It’s your mind that creates the world

15 nov It’s your mind that creates the world

Al bijna 25 jaar ben ik bevriend met mijn (nog steeds) bloedmooie vriendin Pascale.

Ik weet nog goed dat ik haar voor het eerst zag, ze liep langs mijn huis en ze was duidelijk de koper van het huis naast mij. Mijn nieuwe buuv dus. Ik was speechless wat vond ik dat een adembenemend mooie vrouw. Even dacht Karel (de stem van mijn ego): “Dit kun je niet menen, hoe ga ik dat trekken elke dag geconfronteerd worden met zo’n beauty?”

Karel is immers dol op vergelijken en houdt ervan mij wijs te maken dat ik mijn lijf ben, maar inmiddels weet ik dat niets minder waar is.

In plaats van in de angst te schieten, niet mooi genoeg,  goed genoeg, aantrekkelijk genoeg te zijn, ging ik op de frequentie liefde zitten.

Ik dacht als je zo mooi van buiten bent dan moet er ook van binnen een pracht energie zijn die aan het roer staat van het schip.

We leerden elkaar kennen en er was een vette klik. Pascale bleek haar joy te leven, zij beheerste destijds al de kunst van in het nu zijn, terwijl nog geen hond had gehoord van Eckhart Tolle.

Met een Vivaatje op de bank, heerlijk uitgebreid in bad, juf zijn van kinderen waar ze zielsveel van hield, absoluut niet verslaafd aan druk zijn maar wel aan spelen (dikke disco met de kleuters en dan zelf het meest enthousiast zijn)

Pascale leerde mij dat aantrekkelijk zijn alles te maken heeft met hoe jij geluk durft te laten stromen in je leven.

Als ik Karel had geloofd dan had ik met jaloezie en angst alleen naar haar buitenkant gekeken en het geheim nooit ontdekt en was ik never zo woest aantrekkelijk geweest als dat ik nu ben, ha, ha, ha!

It’s your mind that creates the world immers.

Zij had gedacht wat is dat voor een raar mens, wat doet ze afstandelijk, wat zit ze mij toch te bekijken, etc.

Maar ook in het leven van Pascale zijn er uitdagingen genoeg.

De joy waarmee ze jaren geleden werkte met de kleuters verbleekte, vanwege het monster dat CITO heet. Er moest zoveel dat de kleuters of ze nu wilden of niet steeds meer gedwongen werden om hun Karel te voeden (onder bezielende leiding van hun ouders)

Testen, vergelijken, wie loopt er voor in de race?

Pascale kon het tij niet keren maar wist wel dat dit niet meer the place to be(e) was.

Maar wat was die place dan wel?

Het universum wees haar de weg en ze solliciteerde bij een school waar vluchtelingen en gasten komen die nog maar net in Nederland zijn.

Omdat ze zo ontzettend graag die baan wilde, het leek haar helemaal te gek de kleuters de taal te leren (door heel veel liedjes te zingen), de Nederlandse gebruiken te laten zien en ook hun gebruiken te leren kennen en bovenal ze een warm welkom te geven, vergat ze tijdens het sollicitatiegesprek haar fiets op slot te zetten.

Euforisch en met een heerlijk gevoel kwam ze na het gesprek naar buiten (in de eerste 3 seconden wordt immers bepaald of je het wordt of niet) maar foetsjie fiets!

Ai, welk gevoel laat je nu overheersen?

Levenskunstenares als ze is, besloot ze te geloven dat ze die fiets hoe dan ook terug zou krijgen (van die gedachte word je sowieso blijer dan van de gedachte dat niemand te vertrouwen is en je never nooit je fiets meer terugkrijgt).

Dat gebeurde echter niet direct, het leven stelde haar op de proef.

Ze kocht een nieuwe fiets waar ze blij mee was en begon vol positieve energie aan de nieuwe baan.

Maar ondertussen hield ze het sleuteltje van haar oude fiets in haar portemonnee.

Afgelopen zaterdag is Pascale in de stad in Hengelo met haar nieuwe fiets.

Haar oog valt op een fiets die verdacht veel op haar oude fiets lijkt.

In een flits van een seconde pakt ze haar sleuteltje uit de portemonnee.

Klik, klak, dat geluidje, wederom euforisch, en dankbaar: hij past!

Als een dolle fietst ze weg alsof ze iets heel stouts doet.

Moraal van het verhaal:

Pascale zou nooit haar fiets hebben teruggevonden als zijn niet geloofd had dat ze hem ooit weer zou terugkrijgen, ze had er geen oog laat staan sleuteltje voor gehad.

En ik zou nooit deze dierbare vriendschap en daarmee dit heerlijke verhaal en zoveel anders moois en verdrietigs dat we ook delen, hebben gehoord als ik alles geloofde wat mijn ego mij probeert wijs te maken.

Het werkt zo:

Gedachten zijn de film, onze perceptie is de projector, het leven is wat uiteindelijk op het doek verschijnt.

Wat je gelooft over jouw bedrijf, over jezelf, over je fiets, etc. is hoe je kijkt en leeft.

Beliefs are magnets.

What you believe is what you perceive.

Als jij gelooft dat het leven hard is, zegt je perceptie je hebt zoooo gelijk (jouw perceptie verzamelt de bewijzen)

Jij geeft je gedachten zoveel power ze gaan een eigen leven leiden.

Wil je gelijk of wil je geluk?

Choose, believe and run the film.