De kunst van ongelukkig zijn

30 sep De kunst van ongelukkig zijn

In onze Facebook en Instagram wereld kunnen we bijna niet anders, dan geloven dat iedereen soooo happy is. Als het even niet zo lekker met je gaat dan moet je je in een zo snel veranderende wereld flink houden. “Negeren die handel”, schreeuwt dat ego (ik noem hem Karel want dan ben je die stem niet meer, dan heb je hem) Maar wat als je jouw moeder moet missen op vijftien jarige leeftijd of als jouw ouders definitief gaan scheiden? Moet je dan ook door? Veel mensen denken: “Als ik mijn gevoelens laat gaan dan kom ik er nooit meer uit.” Ze onderdrukken de emoties totdat ze vastlopen en niet meer anders kunnen dan figuurlijk naar binnengaan. Het vastlopen kan zich bijvoorbeeld uiten in verslavingen of bindingsangst.

Dirk de Wachter een psychiater uit België, met wie ik ooit het podium deelde, pleit voor meer oog voor de medemens in nood. Op een verjaardag van een zoon van vrienden van ons zag ik een oud teamgenoot van mijn oudste zoon Pepijn. Ik wist dat hij een aantal jaren geleden zijn moeder verloren had. Toen ik onverwachts eerder weg moest werd ik naar hem toegeduwd en moest ik iets zeggen, wat precies weet ik niet meer, ik zeg altijd dat ik dat ‘doorkrijg’. Hij moest ineens huilen en mijn man en ik zeiden hem dat hij altijd welkom was bij ons thuis voor een bak koffie en een luisterend oor. Hij bemachtigde via via mijn boek Wil je gelijk of wil je geluk en las dit in een dag uit. Hij achterhaalde mijn telefoonnummer. Hij stelde mij allerlei super goede vragen. “Hoe weet ik of Karel of juist de uil aan het woord is?” Dat is een kwestie van training dat je meer en meer dat ego gaat doorzien. Het ego kijkt in angst en schaarste, is nooit in het nu, hoopt op een beter verleden en ziet beren op de weg, heeft als machtsmiddel, schuld, schaamte en spijt. De uil kijkt in liefde, is vreugdevol en is compleet in het hier en nu.

Iedere dag komen er nieuwe vragen van deze gepassioneerd nieuwsgierige jongen en de zoektocht naar wie we in essentie zijn en wat de dood is, is voor hem begonnen. Ik deel mijn favoriete podcasts met hem en hij luistert meteen. Hij gaat naar de bibliotheek en zoekt boeken en verslindt deze vervolgens als een hongerig wolf die unstoppable is. Een meer toegewijde student kan ik mij niet wensen. Hij vraagt of hij les van mij kan krijgen en ik antwoord dat het in mijn optiek het allerbeste werkt als je dit met een groep doet zodat je de eenheidservaring krijgt en je erna er samen over kunt praten. Hij zorgt ervoor dat hij twee geïnteresseerde vrienden meeneemt. Allebei hebben ze de ambitie om arts te worden (dit worden toppers, next level, believe me) en ik geef huiswerk op. De mannen zijn keurig op tijd met het huiswerk op de man. We praten honderd uit en we huilen (emoties zijn net als vis: vers het lekkerst. We mogen best even zijn vergeten wie we in essentie zijn!) en lachen (dat is het beste wapen tegen het ego). De jongens en ik zijn in ‘the zone’; compleet in het hier en nu op de plek waar liefde en geluk woont. Ondertussen fladdert en een pracht vlinder, voor mij opvallend en aandachttrekkend door onze tuin. Ik vertel de jongens dat ik erin geloof dat alles energie is en dat onze levensenergie, ook als we uit de vorm zijn, nooit verloren gaat. Ik beschrijf de vlinder en attendeer de jongen erop dat de energie van zijn moeder er altijd bij is op energetisch niveau en dat ze knipoogt middels een vlinder.

Vandaag appen ze alle drie. Ik spam ze plat met podcasts en de jongen die zijn moeder verloren heeft, geeft weer aan zijn gezonde verslaving toe; naar de bieb gaan en goed spul lezen. Hij is gegrepen door Een cursus in wonderen, waarvan ik een student ben. Hij vraagt mij welke boeken hij moet lezen van Willem Glaudemans. Ik fotografeer de boeken uit mijn eigen bibliotheek. Terwijl ik die wil versturen, krijg ik een foto van hem binnen; in de bibliotheek hangt een gigantische poster met een afbeelding erop van exact dezelfde vlinder die op onze veranda zo aan het stunten was. 

Je moet het niet eerst zien om te geloven, maar je moet het geloven om te kunnen zien. In ieder geval heeft deze jongen vandaag iets om te benoemen waarvoor hij dankbaar is en ik ook. Want het gaat er om dat we er voor elkaar zijn in goede en slechte tijden om elkaar er in de stilte aan te herinneren wie we in essentie zijn; het bewustzijn, de stille getuige die alles waarneemt (uil)!