Loving what is….

03 sep Loving what is….

Gisteren bereikte mij het bericht dat Louise Hay op 90 jarige leeftijd overleden is.

Een prachtig inspirerend mens dat tot op late leeftijd wilde blijven leren (Chinees, piano spelen, een uitgeverij op poten zetten, etc) en die de wereld en ook mij heel veel geleerd heeft.

Ik heb het voorrecht gehad om een workshop van haar te mogen krijgen in Amerika het betrof ‘mirror-work’.

Samen met mijn vriendin Anita, was ik ruim 4 jaar geleden in San Diego waar we een meerdaagse-training van Robert Holden volgden en als verrassing kwam Louise ons ook een dagdeel trainen.

We moesten veel zelf aan de slag en uit de comfortzone. Tijden kijken in een spiegel en vrienden worden met je spiegelbeeld. “Merk op dat die spiegel niets doet niets.”, zei Louise. “Het is jouw ego dat de imperfecties zoekt en de afkeuring uitspreekt.” Ik vond het spannend en te mooi en tegelijk erg confronterend.

Een in mijn ogen essentiële oefening.

Hoe kun je immers houden van de wereld om je heen als je niet van jezelf houdt?

Loving what is!

We krijgen in dit leven allemaal onze levenslessen en die herhalen zich, is mijn ervaring, totdat je ze echt opgepakt hebt.

When the student is ready, the teacher appears.

Het mooie aan ouder worden is dat ik steeds meer de waarnemer ben van de lessen, die ik voorgeschoteld krijg, en dat ik mijn les terwijl die zich aandient, direct herken.

Bij mij is de rode draad van de lessen op dit moment: geduld en vertrouwen.

Op vakantie in Spanje werd ik overvallen door super hevige buikpijn. Die pijn werd zo extreem dat ik dacht: “Misschien is het toch handig nu om naar een arts te gaan.” De zeer vakkundige arts stuurde mij door naar het ziekenhuis en daar begon het lange wachten, 48 uur geen eten (achteraf gezien wilden ze me opereren), een infuus en weinig tot geen ‘actie in de taxi’. Uren zag ik niemand.

Toen de pijn dusdanig was afgezakt dat ik dacht:” Nu kan ik zelfs terug naar Nederland.”, ben ik ontsnapt.  De uitslag van de echo en de ct-scan in het Catalaans als buit zonder een arts te hebben gezien.

Terwijl ik daar in Spanje in het ziekenhuis lag, was ik extreem rustig. Direct compleet ‘vrienden met het nu’ blij, omdat ik dacht in goede handen te zijn. Oplettend op wat er wel was: een heerlijk airco gekoelde kamer, een goed boek, afnemende pijn. Ik kon de situatie verrassend goed relativeren.

Louise zou het loving what is noemen. Wel fijn om te merken dat je de kracht hebt om dat met zoveel gemak te kunnen en heerlijk voor je omgeving. Die doet het daar natuurlijk ook lekker op, die frequentie vertrouwen van mij.

Inmiddels bijna een maand later ben ik nog steeds aan het wachten op en MRI scan in Nederland (door een fout van het ziekenhuis).

“Het zal wel een reden hebben”, concludeer ik, zonder die exact te hoeven snappen of te weten.

Geen verzet, ongeloof of boosheid alle energie kan in aanwenden voor mijn eigen genezingsproces niets lekt weg. Ik ben vooral dankbaar.

Dinsdagavond nadat ik gewerkt had in Deventer en Amsterdam stopte onze (naar wij dachten in zeer goede conditie zijnde) auto ermee.

Na 3,5 uur wachten werden we gered en afgesleept.

Ook dan roepen mijn man en ik: “Wat fijn dat dit op de terugweg gebeurt en dat het zulk heerlijk weer is en dat de kinderen er niet bij zijn en dat ze bij een vriendje/opa en oma kunnen logeren!”

Maar ja, ik realiseer mij dat de voorbeelden die ik noem, nu niet de meest ingewikkelde lessen zijn die het leven je voorschotelt.

Een super wijze, inspirerende student van mij, uit de minor is zeer ernstig ziek. Regelmatig app ik met hem over zijn fysieke en emotionele toestand.

Toen we gestrand waren met de auto appte ik hem ook. Het ging niet lekker met hem. Artsen spraken niet meer over het gaat goed komen maar misschien en eventueel…

Ik vroeg hem: “Ben je bang?”

Hij antwoordde: “Ja, ik geloof het wel nu voor het eerst.”

Ik snapte hem zo ongelofelijk goed, voor zover mogelijk. Zo’n mooie kerel die al zoveel geleerd heeft door zijn ziekte in zijn jonge leven. Vol plannen en toekomstdromen meer dan wie dan ook de kunst verstaand van het genieten van het nu. En het zien en waarderen van de kleine dingen.

“Doet het je pijn het verdriet bij je vriendin en jouw ouders te zien?” Volmondig een ja van hem.

Ik vraag mij af op welk level ik ‘loving what is’, kan spelen.

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen en ik word nu even stil.

Pak mijn rust op bed, ben de waarnemer van mijn gedachten en emoties en sla op intuïtie een bladzijde open in het boekje van Jan Prins getiteld: Nu even stil (hulp bij overmatig denken, precies wat ik nodig heb op dit moment).

Raak! De woorden komen binnen en het is exact wat ik mijn lieve student zou willen influisteren.

Ik maak een foto van de betreffende bladzijden en stuur een whatsapp.

Het stuk gaat over het ‘omarmen van de angst’, het erdoor heengaan. Vervolgens gaat het om het beseffen dat jij niet de angst bent, maar hooguit de waarnemer van die angst.

Mijn student appt en vertelt dat ook hij diep geraakt is.

Op de vraag wat ik voor hem kan doen antwoordt hij: “Vooral door blijven gaan met af en toe een appje, dat betekent heel veel voor mij.”

Hij vertelt dat de angst weer via de achterdeur verdwenen is omdat deze er echt mocht zijn.

Ik bewonder hem en kan alleen maar hopen en gissen dat, als mijn lijf mij ooit zo in de steek laat, ik net als hij steeds weer opnieuw, vrienden kan zijn met het nu!

Ik besef dat dit wel ‘the champions league’ is maar ik ben ambitieus en ik heb les van gehad van ‘the queen van loving what is’ (Louise Hay) en niet te vergeten van the king op dat gebied: de student.

Ik ga ervoor!