Een Koninklijke “knuffel uit de hemel”

22 jun Een Koninklijke “knuffel uit de hemel”

Het is nu bijna vier jaar geleden dat wij met ons gezin op vakantie waren in het zonovergoten Toscane.
Het staat, mag ik wel zeggen, in ons geheugen gegrift als een van de topvakanties.
Pracht camping, mooie omgeving, heerlijk eten, goede sfeer.
Eigenlijk hoefden wij van het terrein niet af maar toch lieten, Bart, Pepijn en ik ons verleiden om tussen de middag (siesta-tijd) een uitstapje te maken naar Voltera.
Duke had een ‘zweetkont’ en bleef liever op de camping bij onze vrienden Ellen en Gerald.
Eenmaal aangekomen in het dorpje bleek het uitgestorven.
Er was wel een kiosk geopend waar Bart een kaart van de omgeving wilde kopen.
We stonden daar in het winkeltje te zoeken waar we konden afrekenen, samen met een meneer die ik verdacht veel vond lijken op Willem Alexander (destijds onze prins).
De meneer keek naar mij en knikte naar de overzijde van de straat.
Hij zag mijn blik van herkenning en was zichtbaar dankbaar dat ik daar geen ophef over maakte.
De winkel bleek door een straatje gesplitst te zijn en inderdaad de bekend ogende meneer had gelijk.
Hij rekende zijn Italiaanse krant af en wij onze kaart van de omgeving.
Toen de meneer uit ons gezichtsveld was, zei ik tegen Bart: “Zag je dat niet, dat was de broer van Willem Alexander!”
Bart keek mij verbaasd aan en dacht: ”Wat die nu heeft?”
Even later arriveerden wij op een prachtig groot plein. Ik herkende het en wist ineens dat we er eerder geweest waren.
Toen Bart zei: “Je hebt gelijk die dame daar met witte blouse en zonnebril, dat is Mabel!” Bart heeft een meer oog voor vrouwen blijkbaar. Ik had overigens Mabel, zwaar incognito, niet herkend.
Prins Friso stond dus inderdaad samen met ons in dit verwarrende winkeltje.
Bart schoot vanaf grote afstand, zonder dat ze het opmerkten, een foto.
Aangezien wij zo’n beetje de enige bezoekers waren op dat tijdstip, het aller heetste moment van de dag, en omdat het een piepklein dorpje betreft, kwamen we Friso, Mabel hun kids, de au pair en de Engelse vrienden werkelijk overal tegen in het schilderachtige dorpje.
Het aller schatigste was wel dat Friso het hele dorp doorliep met een te lieve knuffel in zijn hand van een van zijn meiden. Hij droeg dat zelf, zijn dochtertje had er genoeg van blijkbaar en de au pair werd hier niet voor ingeschakeld.
Met die knuffel in de hand staat Friso ook op onze foto.
We besloten dat Pepijn wel een ijsje verdiend had, deze warmte trotserend zonder een kick te geven.
Pepijn stond al even te wachten met zijn 2 euro in de hand, toen het Koninklijke gezin ook binnenkwam.
Mabel zag Pepijn over het hoofd en bestelde per ongeluk eerder a few ice creams with two chocolate bowls.
Friso merkte Pepijn wel op. Zag dat ik zag dat het absoluut geen opzet was en knikte weer erg vriendelijk.
Ik liet destijds onze foto’s nog afdrukken en plakte ze normaal gesproken in een foto album in.
Deze liet ik er buiten liggen.
Ik dacht wie weet stuur ik die foto ooit eens op. Ik vond het zo’n vertederend plaatje . Het gaf goed het beeld weer van mijn indruk van Friso. Sympathiek, een gewone liefdevolle vader, oog voor details.
Dat een half jaar later Friso een noodlottig ski-ongeluk zou krijgen, kon destijds niemand vermoeden.
Toen Friso overleed dacht ik wel direct aan de foto en of dat niet heel dierbaar zou zijn om te ontvangen voor zijn moeder of Mabel en de meiden.
Maar zoals dat vaak gaat in een mensenleven, druk, druk, druk, druk.
En waar is die foto eigenlijk en wat is het adres dan waar ik het naar toe zou moeten sturen zodat het sowieso goed aankomt?
Karel had allerlei smoesjes klaar en was domweg too busy.
Ik hield mijzelf stil met: “Dat komt wel op de goede plek op het goede moment.”
En voilà het moment was deze week aangebroken.
Ik was aan het kijken naar wat foto’s van een paar jaar gelden. Ik was toen erg goed in shape (hoewel Karel daar destijds nog een boel commentaar op had) en dacht effe visualiseren, ben super goed bezig met veel minder eten.
Met het zoeken naar dat bewuste fotoboek valt de foto, van Friso met knuffel en zijn gezin, op de grond.

Voor mijn gevoel spreekt het universum zo vaker tegen mij en ik dacht direct: “Hier moet ik dus nu werk van gaan maken..”
Maar tja, geen tijd voor genomen..
De volgende dag had ik een date met mijn vriendin (die ik destijds nog niet kende). Zij heeft “warme contacten” met het Koninklijk Huis, dus ik dacht: ”Zij heeft vast het adres.”
En ja hoor, dat had ze voor mij.
Doordat er in het weekend echt van alles aan de hand was bij ons, kinderfeest Duke, 24 kids op bezoek, 10 te slapen. Zaterdag allerlei opdrachten. Zondag, Vaderdag, dreigde de foto en het adres weer naar de achtergrond te geraken.
Aangezien we op Vaderdag samen met mijn vader, moeder, mijn zus en family en ons gezin uit eten gingen (wat een rijkdom de hele club nog compleet) parkeerde ik de fiets voor de etalageruit van een speelgoedwinkel.
Eerst had ik nog niets door.
De terugweg keek ik in de etalage van de speelgoedwinkel en wie keek mij aan?

Een knuffel die mij erg deed denken qua vorm, kleur en materiaal aan de knuffel die Friso in de hand had destijds, in het warme Volterra!
Ik fietste als een dolle naar huis en dacht: “Nu of nooit voordat ik het weer kwijt ben.”
Hoeveel signalen moet je hebben en het is nog Vaderdag ook!
Ik denk dat vandaag de post wordt ontvangen door de Koninklijke familie. Wat zou ik graag even meegluren wat ze van de foto en het kaartje met het verhaal en de goede intenties vinden. En of zij geloven in een “knuffel uit de hemel”?!
Ik gun het ze zo. Hopelijk voor ze is dit niet de eerste of de laatste.