Geluksolifantje

27 mei Geluksolifantje

Een tijd geleden schreef ik een blog getiteld Dode Vaders. In dat blog beschreef ik het verhaal van Marijke die haar vader had verloren aan longkanker en hoe ik met hem kon communiceren en wat dat voor haar betekende.

Ook vertelde ik dat er bij mijn in de mentorklas opvallend vaak studenten zitten die hun vader verliezen. Alsof het van tevoren al bepaald is dat juist ik hun studieloopbaanbegeleider moet zijn omdat ik een lijntje met ze heb.

Afgelopen week had ik weer zo’n wonderlijke ervaring. Eerst moet ik jullie het verhaal van de prachtige Kyana vertellen uit Curacao.

In september leerde ik haar kennen bij de introductie ze zat in “mijn eerste-jaars klas.”
De eerste dagen staan bij mij in het teken van kennismaken. We stellen elkaar dan allerlei veilige en minder veilige vragen een soort “billen bloot spel”. Leuk maar ook spannend.
Kyana vertelde ons dat ze vers uit Curacao kwam. We wilden allemaal weten of ze het heerlijke klimaat daar niet miste, nu al? Ze antwoordde dat ze het heerlijk vond dat je hier lange broeken en jassen kon dragen. Waarop wij haar verzekerden dat dit heel snel zou gaan vervelen.
Ook deed ik een rondje: “Als je mij echt zou kennen dan zou je weten dat…”
Hierop antwoordde Kyana zeer ontwapenend en openhartig, zoals ze is.
Ze vertelde dat haar vader kanker had (gehad) maar dat zijn situatie nu stabiel leek.
We vroegen hoe het was om dan nu zover weg te zijn van hem?
Ze reageerde kalm en moedig. Ze woonde fijn bij haar oma (moeder van haar moeder) en vond het super dat ze de kans had om in Nederland te studeren.

Ik raakte redelijk van slag. Ik dacht direct: “Nee he, als haar vader er maar niet tussen uit piept!” Daar heb ik namelijk inmiddels een soort van patent op.
Vreselijk.

Ik besloot geen voorschot op de ellende te nemen op de ellende die er nog niet was. Een mens lijdt immers het meest aan het lijden dat hij vreest.

Maar na enkele weken blijkt de kanker in alle heftigheid terug te zijn bij haar vader.
Een aantal maanden later vertelt Kyana mij dat ze, tijdens de lesperiode, naar Curacao gaat om afscheid van haar vader te kunnen nemen.
Wat heftig voor zo’n jonge meid.
Ze draagt het moedig en maakt van de nood een deugd, zo knap. Ze geniet van haar familie en vrienden op Curacao die ze onverwacht vroeg ziet.
We houden mailcontact en na afloop praten we over haar ervaring op Curacao.

Weer een paar weken later overlijdt haar vader en vliegt Kyana nogmaals naar “huis” om bij de uitvaart van haar vader te kunnen zijn.
Ze heeft veel aan de steun van haar oma en de rest van de familie in Nederland.

In ons volgende gesprek geef ik haar een te schattig engeltje van het Molletje, gebreid door mensen uit een ontwikkelingsland om haar uit te leggen dat ze altijd beschermd wordt door haar vader. Ik voel dat haar vader soms dichtbij is als we samen praten.

Afgelopen donderdag had ik een drukke dag voor de boeg. Naast lesgeven en 8 studieloopbaangesprekken, mocht ik ook nog spreken voor een grote organisatie.
Voor deze klus had ik een tasje vol visitekaartjes met geknutselde hartjes en unieke (door mij opgeschreven) spreuken in de hal klaar staan. Naast de visitekaartjes, zie ik er ook kadootje van het Molletje inzitten.
Een van de studenten die ik die dag zou zien was Kyana. We hadden elkaar al een tijdje niet gesproken.
In de hal hoor ik ineens een aanwijzing van de vader van Kyana.
Hij vraagt aan mij of ik een kadootje uit het tasje wil meenemen voor Kyana.
Het kadootje dat ik zie liggen is een soort gelijk engeltje dat ik haar al heb gegeven. Ik grap en zeg: “Wel een beetje opletten, deze heeft ze al!”
Hij zegt dat er nog meer inzit en ik graaf wat in het overvolle tasje. Dan ontdek ik een ingepakt geluksolifantje en stop deze gehaast in mij tas.

Als ik het gesprek heb met Kyana, ze is nummer 8 in de rij, ben ik het olifantje al weer vergeten.
Ik vraag haar hoe het gaat met de studie en prive.
Tot nu toe heeft ze als een van de weinigen alles!! gehaald. Zoooo knap, trots op haar.
Dan vertelt ze mij het schokkende verhaal over haar oma, waar ze tot voor kort bij in huis woonde.
Haar oma had een aantal weken geleden te horen gekregen dat ze longkanker had (net als haar vader)
Wat pijnlijk moet dit voor Kyana zijn geweest.
De twee belangrijkste personen in je leven die getroffen worden door deze vreselijke ziekte. Een deja vu!
“Je bent net een beetje aan het opkrabbelen na de dood van je vader en dan dit”, zei Kyana.
Haar oma vertelt dat ze niet net zo’n lijdensweg wil als haar schoonzoon. Ze wil een euthanasieverklaring. Ze zegt dat ze een fantastisch leven heeft gehad en als dit het einde is dat het goed is zo.

De hele familie schrikt hier erg van, ze willen en kunnen oma niet missen. Maar Kyana snapt haar als geen ander.
Dan gebeurt er iets heel naars als oma geopereerd wordt, gaat er iets mis en de vooruitzichten zijn slecht.
Oma weet wat ze wil. Ze houdt de regie en roept iedereen bij zich.
Kyana vertelt dit zonder al te veel emotie te vertonen maar ik hou het niet droog.

Ik onderbreek haar en vraag of ze wel kan huilen of ze niet te hard wordt door het leven?
Ze kijkt verbaasd en zegt: “ Dat was precies wat oma mij zei toen ze zich bij mij riep. “ Het zijn haar laatste woorden voor Kyana , die als aller laatste kleinkind bij haar wordt geroepen, de rest van haar kleinkinderen moet goed zijn/haar best doen op school..

Dan ineens herinner ik mij het geluksolifantje in mijn tas en het “gesprekje” met de vader van Kyana vanochtend bij mij thuis in de gang.
Ik vind het zelf wat ongepast om juist nu, met al deze ellende, haar dit olifantje te geven.
Toch gooi ik hem erin, iets diep binnen in mij zegt dat ik het MOET doen!

Ik vertel haar kort over die ochtend en dat ik het wat raar vind maar dat ik haar dit olifantje moet geven.
Ze kijkt mij vol ongeloof aan: “Juf?! Hoe kan dit? Kijk eens!”
Ze ontbloot haar schouder, die tot nu toe in het super koude Nederland, niet eerder ontbloot was.
Daar pronkt een subtiele tattoo van een geluksolifantje op.
Omdat toeval niet bestaat..
Ik zeg Kyana : “Trek ook nog effe een visitekaartje met unieke spreuk.”
Als klap op de vuurpijl staat hierop: Everything you see, has his roots in the unseen world.
Kyana wordt nu ook emotioneel.

Juf de vorige keer dat ik zo’n kaartje trok, na een les gelukskunde, stond er op mijn kaartje JUST BE(E) met daarop door jou een bijtje getekend.
Dat was toen ook al zo raar want zo’n kaartje met allemaal bijtjes en BE(E) kwam mij zo bekend voor. Ik had ook ooit een kaartje van mijn vader opgestuurd gekregen met allemaal bijtjes en BE(E).

Hoe het zit en hoe het werkt, weet ik niet, maar dat wil ik geloof ik ook niet weten.
Net als bij een spannende film of boek dan wil je het einde ook niet weten! Dat moet geheim blijven.
Maar bij mij overheerst de dankbaarheid dat ik dit lijntje heb met de mensen in the unseen world en dat ik daarmee de prachtige mensen in mijn omgeving, die hun dierbaren zo missen, een beetje kan helpen.