25 okt Het regent zonnestralen
Een paar dagen geleden kon ik niet slapen. Er was niets bijzonders aan de hand voor mijn gevoel alleen dan alleen het virus dat niet te stuiten lijkt te zijn en alle angst die daarover gezaaid wordt in de media. In tegenstelling tot vroeger, toen verzette ik mij tegen de nachtelijke onrust, waardoor ik alleen maar meer energie verloor, besloot ik een boek te gaan lezen dat al een tijdje op mijn nachtkastje op mij lag te wachten; het boek Het regent zonnestralen van Fien Vermeulen, radio dj bij Q-music. Dit boek kreeg ik van mijn vriendin Ellen. Zij is arbeidsdeskundige en coacht daarnaast mensen rondom kanker. Ellen heeft zelf een aantal jaar geleden borstkanker gehad en heeft haar vader, vandaag exact acht jaar geleden, verloren aan de gevolgen van alvleesklierkanker.
Fien Vermeulen werd ook op zeer jonge leeftijd geconfronteerd met kanker en hoe zij dat beleeft heeft, beschrijft ze op een prachtige manier in haar boek. Tussen hoop en vrees leven, soms te uitgeput zijn om te strijden en bijna opgelucht zijn als je hoort dat de kanker waarschijnlijk terug is en dat je uitbehandeld bent. Je hoeft dan niet meer te strijden, ze ging zelfs haar dierbare spullen al denkbeeldig verdelen. Toch bleek dat de arts het verkeerd had ingeschat en dat niet de kanker terug was, maar dat ze een virus had in haar lever. Dan moet je weer omschakelen dat je toch nog niet klaar bent in ‘dit level van Mario’. Dit zie je soms ook bij de mensen die gevolgd worden bij het programma Over mijn lijk.
Al jaren kijk ik naar dit programma. Als ik het wilde kijken zei mijn man Bart destijds: “ Heb je alles tissues bij de hand, ik ga even Help mijn man is klusser kijken in de keuken of andere shit als Een dubbeltje op zijn kant of De rijdende rechter.” Allemaal programma’s voor het ego (de Muppet/Karel in ons hoofd), hierdoor voelt ons ego zich even superieur. “Ik moet ook nodig opruimen thuis maar kan nog wel door de voordeur naar binnen”, denkt Karel, ha, ha, ha! Karel houdt van vergelijken een ego manifesteert zich overigens niet alleen door zich superieur te voelen maar ook door inferieure gedachten: ik ben niet goed genoeg, dat kan ik nooit, het ego maakt zich graag onnodig klein, een mooi excuus om niet met de kop boven het maaiveld uit te hoeven steken.
Tegenwoordig kijk ik samen met Bart wel naar over mijn lijk, het is in onze optiek helemaal geen programma over de dood, maar over het leven. Net zoals het boek van Fien Vermeulen. Heel veel mensen durven het feit, dat de enige zekerheid die we hebben is dat we ooit gaan sterven, niet te omarmen. Maar je kunt pas voluit leven als je gekeken hebt naar het concept dood.
Wat is dat eigenlijk en daarbij hoort direct de vraag wie ben ik? Als je denkt dat je jouw lijf bent en je gedachten en je verhaal en je emoties, tja dan is de dood iets vreselijks. Als je meer en meer de waarnemer kunt zijn van alle gedachten en emoties, snap je dat jij het bewustzijn bent, de lege ruimte waarin alles ontstaat. Zodra je gaat proberen dit in woorden te omschrijven verliest het zijn kracht. Dat wie wij in essentie zijn is niet in woorden te vatten.
Door beoefening, meditatie, yoga, ZIJN in stilte in de natuur kun je op deze plek komen. Dat betekent niet dat het niet meer pijnlijk is en droevig om alles waarvan je zo houdt in de wereld van de vorm los te laten maar door er naar te kijken, wordt het wel minder eng en spannend. Embrace the tiger heb ik van Tijn Touber geleerd. Misschien is dat iets dat we ten tijde van de pandemie mogen doen met zijn allen, Rutte, de jonge en Van Dissel, kijken naar het concept dood en het omarmen. Steve Jobs noemde het de beste uitvinding ever dat we ooit sterven maar tja, ons ego wil dan graag wel bepalen wanneer en de manier waarop. Helaas ligt dat nog lang niet altijd binnen onze mogelijkheden.
Fien Vermeulen mocht aan haar ervaring woorden geven samen met Keizer in het programma HipHop Stars 2020. Het nummer spreekt boekdelen: https://www.facebook.com/BNNVARA/videos/810030982818647
Wist je dat ik elke dag ter inspiratie kleine geluksmomentjes post op ‘Insta’? Volg mij dan kleuren we samen de wereld mooier op: @geluk.in.tuk
Frans Oude Geerdink
Posted at 19:04h, 25 oktoberPrachtig verwoord 👌🏻
Dianne Verkerk
Posted at 19:10h, 25 oktoberVandaag las ik ook dit boek ik een keer uit … vreemde is , ik dacht dus aan jou Mirjam toen ik het uitgelezen had. Aan Karel en de Uil en daarom ook aan jou.
In de eerste hoofdstukken hoorde ik het mezelf oplezen … herkende mijn eigen tumor verhaal van bijna 15 jaar geleden. Want hoezo voel je een tumor ten grootte van een tennisbal niet zitten en ben je al tien keer door de huisarts naar huis gestuurd met weer een paar staaltabletten. ‘Mevrouw u heeft een drukke baan, twee jonge kinderen, het is logisch dat u moe bent. En al dat sporten helpt waarschijnlijk ook niet alles’.
En gelukkig kan ook ik het navertellen en ben ik al die jaren al schoon.
Prachtig hoe je dit hebt verwoord in deze tekst … ik snap Fien en ik snap de mensen in Over mijn lijk ook.
Zeker in deze tijd hebben veel kankerpatiënten het moeilijk…ook ik ben coach bij kanker … net als jouw vriendin Ellen (die ik 1 keer heb ontmoet maar dat weet ze vast niet meer) . Vooral na alle behandelingen begint het pas echt … geen witte jassen praat om op terug te vallen behalve als het over de controle gaat.
Die extra hulp is er vanuit goed opgeleide coaches door heel Nederland inmiddels.
Dank voor je inspirerende woorden.
Hartelijke groet,
Dianne Verkerk
Miranda Molendijk
Posted at 20:13h, 25 oktoberMooi verwoord Mirjam en heel herkenbaar. Ook ik heb enkele jaren geleden kanker gehad en kan beamen dat dit je leven verandert. Voor mij heeft het gelukkig ook goed uitgepakt en voor zover ik weet ben ik schoon (volgende week weer controle). Ik ben hierdoor veel intenser gaan leven en denken en geniet nu ook echt van de kleine dingen. Daarnaast heb ik mijn “zekerheid” (vaste baan bij een bank) opgegeven en een NLP , yoga en coachopleiding gevolgd. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen bij een inloophuis voor kankerpatiënten (Alma Inloopershuis) en onlangs mijn eigen coachpraktijk gestart.
Ik heb van 2014 tot 2017 met veel plezier de deeltijd economische lessen bij je gevolgd op Saxion, vooral als je ons dan een lesje gelukskunde gaf 🙂 Een waardevolle inspiratiebron