Een “knipoog” uit de hemel

24 feb Een “knipoog” uit de hemel

Afgelopen week was het drie jaar geleden dat een hele dierbare collega, van Bart en mij, aan de gevolgen van darmkanker, veel te jong overleed.
Jan was behalve een zeer bevlogen ook een hele ondeugende en grappige collega van ons.
Hij was iemand die voorop stond als het ging om bedenken en uitvoeren van sketches bij jubilea, verbouwde ieder jaar weer vakkundig de kerstbakjes in de docentenkamer en vond ’t prachtig om je samen met de leerlingen midden in de nacht wakker te maken, als een soort van stunt.
Jan was er een van het soort een kleine ondeugende jongen in een volwassen lichaam.
Wat hebben we er wat af gelachen aan de achterste tafel, waar er oorspronkelijk nog gerookt werd, in de docentenkamer!
Dat was steeds weer echt effe aan de oplader in de pauze. Zalig!
Toen ik na 10 jaar werken afscheid nam van de school en mijn sectiegenoten, kon Jan heerlijk losgaan in het naspelen van mij.
Er werd veel lippen gestift, lekker Twents gesproken en druk gedaan, zeer druk.
De tranen rolde iedereen over de wangen van het lachen, inclusief bij mijzelf. Jan was een meester in liefdevol een karikatuur van iemand neer zetten.
Dat deed hij ook graag bij zijn familie. Ik hoorde regelmatig dat Jan filmpjes moest opnemen omdat bijvoorbeeld zijn zus jarig was en hij die lekker ging naspelen in haar badjas.
Jan genoot ervan. Hij kon goed observeren en dit heerlijk uitvergroten.
Jan hield van ons en dat was geheel wederzijds.
Bart en ik waren dan ook helemaal van de kaart, en zeer veel mensen met ons, toen we hoorden van de terminale ziekte van Jan.
Zijn zus, met badjas, overleed een jaar voordat Jan stierf, ook veel te jong.
Zoals ik al vaker in mijn blogs heb beschreven, heb ik het gevoel dat ik met overledenen contact kan hebben. Ook Jan is nog regelmatig dichtbij mij. Ik praat dan vrij serieus met hem omdat ik een boel vragen aan Jan heb.
Afgelopen week vroeg ik nog of dat eigenlijk wel mag dat praten met mij omdat hij een vrij dogmatische kerkganger was en ik het bij die mensen niet zo vind passen.
Het blijft dan wat lang stil en ineens grapt hij: “Wat denk je zelf anders zou ik je toch niet opzoeken?”
Maar wie heeft er dan gelijk Jan? “Jij met jouw kerk en bijbel of ik met mijn universum en de wonderen die er altijd zijn?”
“We hebben allebei gelijk Mir! Dat wat jij gelooft zul je zien, ook in dit level en het is allemaal goed.”

Het is immers niet zien is geloven maar geloven is zien.

Het klinkt allemaal erg logisch maar stukken minder dogmatisch dan dat ik van Jan gewend ben.
Hoewel Jan iedereen in zijn waarde liet en totaal geen neiging had je iets op te dringen.
Om de magie te doorbreken roept de stem in mijn hoofd, “Karel”: “Dit kan toch nooit Mir. Zou Jan niet doen tegen je praten, zit vast niet in zijn pakket..”

Maar tja, het gevoel dat Jan dan even echt bij mij is, is in elk geval  effe zeer prettig en dat pakt niemand mij meer af.

Wil je gelijk of wil je geluk?

Ik ga dan weer over tot de orde van de dag als ik ben gedoucht en de hardloopkleren in de was gedaan heb.
Busy, busy, busy, busy, busy, dead.
Als de overledenen mij willen “spreken” grijpen ze meestal de kans tijdens het hardlopen, in de tandartsstoel, ’s nachts of in vakanties.
Door de drukte versta ik ze minder goed in mijn veelal te drukke dagelijkse leven.

Inmiddels hebben wij bijna vakantie en maken we plannen om een paar dagen samen met ons gezin en opa en oma erop uit te gaan.
Er wordt een mooi hotel in Vaals geboekt wij verheugen ons erop.

Bart, mijn man, die nogal wild in de kop is van auto’s heeft al ruim drie maanden een auto op het oog in Burgh Haamstede.
Omdat ik weet dat 7 jaar geen nieuwe auto een soort van wereldrecord is voor Bart en ik besef dat je NU moet leven, bied ik aan samen naar Zeeland te gaan deze vakantie (voorafgaande aan Limburg). Dit om zijn troeteldier te gaan bekijken. Dat is net zo’n misse boel als naar een puppy gaan kijken. Dan ben je verkocht en dat realiseer ik mij als geen ander.

Opa en oma bieden aan om op te passen en we boeken een hotelletje daar.
Alleen wordt mij op een vreemde manier een dag van te voren ingefluisterd dat ik niet de goede data geboekt heb.
Ik weet direct dat ik dit serieus moet nemen en zie dat het klopt 21 en 22 maart ipv 21 en 22 februari geboekt.
We kunnen het annuleren en ik surf op gevoel op het internet wat rond op zoek naar een goed alternatief.
Ik vind iets op een leuk landgoed en boek op intuïtie.

Na het zakendoen in Burgh Haamstede worden we meer dan hartelijk ontvangen door de eigenaar van het schitterende bed & breakfast. We krijgen er wat te drinken aangeboden, we praten gezellig en worden vervolgens kort rondgeleid.
In de bar valt mijn oog op een zwart wit foto van Jan en zijn gezin?
Ik vraag direct: “Ken jij Jan ook? Het was onze lieve collega.”
De eigenaar van de B&B blijkt de zwager te zijn van Jan. Hij was jaren getrouwd met de zus van Jan, van de badjas, die inmiddels ook overleden is.
We spreken over dit waanzinnige toeval en betrekken via de sms de vrouw van Jan erbij, die het schitterend vindt.
Nee, wij wisten dit echt niet, zelfs nooit geweten dat de zus en zwager van Jan een pracht landgoed en huis hadden in Zeeland.
Ipe was trouwens dinsdag nog in Enschede om samen met Klaske Jan te herdenken.
Hoe toevallig kan het zijn?! Hoeveel inwoners heeft Nederland, hoeveel slaapplekken heeft Zeeland? Hoe miniem is deze kans en dat je er dan nog achterkomt ook!
Ik heb constant het gevoel dat Jan en Herma zich kapot lachen aan de bar dat ze dit voor elkaar gekregen hebben. Nog beter dan een sketchje dit vinden ze allebei. Dit is magic humor!
We laten Ipe even met rust en we proberen dit zelf ook een plek te geven.
Mijn hart danst van vreugde ik word hier zo blij van. Ipe kijkt naar buiten en ziet een zeer wonderbaarlijke opening in de hemel.
Dat is de foto die bij dit blog is geplaatst.
Dit was een vette knipoog uit de hemel.
Toeval? Het viel ons toe en niemand pakt ons deze kippenvel ervaring af!
Geluk?! Ja dit is echte vreugde daar kan geen Volvo tegenop daar is zelfs Bart het mee eens.