I am here to be seen!

04 nov I am here to be seen!

Eén van mijn grote passies is mensen, niets vind ik interessanter dan een mens en zijn of haar ‘innerworld’. Op dit moment dompel ik mij onder in de wereld van Antonie Kamerling en zijn geliefden. Wat een waanzinnig mooi en interessant mens is hij en ook de mensen om hem heen zijn zo prachtig. Het lijkt net of ik hem ken door mij te verdiepen in zijn verhaal, zo zie je maar weer dat een relatie all in the mind is. Er is een schat aan informatie over hem en daardoor lijkt het alsof ik, zelfs over de dood heen, echt contact met hem hebt. Dat Antonie nu zo in mijn vizier is, komt omdat het vorige maand exact tien jaar geleden was dat hij zelfmoord pleegde. Zijn zoon Merlijn heeft jaren niets van zijn vader willen horen of lezen en nu was het voor hem tijd, omdat hij vastliep, om op zoek te gaan naar zijn vader. Merlijn maakte hierover een geweldige documentaire en schreef een pracht boek getiteld ‘Nu ik je zie’. Isa, zijn moeder en de vrouw van Antonie, schreef kort na het overlijden van Antonie het boek ‘Toen ik je zag’. Pracht titels! Het is de metafoor voor het leven hier in de vorm. We zijn hier om gezien te worden immers. Niet zien op het vlak van welk beroep we bekleden, om wat we bereikt hebben of ons uiterlijk. Maar meer dat men jouw energie heeft gevoeld en ervaren voordat je dit level van Mario gaat verlaten.

Beide titels van de boeken doen mij denken aan de oefening die ik elke dag weer moest doen, tijdens mijn eerste opleiding die ik volgde bij Robert Holden in San Diego. Ik was daar jaren geleden voor een coaching happiness-training. We begonnen de eerste dag direct met de oefening die ik eerst mega akward vond. We moesten door de zaal lopen en op intuïtie iemands handen vastpakken en oogcontact maken en dan zeggen: “I am here to be seen!” Als de ander jou zag dan mocht hij of zij zeggen: “I see you!” Dat kon destijds nog, we hadden nog nooit gehoord van COVID 19. Nadat Robert Holden deze oefening ingeleid had en we moesten beginnen dacht ik: “Where’s the bathroom?!” Mijn ego was niet toe aan deze zweverigheid en ik probeerde ongemerkt weg te sluipen naar het toilet. Maar die vlieger ging niet op. Robert Holden floot mij terug, pakte mijn handen vast en keek mij in de ogen en zei: “I am here to be seen.” Verlegen keek ik naar hem en wist ik niet goed welke kant ik moest opkijken omdat hij loenste. Uiteindelijk antwoordde ik: “I see you”.  Hij keek vertederd naar mij en fluisterde: “You are the Dutch woman!” Ik dacht direct alleen al bij die drie woorden, hoort hij al bij deze ene zin aan mijn ‘Twengels’ dat ik uit Nederland kom? Later legde hij uit dat hij na mijn mailcontact over het vak ‘the art of happiness’ mij was gaan googelen en hij mijn foto had gezien. Hij had diepe bewondering voor mij, omdat ik het voor elkaar heb gekregen om een vak als Gelukskunde in het onderwijssysteem een plek te geven en ik het op geheel eigen wijze heb vormgegeven. Daarna evalueerde hij de oefening en stelde hij de vraag: “Wat deed het met je?” Ik vond het erg bijzonder; je ziet iemand niet in zijn rol, je weet niets van iemand, je kijkt iemand recht in de ziel.

Merlijn is in de documentaire en in het boek ook op zoek naar zijn papa op zielsniveau, zo voelt het voor mij. Hij interviewt allerlei mensen die een hele belangrijke rol in het leven van zijn vader hebben gespeeld; van vriend tot collega, van Isa tot zijn zwager. Ieder kijkt vanuit een ander perspectief naar dezelfde persoon en heeft zijn eigen waarheid. Het is immers your mind that creates the world, leerde ik van Buddha! Er is geen buitenwereld en geen waarheid onze gedachten voorzien we in ons special effect department van kleur, geur, smaak en verbeelding en daarmee ontstaat onze eigen Netflix-serie op het witte doek. Dat is wat we zien in de buitenwereld en dat is voor eenieder uniek.

Ik herken een boel van mijzelf in het verhaal van Antonie en ik denk velen van ons. Afgelopen week mocht ik op Saxion zelf Gelukskunde geven in Corona tijd is dat een hoogtepunt van de week. Ik loop wat gehaast de school in en word ingehaald door een student van mij die gevoelsmatig nauwelijks groet, geen deur openhoudt en geen contact maakt. De stem in mijn hoofd, die ik omgedoopt hebt tot Karel, snauwt mij toe dat deze jongen mij niet mag en mijn lessen waarschijnlijk waardeloos vindt en zonde van de tijd. Ik open met een kwetsbaar verhaal de les. Ik zie drie studenten, waaronder de jongen die mij inhaalde, ongegeneerd op hun beeldscherm kijken. Ik vul in dat het verhaal dat ik vertel, hen niet raakt, dat ze niet geïnteresseerd zijn in een vak als Gelukskunde. Weer een bewijs voor Karel dat hij gelijk heeft. Ik deel mijn gevoel met de klas en zeg dat ik hier erg onzeker van word. Ze kijken mij allemaal, inclusief de drie studenten die op hun mobiel zitten, flabbergasted aan. “Hoezo juf?! Als er één les is die waardevol is op Saxion en die we voor het leven meenemen dan is het wel Gelukskunde! Dat jij aan jezelf twijfelt, jij die op zoveel grote podia in Nederland de show steelt, dat hadden we never verwacht…”

Tja, in mij zit ook het stemmetje waar Antonie het veelvuldig over heeft, in alle interviews met hem, die allerlei bewijzen zoekt omtrent: Ik ben niet goed genoeg! De jongen die die ochtend niet naar mij omkeek bij binnenkomst, legt uit dat hij heel erg nodig naar het toilet moest. De mensen die op hun mobiel keken, geven toe dat ze verslaafd zijn aan het scherm en social media maar dat ze echt wel luisteren… Ik vertel ze dat die ene les per week die ze offline hebben een schermpje uit den boze is, wat mij betreft. Als juf ben je ook een opvoeder. Dan denk ik aan Antonie die een paar weken voor zijn dood het nummer ’toen ik je zag’ kwam zingen bij Gerard Ekdom en Michiel Veenstra bij radio 3. Hij doet dat zoo mooi en puur. Maar terwijl hij het live zingt, bekruipt hem het gevoel dat de beide dj’s hem uitlachen en hij vraagt het: “Zitten jullie mij nu gewoon uit te lachen?” Ze antwoordden dat ze juist aan het vechten zijn tegen hun tranen, zo ontroerend mooi vinden ze het. Hoe is het toch mogelijk dat iemand met zoveel talent toch nog onzeker is? Het gevoel zit bij vele mensen diep en daarom is het heel waardevol om juist ook in deze tijd mensen te laten merken dat je ze ziet in hun pure kern en schoonheid. Wie vertel jij dat deze week?

Wil je meer van mij zien volg mij dan op insta: @geluk.in.tuk voor een dagelijkse dosis inspiratie!