genoeg. Het kan altijd nog strenger en een beetje minder en…
Als je eenmaal op dat streefgewicht bent, denkt Karel stiekem dat misschien 2 kilo minder nog mooier en veiliger zou zijn of maakt Karel je bang dat je dit vast, net als alle vorige keren niet volhoudt.
Hoeveel mensen kampen hier niet mee?
Meisjes die in een kliniek zijn opgenomen vanwege anorexia vind ik zo vreselijk moedig.
Voor hun gevoel moeten ze alle controle loslaten. Lasagne en magnums staan op het menu. Daar moet ik eveneens niet aan denken. Maar zij hebben geen keus het is 5 voor 12 voor ze.
Een vriendin van mij die zo’n 20 kg is afgevallen zei dit weekend nog tegen mij: “Het moet zo erg met je gesteld zijn dat je van jezelf walgt en dan kun je het echt gaan aanpakken.”
Ik heb wel eens gelezen over een onderzoek onder vrouwen en hun gedrag en gedachten over eten dat er heel wat vrouwen zijn met een eetstoornis. Dat er veel te veel vrouwen dagelijks intensief bezig zijn met (denken aan) eten.
Volgens mij zit de bevrijding in het feit dat je onmetelijk van jezelf houdt en je ook nu al houdt van jezelf met alle imperfecties.
Dat betekent niet dat je geen gezonde keuzes moet maken maar dat doe je juist als je van jezelf houdt.
We worden gek gemaakt door de media die de plaatjes van super slanke vrouwen en liposucties aan ons tonen.
Dove heeft hier een schitterende reclame van gemaakt met als slogan: “Talk to your daughter before the beauty industry does.”
Het is de reclame met het mooie jonge meisje met de rode haren.
Stiekem ben ik blij dat ik twee jongens heb, hoewel ik wel eens een jongen in de klas heb gehad met anorexia (vanwege het mee kunnen doen met sport in zijn gewichtsklasse). Onze jongste zoon heeft zeker aanleg en baalt ervan als ik hem in de gaten hou voor wat betreft dat wat hij allemaal naar binnen stopt qua eten. Hij eet zeer zeker niet meer dan onze oudste zoon maar bij hem blijft het eraan plakken.
Als ik hem soms uitleg waarom ik hem graag coach op het gebied van gezond eten dan reageert hij veelal geïrriteerd en zegt: “Maar mama, ik ben toch goed zoals ik ben. Ik ben zacht en een van de sterksten van mijn klas!” “Ik hou van mijn lijf.”
Tja, wie heeft er nu een serieus probleem? Ik vrees dat ik dat ben, die mijn eigen angsten op mijn zoon projecteer.
Gelukkig heeft hij dat van mijn man die iedere ochtend jumpend voor de spiegel staat en zijn Goddelijke lijf (met buik) bedankt voor alles wat het zo fantastisch doet.
Dat straal je dan vervolgens uit.
Waarschijnlijk heeft mijn man een minder verantwoord BMI dan ik maar wel stukken meer vrijheid, op dat gebied, in zijn hoofd.
Ik heb echter niet de illusie dat hij minder negatieve gedachten heeft dan ik (de gemiddelde persoon heeft 42.000 negatieve gedachten op een dag).
Zoals mijn moeder zo mooi kan zeggen op zijn Twents: “Ie mot toch iets hebben wat oe plug!”
Mijn man heeft weer andere dingen die hem lastig vallen.
De bevrijding zit hem in een groter bewustzijn creëren en vooral niet alles geloven wat je denkt.
De waarnemer worden van je gedachten. Jij bent de denker en jij bepaalt hoeveel invloed je gedachten mogen hebben op jouw leven. Je gedachten kun je niet stoppen maar je hebt wel invloed op the power die je ze geeft.
Ooit heb ik eens op een geheel andere manier gelijnd. Het boek van Sondra Ray getiteld: Het ware dieet zette mij op dat spoor.
Ieder dag heb ik honderden affirmaties opgeschreven. In de trant van: Ik Mirjam Spitholt, hou van mijzelf.
Ik Mirjam Spitholt waardeer mijzelf.
Ik Mirjam Spitholt ben precies goed zoals ik ben.
Ik Mirjam Spitholt zet alles wat ik eet om in gezondheid en schoonheid.
Het werkte voor mij tijden enorm goed.
Je moet zelf de positieve zinnen zorgvuldig kiezen zodat je dingen opschrijft (werkt beter dan opzeggen) waar jezelf in gelooft.
Ik viel af zonder allerlei shakes of koolhydraat arme dieten.
Ik geloofde echt in deze methode. Er was namelijk onderzoek gedaan naar dikke en dunne mensen en er werd gekeken naar wat zij aten op een dag. Net zoals bij mijn zoons was er niet altijd een duidelijk verband tussen het eetpatroon en het gewicht.
Wel zeiden de dunne mensen: “Ik kan nu eenmaal alles eten zonder dat ik ook maar een gram aankom.”
De dikkere mensen beweerden: “Als ik alleen maar aan eten denk, zwel ik al op.”
Dat gedachten krachten hebben weet ik zeker.
In het boek werd ook beweerd dat mensen afvallen van activiteiten als hardlopen omdat ze er zelf helemaal in geloven dat dat helpt.
Tijden lang ren ik al iedere dag een uur maar op de een of andere manier is mijn systeem er zo aan gewend (of geloof ik er niet meer in) dat ik zelfs aan kan komen zonder al te veel eten en met veel beweging.
Mensen die een dieet volgen geloven hier veelal helemaal in en zien daardoor de kilo’s er af vliegen, aldus Sondra Ray.
Wat is er gebeurd dat ik die mindset, die destijds voor mij zo goed werkte, heb losgelaten?
Waarom en wanneer geloofde ik dat ineens niet meer?
Typisch geval van Karel aan de macht, het roer overnemend en daarmee saboteren van je geluk.
Ik denk dat ik vandaag maar eens fijn ga beginnen met affirmeren en alleen die dingen eten waarvan ik denk dat ik er slanker van word.
Hoewel ik al bijna mijn streefgewicht heb bereikt. Maar Karel vindt dat het altijd slanker kan.
Na een tijd die controle voel ik me namelijk super goed.
Hoe herkenbaar voor velen van ons?
Leve de lijn!!
No Comments