Spreken is zilver, zwijgen is goud.

08 aug Spreken is zilver, zwijgen is goud.

Zoals ik in mijn vorige blog al vermeldde had ik, vanwege de betovering, dagen geen stem en stond ik dus op uit.

Voor mij is dat onwijs uitdagend dat ik niet kan spreken. Niet alleen omdat ik mijn geld verdien met praten maar ook omdat ik het heerlijk vindt om te verbinden middels praten met mijn gezin, de buren, mijn vrienden en collega’s en niet te vergeten met de studenten.

Toch was ruim een week geen stem louterend.

Je gaat anders kijken, beter observeren, laat anderen met een oplossing komen.

Alleen al verrassend was de wending die het nam toen mijn puberende zoon weer eens de jongste aan het klieren was, omdat hij zich verveelde en ‘actie in de taxi’ wilde en ik niet kon ingrijpen vanwege het gebrek aan stem. Normaal gesproken escaleert de handel en eindigt dit in een hysterische gilpartij van mijn kant, in het nu zijn ben ik dan helemaal kwijt.

De jongens zitten vervolgens gebroederlijk verstrengeld met elkaar op de bank en Bart en ik zijn nog helemaal wild in de kop vanwege de “vechtpartij” die zich zojuist heeft afgespeeld.

Dit keer kon ik niet met mijn stem ingrijpen en dat had tot gevolg dat het voor Pepijn niet het gewenste effect sorteerde en hij sneller dan ooit ophield; alleen een gillende Duke is blijkbaar niet genoeg actie in de taxi.

Niet alleen moest ik moeder zijn zonder stem, maar had ik ook mijn afspraken en opdrachten staan.

Een ander zou hebben gezegd:” Dat gaat dus nu niet. Die afspraken moet ik afzeggen.” Maar deze optie behoort niet tot mijn mogelijkheden.

Dit heeft een reden. Mijn ouders hadden schoenenzaken en als ik ’s ochtends op school mij niet lekker voelde en zelfs moest spugen en tussen de middag dit aangaf, was altijd weer het advies van mijn moeder: “Je hebt al weer aardig wat praatjes, probeer het nog maar even. Als het echt niet gaat….” Als je er dan eenmaal weer was, maakte je de tijd wel vol en was mijn moeder gered, want zij moest ‘de ring in’. Elke dag weer ‘de ring in’ als Corrie er niet was, dan was dit meer dan merkbaar in de kassa-lade.

Dus ziek zijn, in bed blijven liggen, dat hebben wij niet geleerd.

Ik dacht juist: “Dat ik geen stem heb, is niet voor niets. Hier moet ik blijkbaar wat mee.”

Toen ik mijn workshop die ik mocht geven, spreken voor zo’n 100 (zaken)mensen, aan het voorbereiden was bedacht ik, dat er een parallel was tussen mijn fluisterstem en dat waar ik de luisteraar wilde hebben.

De eerste sheet die ik maakte bevatte de volgende tekst: Take good notes, because your heart speaks in whispers.

Met behulp van de microfoon en op fluistertoon sprak ik de zaal toe.

Iedereen was muisstil, had respect voor mij dat ik er toch stond en men raakte al snel in een soort van trance.

Ik was dichterbij mijn gevoel dan ooit, koos mijn woorden zorgvuldig en kreeg tussendoor pracht “aanwijzingen” over dat wat gezegd moest worden.

Ik zei dingen die ik normaal gesproken misschien niet zou durven zeggen bij dit publiek, maar deed het toch.

Na afloop regende het complimenten: hoe ik durfde dat soort onderwerpen aan te snijden bij dit publiek. Blijkbaar kon ik door de stilte van de afgelopen tijd nog beter naar mijn hart luisteren.

Maar man o man, wat is dat vermoeiend spreken op fluistertoon. Mijn vriendin die logepediste is geweest en mij door de telefoon hoorde fluisteren zei: “Mirjam, dit is pas slecht, fluisteren als je geen stem hebt. Het is als lopen op slechte schoenen terwijl je al last van je voeten hebt.”

De link tussen de schoenwinkel en het geen stem hebben, was weer gelegd.

De dagen erna kreeg ik nog de meest wonderlijke gesprekken met mensen en vertelde ik ze dingen die ik niet zou kunnen weten.

Elke keer weer verbaast het mij ook, denk ik: “Hè, hoe kan dat nu?” Karel (de stem van mijn ego) heeft de neiging om de dingen te ontkrachten, houdt niet van hocus pocus.

Mijn vriendin Anita Brouwers, met wie ik dit altijd deel omdat ik weet dat zij ook een dieper weten heeft, adviseert mij dan: “Opschrijven Mir, Karel wil dat jij dit vergeet!”

Karel zegt dan: “Ach joh, dit onthoud ik echt wel hoor.”

Nu op vakantie is het diep graven naar de aaneenschakeling aan wonderlijke gebeurtenissen van destijds (slechts een maandje geleden).

Ik zoek in mijn telefoon bij ‘notities’ en zie wat aanwijzingen.

Hoewel ik deze vakantie ook al een zeer speciale ervaring had: om 6 uur ’s ochtends iemand moeten mailen die direct reageert en zegt: ”Dit kan niet waar zijn! Dat jij mij juist nu hierover schrijft.”

Binnenkort ga ik er weer een blog aan wijden, of Karel het nu leuk vindt of niet, beloof ik mijzelf nu.