I can get no satisfaction

09 dec I can get no satisfaction

Wij hebben als gezin het heerlijk avondje weer achter de rug.
Niemand is meer in het heilige geloof maar toch vieren we het nog steeds samen met mijn ouders.
Bij mijn moeder thuis was dit vroeger het belangrijkste feest van het jaar. Verjaardagen waren regelmatig vergeten in het acht kinderen tellende gezin. Als er iemand weer eens flink chagrijnig was, werd er gevraagd: “Ben je jarig of zo?”
Echter als de mussen van het dak vielen, midden in de zomer, begon mijn oma al met Sinterklaas inkopen doen.
In goede en slechte tijden konden alle kinderen bij het ontbijt een stapel cadeautjes op hun bordje verwachten en allerlei lekkers. Dat was 65 jaar geleden best bijzonder.
Bij mijn moeder is een linkje aangelegd voor wat betreft Sinterklaas het is in haar optiek zeer fijn en bijzonder.
En dat geef je dan weer door aan je (klein)kinderen.
Echt een hele happening was dat vroeger met al mijn neven en nichten bij oma Mientje Sinterklaas vieren. Met als klap op de vuurpijl de “grande verloting” met allemaal spullen die oma vaak zelf te veel gemaakt had en die op ludieke wijze door een van mijn ooms (die geen Sinterklaas speelde) in de verloting werden gegooid. Van pannenlappen tot knuffelhonden. Het was een soort van voorloper van het dobbelspel, realiseer ik mij nu, dat vele families tegenwoordig spelen.
Dat dobbelspel hebben wij ook al eens gespeeld met ons gezin maar is weer in de ban gedaan door opa en onze jongens.
Geen goede opbrengst en duurt te lang zoiets waren de argumenten.
Dit jaar gewoon weer cadeaus, het liefst heel veel als het aan onze jongste telg van 10 jaar ligt.
Hij heeft genoeg wensen. Van grote Nerf-pistolen (hij heeft er nog maar 5) tot een nieuwe voetbal (daarvan heb je er nooit genoeg), een op afstand bestuurbare auto of het Monopoly-gekke-geldautomaatspel (niet meer verkrijgbaar) alles is welkom!
Pepijn daarentegen heeft geen wensen. “Mama weet jij iets voor mij? Ik heb eigenlijk alles al wat ik nodig heb.” En als ik iets nieuws krijg waarvan ik eerst dacht dat het gaaf zou zijn dan vind ik het kort daarna toch niet meer zo mooi.”
Onze zoons zitten allebei in een andere bewustzijnsfase.
Hoewel ik vind dat Pepijn al wel heel jong achter het geheim van satisfaction is.
Jammer eigenlijk want wat heerlijk dat je nog gelooft in het feit dat spullen je gelukkig kunnen maken.
Behalve een nieuw trainingspak en een stuk Old Amsterdam wisten papa en mama ook niets voor Pepijn.
Voor Duke besloten we de keuze aan opa en oma over te laten en wij besloten ons geld effe in de zak te houden voor een andere gelegenheid.
De avond verliep erg gezellig het was wel een soort van prijsuitreiking waarbij oma zelfs zei: “Misschien volgend jaar toch maar eens surprises doen met elkaar.”
Toch wist de Sint een schot in de roos te plaatsen bij Duke en Pepijn middels het spelletje Monopoly Empire. De hele avond werd er mee gespeeld, zelfs de zwagers deden naar hartenlust mee.
De blijdschap sloeg pas de volgende dag om toen Duke een bezoekje bracht aan een buurjongetje dat een broertje heeft dat nog in het heilige geloof is.
Duke keek verrast naar alle cadeaus die zij samen hadden gescoord en calculeerde snel dat er in deze jongens door de goedheiligman al snel 3 x zo veel was geinvesteerd als bij ons thuis (zo te horen had hij dat best goed uitgerekend. Was hij maar zo briljant bij CITO toets).
Toen ze vervolgens met de gemeenschappelijke buit zaten te spelen en de oma van het buurjongetje belde dat er nog 2 zakken bij haar waren afgeleverd en ze daar natuurlijk direct naar toe gingen, werd het Duke echt te veel.
Dikke tranen huilde hij thuis. Hij had echt het gevoel dat hij in het verkeerde gezin geboren was, vond ons hele stomme ouders dat wij niets gegeven hadden en wilde eigenlijk nu, het liefst direct, ook een groot geweer van ons.
Instant happiness noemen we dat.
Ik legde Duke geduldig uit dat de waarde van het geweer nu rond de 9 punten ligt maar dat hij het waarschijnlijk met een 5 waardeert als hij het een tijdje heeft.

[creativ_pullleft colour=”blue” colour_custom=”” text=”Bezit is immers het einde van het vermaak. “]

Maar mocht het kapot gaan dan geeft hij hem zo weer een 9 of zelfs een 10!
Ik denk dat hij later wel een klein trauma krijgt van zo’n “gelukskunde moeder.”
Direct kreeg ik de wind van voren hij zei: “Waarom mag jij dan wel zoveel kleren voor jezelf kopen, dat is toch precies hetzelfde, daar word je toch ook niet gelukkig van? Dan ben jij net zo goed rupsje-nooit-genoeg!”
Duke had helemaal gelijk soms is mijn Karel (de stem in je hoofd) ook behoorlijk in de war en denkt hij dat geluk een jurk is (zie vorige blog).
Ik bleef rustig gaf Duke gelijk en zei dat we samen iets te leren hadden.
Dat je ego dol is op vergelijken en dat dat nu juist ongelukkig maakt.
“Karel vergelijkt zich nooit met kinderen die het minder hebben”, zei ik fijntjes.
Ik zei tegen Duke dat ik dit jaar bijvoorbeeld heel blij werd toen ik een cadeautje kocht voor een familie die pas hun mama verloren heeft en die deze dagen voorx het eerst zonder haar moeten vieren.
Duke werd stiller en stiller en ging liggen op de bank.
Toen ik terugkwam van een rondje rennen, opende hij opgewekt de deur.
“Mama, sorry dat ik zo egoistisch reageerde, zei hij opgewekt. Ik ga effe spelen bij de buren en neem mijn Monopolie Empire mee want die hadden ze daar juist net niet gekregen.” Laat dat nu de hit van de dag bij de buren zijn!
Als je toch zo graag je geld uit wilt geven en echt geluksverhogend bezig wilt zijn, toont onderzoek aan, dat je moet investeren in ervaringen in plaats van spullen.
Maar eens kijken of we onze jongste zoon kunnen losweken van zijn vriendjes en de Monopoly om ergens met ons een hapje te gaan eten vandaag. Zal niet meevallen, ha, ha, ha!