Henkie Smit

30 sep Henkie Smit

Al weer zo’n 15 jaar geleden werd ik voor het eerst mentor van een groep Commercieel Economie studenten. De dingen die je voor de eerste keer doet, zijn veelal indrukwekkend en onvergetelijk.

Toen ik de groep eind augustus voor het eerst ontmoette dacht ik direct, goede energie, mooie mensen, die later het verschil gaan maken.

De groepen werden destijds nog bij Saxion op postcode ingedeeld, deze groep kwam grotendeels uit Almelooooo.

We deden een voorstelrondje en ik stelde ook mijzelf voor en stelde vooral de groep op hun gemak.

Ik hou ervan om te verbinden, mensen te zien als heel en ze te herinneren aan hun onbegrensde mogelijkheden.

In de pauze gingen we lunchen met alle eerstejaars studenten en hun mentoren.

Daarna deden we een marketingcase, marketing is immers het hoofdvak voor een commercieel econoom en daarmee kennismaken in de beginfase van de studie is geen overbodige luxe.

Ineens stond Ohannes op, een super innemende persoon met het hart op de goede plek en met zijn hart op de tong: “ Jongens ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik heb in de pauze rondgekeken en ik heb sterk het gevoel dat wij de jackpot hebben met Mirjam als mentor!” Hoe vet is dat voor een juf die begint op een nieuwe school. Wat een warm welkom.

Die woorden waren legendarisch en het zette de toon voor de komende jaren samen.

Als SLB-er ben je er om de studievoortgang van de student in de gaten te houden maar ook om ze te begeleiden om een’ leuk mens’ te worden. We delen dus ook lief en leed.

Vrij kort nadat ik SLB-er van deze groep was, kwam Henkie, een vriend van Ohannes na de les naar mij toe.

Hij was wat gespannen en vertelde dat hij mij graag wilde spreken. Zijn moeder had namelijk weer borstkanker, de ziekte was terug. Ik wil er verder niet zoveel over praten maar wel dat jij ervan weet.

Ik zag dat het hem veel deed en dat hij er verre van gerust op was. Ik probeerde hem intuïtief te coachen. Er niet te veel woorden aan vuil te maken maar af en toe een veel betekenende blik als ze met de mannen bij de voetbaltafel stonden dat kon nog net volgens Henk.

Ook schreef ik brieven en kaartjes voor zijn ouders.

Toen ik met zwangerschapsverlof ging vroeg ik aan Henk of hij mij op de hoogte wilde houden? Toen ik al ver over mijn uitgerekende datum heen zat, ontving ik het droevige bericht dat de moeder van Henk was overleden de begrafenis zou plaatsvinden in besloten kring.

Ik besloot te gaan condoleren met mijn dikke buik als de vliezen zouden breken was ik immers zo thuis en in Almelo hebben ze ook een goed ziekenhuis.

’s Avonds kreeg ik een verrassend telefoontje van de vader van Henk. Hij belde een paar mensen om te bedanken voor de super support de afgelopen tijd. Hij belde artsen, verpleegkundigen en mij.

Dat vond ik heel bijzonder dat hij hierover en net nadat hij zijn vrouw begraven had, belde. Geen wonder dat deze man zo’n bloeiende zaak heeft, dacht ik. Hij heeft het hart op de goede plek hij begrijpt hoe het werkt in het leven.

Een paar dagen later beviel ik van onze oudste zoon, Pepijn.

Na een dag of drie dachten Bart en ik even “me-time” te hebben, uitgeput lagen we in samen boven in bed en waren we een beetje teleurgesteld toen de bel ging.

Bart deed open het bleek een werknemer van de firma Smit te zijn die een pracht klein houten stoeltje bij ons bezorgde: een cadeau van de familie voor ons.

Ik was ineens weer fit en energiek.

Jaren kreeg ik kerstpakketen persoonlijk gebracht door de vader van Henk. Toen Duke onze jongste zoon 2,5 jaar later geboren werd, kregen we het setje van de kleine tuinstoeltjes compleet. Nog altijd staan ze in onze tuin als herinnering aan onze verbinding die voor altijd is. De billen van de jongens passen er inmiddels niet meer in.

Dood en geboorte twee tegenovergestelden, het in en uit de vorm gaan maar het leven dat is er altijd. Alleen de energie gaat in en uit de vorm. Mysterieus om het van zo dichtbij allebei op hetzelfde moment te mogen ervaren.

Ik schreef ik mijn blogs dat ik tijdelijk geen stem had. Het toeval wilde dat ik jaren geen contact met de familie had gehad maar juist in deze dagen een “date” had met Henk op de zaak.

Henkie is inmiddels Henk en kapitein op het schip van het bedrijf met twee grote  filialen. Ohannes is gepromoveerd van “chef distributie” naar leidinggevende van de hele toko in Amersfoort.

Ik ging zonder stem naar mijn afspraak.

Henk en ik gingen zitten in het kantoor van de voormalige grote baas, zijn vader, die steeds minder zichtbaar is in de zaak, letterlijk en figuurlijk.

Op fluistertoon en zwaar onder de indruk van het pracht grote bedrijf spraken Henk en ik best lang met elkaar.

Wat bijzonder de sfeer die er hing.

Henk die niets heeft met energieën en dat soort toestanden kon zich ook niet aan de indruk onttrekken dat dit wel een heel speciale ontmoeting was.

Het was hoe dan ook een indrukwekkend gesprek vol (moeder)liefde dat we allebei niet snel zullen vergeten.