TRIJNTJE

05 apr TRIJNTJE

Bijna dagelijks ren ik, vroeg in de ochtend, een flink aantal kilometers om af te stemmen op de juiste frequentie en dat ik dat mag zien, opensta voor wat die dag me brengt.

De standaardvraag (soort van mantra) die ik het universum stel is: “Direct my footsteps!” letterlijk en figuurlijk.
Het is een soort van meditatie voor mij. Hoewel ik hiernaast tegenwoordig eveneens in rust mediteer.
Ja, ja we worden ouder er komt meer innerlijke rust en dus ruimte hiervoor. Een heerlijk en verrijkend gevoel.
Als ik ‘s ochtends in alle vroegte mijn hardloopschoenen aantrek, laat ik me leiden naar daar waar mijn voetstappen mij naar toebrengen en ben ik compleet in het hier en nu. Geen plan, geen doel, hooguit een tijdslimiet.
Aangezien ik (op een prachtige rustige plek) woon in het centrum van Enschede duurt het even voordat ik in de natuur zit.
De laatste weken viel mijn oog op de gigantische billboards waarin de Acoustic Sunday Session in de Kleine Willem met Trijntje Oosterhuis werd aangeprezen.
Hoewel Trijntje en ik het “uit” hadden, liet dit mij toch niet los.
Ooit was mijn liefde en bewondering voor Trijntje onmetelijk groot. Wat raakte zij mij met haar liedjes in de ziel. Naar heel veel concerten ben ik van haar geweest van Total Touch tot akoestisch begeleid op gitaar van massa tot intiem.
Ik vond Trijntje een enorme vakvrouw een goed performer en iemand die mij waanzinnig in het NU kon brengen, kon aanraken.
Zelfs tijdens het hardlopen, op een bloedhete zonnige dag, bezorgde sommige nummers van haar die ik dan luisterde mij kippenvel. Dan heb je wel wat in huis.
Natuurlijk over (muziek)smaak valt te twisten en mijn man Bart vroeg me wel eens maar wat vind je nu zo mooi aan die muziek? Dan benoemde ik, net als ik zojuist hierboven beschreven heb, wat die muziek van Trijntje met mij deed.
Ik riep er dan achteraan in een volgend leven wil ik zo’n stem als Trijntje!
Jaren geleden mocht ik de staf van Dura Vermeer onderdompelen in de wereld van geluk.
Een van mijn eerste grote en serieuze opdrachten, te spannend voor mij.
In de pauze kwam er een wat oudere heer, staflid van Dura Vermeer, op mij af en hij maakte mij het volgende pracht compliment dat mij altijd bij gebleven is.
Hij zei dat hij het er kortgeleden toevallig met zijn vrouw over gehad had dat hij, nu hij ouder werd, miste dat hij echt aangeraakt werd. Niet meer zo vaak knetterhard lachen maar ook niet meer emotioneel aangeraakt.
Hij zei: “Mirjam, voor de pauze heb ik gelachen zoals ik in tijden niet heb gedaan en heb ik meerdere keren een brok in mijn keel gehad. Jij raakt mij in de ziel, dat is echt een hele bijzondere gave. Wat mooi en fijn, bedankt daarvoor!”
Ineens bedacht ik mij ik hoefde niet in een volgend leven terug te komen met de stem van Trijntje want dat wat ik in haar zo bewonderde dat kon en deed ik zelf al in een andere vorm.
Ik beschreef net dat het toch al een tijdje “uit” was tussen Trijntje en mij. Watskebeurt?
Het laatste concert dat ik van haar had bijgewoond vond ik meer dan teleurstellend, het is al weer een paar jaar geleden. Trijntje was slecht bij stem en dat kan natuurlijk. Maar daar kon ik nog wel makkelijk overheen stappen maar alles in haar straalde uit dat ze zo geen zin had in optreden op dat moment.
Ze deed haar kunstje, raffelde een vast repertoire af compleet op de automatische piloot, maakte niet zoals normaal contact met het publiek, alleen door veel te vaak de microfoon op ons te richten. Er zat geen toegift in.
Iedere vorm van joy voor het zingen ontbrak.
Trijntje viel van haar voetstuk en ik dacht: Trijn, het wordt tijd voor een andere formule, andere energie een volgend level.
Later bleek dat ze in die periode middenin een scheiding lag.
Natuurlijk heeft dit zijn weerslag, net als bij ieder ander persoon in die situatie, ook op je werk.
Bij zo’n bekende artiest valt dit alleen heel erg op, hoge bomen vangen veel wind.
Het kleinschalige zondagmiddag concept dat werd aangekondigd tijdens mijn hardlooprondes liet mij niet los en ik bedacht dat het tijd werd voor een nieuwe kans, tijd voor vergeving, tijd voor anders kijken.
Immers vergeven, een groot woord in dit geval, doe je voor jezelf en niet voor de ander.
Ik vroeg of mijn “soulmate collega” Yvonne zin had om mee te gaan en boekte de tickets.
In eerste instantie baalde mijn ego (Karel): voor het eerst schitterend weer en dan gaan wij de hele middag binnen zitten met het risico dat er niets aan is.
Ik stelde Karel gerust door te zeggen dat we, als het tegenviel, in de pauze weg mochten gaan. Maar die escape verviel bij binnenkomst werd er aangekondigd dat er geen pauze was..
Binnen een minuut had Trijntje mijn Karel op een tweede plan gezet en bracht ze mij en de hele zaal bij de ziel, samen met haar pianist die haar al meer dan 25 jaar begeleidt en de rest van de crew achter de schermen. In eerste instantie in kleine zaaltjes voor een paar consumptiebonnen samen muziek maken, het liefste wat ze samen doen.
Compleet in het moment kleurden we samen onze middag in. Er was geen plan, wij bepaalden samen welke nummers er gedaan werden. Van Total Touch tot Stevie Wonder, van Michael Jackson tot Burt Bacharach.
Swingen en soms even een brok in de keel.
Trijntje wat ben jij een vakvrouw en wat lijken onze beroepen extreem veel op elkaar!
Aanraken“(thuis brengen”) in de breedste zin van het woord. Ieder op onze eigen manier, in een andere vorm, gebruikmakend van onze unieke talent gecombineerd met passie en in het moment zijn!
Wie is jouw held of heldin (het mag uiteraard ook iemand uit jouw eigen omgeving zijn)?
Welk aspect bewonder jij in de ander?
Wedden dat je die kracht in potentie in jezelf aanwezig hebt? Misschien weet je dat nog niet van jezelf.
Langs deze weg wil ik de hele crew BEDANKEN voor de heerlijke middag. Wat hadden we een lol samen en wat maakten we er met zijn allen een pracht kunstwerk van. Dat vraagt om meesterschap, ver boven de materie staan (wat moesten die mannen van de techniek ook snel schakelen) en lef hebben, het volgen van je hart want dat klopt immers altijd!
Trijntje en haar crew zijn de komende zondagmiddagen on tour, echt de moeite waard zelfs als je een eindje moet rijden.
De zon scheen, ook binnen in de Kleine Willem, zondagmiddag gelukkig!!