Synchroniciteit

26 mei Synchroniciteit

We kennen het fenomeen allemaal: je denkt aan iemand die je al heel lang niet gezien hebt en ineens gaat de telefoon of krijg je een berichtje van diegene.
Wij denken dan vaak: “Dat is toevallig!”
Toeval? Ik zeg: “Het valt je toe!”
In het Engels is de term coïncidence een term die uit de mathematica komt en betekent: twee hoeken die perfect in elkaar passen.
Het gekke is dat we voor synchroniciteit op de een of andere manier geen geheugen hebben.
Afgelopen week heb ik zo mega veel van dit soort momenten gehad en ik dacht steeds: “Ga nu zitten Mirjam, schrijf er een blog over dit is niet meer normaal!” Maar tja busy, busy, busy, busy, dead…
Ooit zei Bono van U2: “Als er een liedje voorbijkomt dan weet ik dat ik moet gaan zitten anders gaat hij naar een andere singer songwriter. Als ik eenmaal zit, moet ik de pen zijn werk moet laten doen, ik moet mij er vooral niet te veel bemoeien. Als het af is en ik lees, voel en ervaar, denk ik: “Dit kwam door mij heen!”
Ik zeg in mijn workshops altijd dat we een wijze uil in ons hebben, die we kapitein op het schip moeten laten zijn. Die uil heeft een fluisterstem, die praat je er niet zo makkelijke in en uit. Het heeft te maken met intuïtie en gevoel. Maar daarnaast hebben we ook de stem van ons ego, Karel noem ik hem graag, die knetterhard schreeuwt, emoties losmaakt. Die emoties komen pas als we geloven wat hij schreeuwt. Hij heeft geen vaarbewijs maar wil wel veel te vaak kapitein op het schip zijn.
Karel wil ook helemaal niet dat ik dit blog schrijf, probeert flink zijn best te doen de geheugenwisser aan te zetten en zegt dat ik wel wat anders te doen heb, ha, ha, ha! Zelfs ontspannen vindt hij beter dan dit plan.
Een ding om te illustreren wat ik bedoel van de afgelopen week, die bol stond van de ‘toevalligheden’, staat mij in het geheugen gegrift.
Vlak voordat ik ga spreken over talentontwikkeling bij Noaberkracht in Denekamp en ik zoals gewoonlijk aan de late kant ben, krijg ik ineens een zwart-wit plaatje door van een spelende Jip en Janneke. Ik denk: “Dat is het dat wat ik doe. Ik speel de hele dag en verdien daar mijn geld mee. Dat is de tip van de eeuw die ik de ambtenaren mee wil geven: zoek iets waarmee je al spelend je geld kan verdienen! Waarbij geld nooit de drijfveer moet zijn dat komt vanzelf als je jouw joy (vreugde) volgt.”
Voordat ik de auto instap voeg ik de afbeelding, die ik in mijn hoofd heb, toe aan de al veel te lange presentatie en ik stap in de auto.
Eenmaal in Denekamp aangekomen, parkeer ik gehaast mijn auto. Ik stap uit. Gelukkig ben ik niet zo gehaast dat ik de levensgrote afbeelding, die recht tegenover mijn auto prijkt op de muur, niet zie. Wie verwelkomen mij super hartelijk en blij in Denekamp? De spelende Jip en Janneke! Ze staan bij een sigarenwinkel op de muur afgebeeld.
Voor mij is dat dan een seintje dat die dia in ieder geval aan de orde moet komen.
Ik kom binnen en ben ruim op tijd. Een warm welkom in de Raadszaal in Denekamp.
Ik heb er een paar dagen geleden ook al gesproken op een andere locatie. Tot mijn grote verbazing zitten er weer een paar dezelfde mensen in de zaal (sommigen zijn nog vaker geweest)
Een dame vraagt mij hoe het afgelopen is met “dat waar ik de vorige keer over vertelde.”
Ik weet dan ook ineens dat dat verhaal met als thema ‘vergeven’ aan de orde moet komen.
Karel heeft alles tot in de puntjes voorbereid. Maar de uil weet dat hij de enige echte capabele kapitein is en de meester van in het moment zijn is. Hij weet dat hij het beste alles ‘los kan laten’ wat Karel bedacht heeft.
Het wordt een schitterende sessie met pracht input van de mensen uit de zaal. We maken het samen.
We voelen ons allemaal even éen (ons ultieme verlangen). Dat zijn we eigenlijk ook, maar Karel denkt dat we afgescheiden zijn.
Als toetje ga ik de schoenenwinkel binnen waar mijn auto strak tegenaan geparkeerd staat. “De snoepwinkel” voor een dochter van een schoenwinkelier, als ik.
De uil fluistert: “Daar moet jij even zijn!”
Nee, het is niet Karel die verdoofd moet worden met nog een paar nieuwe schoenen of wilden ze allebei naar binnen?
Het is druk in de winkel en omdat ik twijfel welke kleur ik zal kiezen van de twee paar schoenen die ik aan heb, wacht ik even tot een van de dames mij kan helpen.
Dan zie ik een jongen van boven komen, die ik voor gelukskunde in de klas heb gehad. Jeroen werkt op de afdeling marketing van dit bedrijf: “Ha juf, wat gaaf dat JIJ hier bent.” We praten even kort bij daarna gaan de dames zich ermee bemoeien. We raken wat dieper in gesprek. Eén van de dames zit in een hele zware periode in haar leven, omdat haar schoonmoeder pas overleden is.
Ik vertel haar dat een van de geheimen van geluk, ook je ongeluk incasseren is.
Geluk ervaren we bij de gratie dat we ook ongeluk kennen. Die dualiteit maakt het hier bere-interessant.
Ze kijkt me dankbaar aan en zegt: “Dit is nu precies wat ik nodig heb, jou in de winkel!”
Beide verkoopsters trekken een visitekaartje van mij met een unieke zelfgeschreven spreuk erop. En beter konden ze het allebei qua spreuk niet treffen, zeiden ze.
Ik hoef niet te kiezen tussen zwart of bruin ik neem ze allebei!
Karel compleet verdoofd, de uil mag moeiteloos achter het stuur plaatsnemen, ik rij helemaal zen, ‘in het nu’ naar huis, naar de plek waar geluk en liefde woont. Daar was ik trouwens al de hele dag. Die plek zit in jezelf namelijk.
LIFE IS SWEET.
Je moet er alleen wel oog voor hebben en de blinddoek af durven doen.