Verjaardag

09 feb Verjaardag

Over een week is het zover dan word ik 46 jaar. Dus verjaardag.

Laat ik nu een hekel hebben aan verjaardagen en vele mensen met mij. Zoals blijkt uit gesprekken die ik met mensen heb. Wanneer gaat dit mis? Wanneer raak je dat gevoel dat je als kind hebt van opperste staat van paraatheid en blijdschap omdat je jarig bent kwijt?

Mijn eigen verjaardag staat met stip bovenaan voor wat betreft er een hekel aan hebben. En dan niet omdat ik weer een jaartje ouder word.

Dat vind ik stiekem best fijn, dat ouder worden. Ik kom steeds dichterbij mijzelf en de vorm is steeds minder belangrijk (zalig voor iemand die jarenlang naar het perfecte lijf en de looks heeft gestreefd).

Niet dat ik mijzelf nu helemaal uit elkaar laat ploffen, integendeel, ik zorg goed voor mijzelf. Ik ren kilometers hard, eet gezond, probeer mijn rustmomenten te pakken maar dit doe ik omdat ik er uiteindelijk blijer van word als ik goed voor mijn lichaam zorg. Niet alleen van het eindresultaat, waar ik vroeger vooral op inzette, maar vooral ook van de moeite die ik voor mezelf doe. Want dat perfecte eindresultaat is domweg minder haalbaar. Zalig excuus dat ouder worden, ha, ha, ha! Als je er als juf van 46 nog enigszins hip en in shape uitziet, vliegen de complimenten je om de oren, kan ik je verzekeren.

“Had mijn moeder maar zulke hippe kleren aan, zulk gaaf haar, nog zo’n mooi lijf of sneakers onder een jurkje!”

Toch fijn voor je ego.

Wat is er dan nu zo lelijk aan de verjaardag? Blijkbaar doen Bart (mijn man) en ik iets niet goed maar iedere keer weer hebben we de hut bomvol lieve en interessante mensen maar we hebben domweg niet de tijd om met ze te praten als er een verjaardag is bij ons. Vreselijk!

Mijn vrienden en familie gaan met elkaar praten, dikke prima maar ik weet niet of zij daar nu zoveel behoefte aan hebben, ze hebben elkaar immers niet uitgezocht. En mijn man en ik zitten zwaar in de bediening. Een dag met 8 uur lesgeven op Saxion is er niets bij als ik het vergelijk met mijn verjaardag vieren.

Al weken geleden spookte het door mijn hoofd hoe ik dat dit jaar weer eens zou aanpakken. Over niet in het nu zijn gesproken. Ik had eigenlijk wel zin in een soort van “kinderfeest” voor mijn vriendinnen waarbij ik mocht verzinnen wat ik ging doen.

Dan weet ik direct wel waar ik zin in heb iets spiritueels maar zitten al mijn vriendinnen daarop te wachten? En wie nodig ik dan eigenlijk uit?

De mensen waar ik heel veel tijd mee doorbreng zijn mensen op mijn werk dit gebeurt vaker met workaholics. Daar heb ik een aantal fantastische collega’s om mij heen die ambassadeur en much more voor mij zijn als het gaat om gelukskunde promoten binnen Saxion. Mensen die mij echt zien en in mij geloven.

Het lijstje met namen was zo klaar en de datum zo geprikt. Er kwam een dame die zeer veel verstand had van tarotkaarten lezen. Ik kende haar niet maar volgde mijn intuitie.

De dame was zeer kundig en lichtte in een uur een tipje van de sluier op van het verhaal achter de tarotkaarten . Waanzinnig interessant maar wat een informatiedichtheid. Was een mooie eyeopener voor mij want ook ik wil altijd bij mijn sessies gigantisch veel meegeven op een gegeven moment is de spons vol.

Daarna werden er kaarten gelegd maar ik vond er veel algemene informatie inzitten.

Geef mij maar een medium dat er lekker ongenuanceerd dingen uitgooit die ze echt niet kan weten, dingen die zeer specifiek zijn en de kloppen als een bus.

Ach ja, volgende “kinderfeest’. Duke en Pepijn hebben ook wel eens een bowlfeestje gehad dat iets minder interessant uitpakte en de keer erna is dan het voetbalfeest een des te groter succes (leve de dualiteit).

De avond was echter wel super mooi met de meiden van school. Er was verbondenheid. We spraken met elkaar en zagen elkaar, het ging echt ergens over, en dat is nu juist wat ik op het gemiddelde verjaardagsfeest mis.

Irritant van mij dat ik altijd de diepgang op zoek. Denkt mijn ego weer (Karel noem ik de stem in mijn hoofd): “Wat zullen mensen moe van je worden Mir, waarom kan het nu nooit eens gewoon over het weer gaan?”

Daar word ik nu moe van het praten over koetjes en kalfjes.

Maar tja, als ik alle verlichte mensen moet geloven zijn we allemaal een ik ben jij en jij bent ik. Dus hoezo op zoek naar verbinding? We zijn allemaal al lang verbonden!

Van mijn “schoolvriendinnen” kreeg ik trouwens een prachtcadeau. Ik wilde dat natuurlijk eigenlijk helemaal niet. Ik wilde hun trakteren! Maar inmiddels heb ik ook geleerd dat je niet alleen kan geven, we hebben immers altijd een ontvanger nodig bij het geven! Hoe egoistisch dat ik die ontvanger liever nooit zou willen zijn.

Ik kreeg een cadeaubon van een prachtwinkel in Enschede.

Gisteren was de dag dat ik deze ging verzilveren. Het was mijn lucky-day want mijn favoriete verkoopster was er.

Emphatisch, lief, zacht, prachtig, kortom iemand waar je je graag mee identificeert en waarvan je alle adviezen direct ter harte neemt. Daarnaast was er nog een klant in de winkel de leukste en wijste verloskundige van Enschede en omstreken (ha, ha, ha!) We raakten met zijn drieeen aan de praat, tussen het jurkjes en oorbellen passen door, en binnen mum van tijd hadden we het over het leven en de dood. Of moet ik zeggen over de geboorte en de dood. Want volgens mij zijn dat de tegenovergestelden je gaat in het lijf (de geboorte) en je gaat er weer uit (de dood). Maar leven is er altijd. Jouw ziel, het bewustzijn, dat is het leven en dat kan in en uit de vorm. De verloskundige was het roerend met mij eens en zij kan het weten. Elke keer aanschouwt ze weer het wonder van een pasgeborene. Het was een gesprek zomaar in de winkel dat ons alle drie raakte en aan het denken zette.

Hoe mooi kan je verjaardagscadeau zijn? Daar kunnen geen oorbellen tegenop. Hoewel dit nu wel oorbellen met een verhaal zijn.

Daar heb je het weer ik ben elke keer op zoek naar elkaar echt zien. Wie weet, kan dat ook wel op een knetter drukke verjaardag van jezelf of van de ander? Je moet er waarschijnlijk oog voor hebben. Ach, nog zoveel te leren in dit leven.

Ik heb het geluk bijna gelijk jarig te zijn met Pepijn (onze oudste zoon) en meestal vieren we samen onze verjaardag.

Je kunt immers een kinderverjaardag niet overslaan. Pepijn is dol op “mijn visite” die ook cadeautjes/ giften voor hem meebrengen.

Mindful verjaardag vieren dit jaar, wie weet lukt dat als je 46 wordt. Pepijn heeft daar in ieder geval met zijn 13 jaar totaal geen moeite mee.

Het leven is een feestje en we moeten zelf de slingers ophangen.

HAPPY BIRTHDAY daar ga ik voor.