01 sep De kracht van vergeven.
Er is een pracht verhaal over twee monniken die samen een pelgrimstocht maken.
De monniken naderen een dorp waar een rivier uit de oever is getreden. Bij die rivier staat een prachtige jonge dame met een lange jurk aan die in die creatie niet de rivier kan oversteken.
Een van de twee monniken besluit haar op te tillen om vervolgens de pracht dame aan de overkant neer te zetten.
Na drie uur zwijgend lopen, zegt de monnik die niet getild heeft tegen de monnik die wel tilde: “Je weet toch dat wij van ons geloof geen vrouwen mogen aanraken!”
Waarop de monnik die tilde antwoordt: “Ik heb haar drie uur geleden losgelaten maar jij draagt haar kennelijk nog steeds met je mee.”
Hoe mooi symbool staat dit verhaal voor de boosheid, frustraties of woede, het verdriet en de pijn die wij soms 3 uur, 3 dagen, 3 jaar, 30 jaar of zelfs levenslang met ons meedragen?
Daar zijn zelfs hele programma’s over: Het spijt me of Het familiediner zit vol met dit soort verhalen van jaren geleden.
[creativ_pullleft colour=”blue” colour_custom=”” text=”Vergeven schijnt een grote rol te spelen bij het ervaren van levensgeluk.”]
Maar wat is dat vergeven?
Hoe doe je dat en waarom?
Bij vergeven denken we al snel aan het vergeven van andere mensen, mensen die jou iets “aangedaan” hebben.
Volgens mij is het grote geheim dat je eerst bereid moet zijn jezelf te vergeven. Heel vaak zijn we immers boos op of teleurgesteld in ons zelf. Ons ego heeft de neiging om een ander daarvan op de kop te geven.
Bijvoorbeeld: “Waarom was ik zo dom om niet eerlijk te zijn en te zeggen wat ik wilde, maar zij was gewoon te dominant. Of: “Waarom playde ik telkens small bij haar? Ik moet ook altijd zo direct zijn, in het vervolg hou ik mijn mond maar ik kon niet meer tegen zijn negatieve gepraat!”
Karel (de stem van ons ego in ons hoofd) is enorm goed in het telkens weer opsommen van alle foute of domme dingen die jijzelf hebt gedaan. Meer dan 90 procent is immers hetzelfde dat je de dag ervoor dacht en 70 procent is negatief.
Karel op “uit” zetten is geen optie, zoals ik al vaker gezegd heb maar de bereidheid hebben om niet alles te geloven wat hij zegt en denkt wel!
Vergeven is een intelligentie op zich. Hoe doe je dat vergeven? Het heeft vooral te maken met bereid zijn om te vergeven en dan doet het vergeven vanzelf zijn werk.. Het heeft minder te maken met doen en meer met zijn.
Als je milder kunt zijn tegen jezelf dan pas ben je ook milder voor anderen.
Mensen die een boel commentaar op van alles en nog wat hebben, hebben eveneens een grote innerlijke criticus (een lastige Karel).
En als je jezelf dus wat minder hard kunt bekritiseren en behandelen dan komt er vanzelf ruimte om dit ook te zijn voor een ander.
Vergeven betekent overigens niet dat je het gedrag of de daden van jezelf of de ander goedkeurt.
Of dat je ineens elke week met diegene koffie moet gaan drinken die jou van alles heeft “aangedaan”.
Het zit hem meer in het realiseren dat die ander niet zijn daden is maar een ziel. Op het moment dat je dat kunt zien, herinner je je ineens weer dat jij ook een ziel bent die met vallen en opstaan het avontuur beleeft dat leven heet.
Een ieder van ons is immers in dit leven (bewust of onbewust) zowel dader als slachtoffer.
In de wereld van dualiteit hebben we ze allebei nodig. We schijnen namelijk het meeste te groeien als we donkere stukken te verwerken krijgen.
Het aller beste nieuws is dat we vergeven vooral voor onszelf doen en dus niet voor de ander (die weet het vaak niet eens dat hij of zij jou zoveel pijn heeft gedaan of gekwetst heeft en dat je na al die jaren nog steeds heel boos bent of teleurgesteld).
Vergeven maakt je vrij. Vrij van gedachten die je totaal geen energie opleveren. Het is een groot kado voor jezelf en vervolgens voor de rest van de wereld.
Want wrok is als het drinken van gif en hopen dat de ander heel ziek wordt.
No Comments