Dragonfly

06 aug Dragonfly

Jaren geleden zag ik een geweldige film “Dragonfly”, die mij enorm raakte. Het ging over een vrouw die neergestort was met een vliegtuigje en sindsdien vermist was. Ze was kinderarts. Haar echtgenoot hoopte dat zijn hoogzwangere vrouw nog leefde. Hij begon een hoopvolle zoektocht waarbij hij allerlei aanwijzingen in de vorm van libelles (dragonflies) kreeg. De kinderen die zij behandelde met kanker, en de dood in de ogen keken, zagen in hun ‘dromen’ steeds libelles bij een rivier waardoor haar echtgenoot wist waar hij moest gaan zoeken. Ze had namelijk een pigmentvlek op haar schouder in de vorm van een libelle. De film zat schitterend in elkaar, ik zal verder niets verklappen. Het paste helemaal in mijn straatje. Mensen die mijn boek ‘Wil je gelijk of wil je geluk?’ hebben gelezen, weten dat ik ook vaker tekens krijg in mijn leven (al dan niet van overledenen). Hoe dat precies zit, weet ik ook niet, maar ik heb het al van jongs af aan. Het kwam in alle hevigheid naar boven toen mijn jeugdvriendin, Imke, overleed. Drie en half jaar geleden werd de broer van Bart, Erik, getroffen door een ongeneeslijke ziekte. We bezochten hem vaak op in het ziekenhuis, dat bijna bij ons in de achtertuin staat. Schrijnend genoeg hadden we toen pas samen de diepgaande gesprekken over het leven en de dood. Ik herinner me nog goed dat ik Erik de vraag stelde: “Wat denk jij dat er is als je dood bent?” Hij sprak moeilijk, vanwege zijn tumor, maar hij gaf aan dat hij daar tijdens zijn leven waarschijnlijk veel minder over nagedacht had dan ik. Ik vroeg hem of hij dacht dat er meer was, een soort ‘ander level van Mario’. Erik wist het echt niet, hij liet alles in het midden. Ik riep spontaan: “Als je maar weet dat ik met dode mensen kan praten! Ga je mij, als je uit de vorm bent, ook knipogen geven?!” “Als dat kan, Mirjam, dan doe ik dat”, beloofde hij mij met een lach op zijn gezicht. Volgens mij dacht hij: “Wat heerlijk dat je dat kunt geloven, dat wil ik ook wel. Helemaal in mijn situatie.”

Erik had een relatief kort ziekbed en overleed toch nog vrij plotseling toen wij op de terugweg vanuit Zuid Frankrijk naar Nederland reden, omdat we hoorden dat hij erg achteruit ging. Het is inmiddels exact drie jaar later en ik lig aan het zwembad op dezelfde vakantiebestemming als destijds, dit verhaal te schrijven. Erik was makelaar en hij was degene die ons adviseerde en hielp bij de aankoop van de Diepenbrockstraat. Het huis dat na 15 jaar zalig in gewoond te hebben, nu weer te koop staat (zie vorige blog). Op zijn begrafenis, het was een warme dag, in begin augustus, zie ik over zijn kist witte vlinders vliegen. Ik heb een onderonsje met Erik en zeg: “Dit vind ik te vaag. Ik zie in deze tijd van het jaar zoveel witte vlinders. Ik wil een big arrow. Doe maar een libelle of zo.” Ik heb het nog niet gezegd of de vlinders worden vergezeld door een opvallende libelle, net een helikopter. Ik knipoog terug en zeg goed zo deze is duidelijk genoeg. We hebben een deal, nu al…

Op veel bijzondere momenten zien we Erik knipogen. Met name als het om zijn oude beroep gaat, het makelaarschap. Nu ons huis aan de Diepenbrockstraat te koop ik vraag ik graag Erik om advies. Ik praat dan in mijn hoofd met hem wat al dan niet te doen. De makelaar heeft ons geadviseerd het huis wel gezellig te houden, zoals het is, maar wat meer ruimte te maken. Meer woonoppervlakte te laten zien. Ik doe van alles en nog wat in verhuisdozen. Ook de vensterbanken moeten leeg. Dan sta ik met de foto van Erik en met de foto van de moeder van Bart in de hand (ook zij is onlangs overleden). Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen ze nu al in de doos te laten zakken. Ze houden mooi de wacht hier in huis. Ze horen er zo bij. De volgende ochtend ga ik alleen in onze heerlijke woonkeuken zitten. Ik mediteer wat, maak contact met mijn innerlijke wijsheid. Mijn oog valt op de foto’s in de vensterbank. Zie ik dat nu goed? Een libelle in de vensterbank vlak naast de foto’s? Roerloos zit hij daar in de hoek. Hij poseert zelfs voor mijn foto’s. Daarna vliegt hij sierlijk weg. Die felblauwe staart: Wow, wat een prachtig beest. Ik deel de foto’s met Bart en met het handje vol vrienden dat dit begrijpt. Mooie reacties. Erik helpt ons mee. Is het er mee eens en blij voor ons. Zo voelt het. Inmiddels zitten we in Zuid-Frankrijk en is de belangstelling voor ons fijne huis is overweldigend. Soms meerdere bezichtigingen op een dag. We zitten op het strand bij Indie Beach en doen een drankje. Ik zit even op mijn mobieltje, maar dit keer is Bart alert. Exact om 16:00 wanneer de bezichtigingen beginnen cirkelen twee libelles over het mooie terras om overduidelijk te maken dat er in het andere level van Mario gewoon hard gewerkt wordt. Naast de fantastische makelaar die we hier hebben, hebben we ook nog Erik die hard meewerkt en die vast en zeker de juiste mensen op het juiste moment zal langs sturen. Vertrouwen dat is hier de ultieme test. De belangrijkste vraag die wij onszelf moeten stellen is volgens Einstein: vertrouw jij het universum? Als het antwoord ‘ja’ is, wordt het leven hier een stuk lichter, is mijn ervaring. Maar als ons ego de boventoon voert, valt dat niet altijd mee… Dat ego is van de frequentie angst en schaarste. Onze ziel is liefde en overvloed. Voor welke frequentie kies jij?!