Winkeldochters

08 jan Winkeldochters

Mijn moeder is een dochter van een schoenwinkelier.

Mijn opa kwam vanuit Brabant als schoenmaker naar Enschede om daar zijn bestaan op te bouwen en dat is hem gelukt,

Een gezin met acht kinderen samen met mijn oma onderhouden, was hard werken. Er werd naar mogelijkheden gezocht en naast schoenen repareren, werden er schoenen ingekocht en verhandeld.

Mijn moeder was nog maar 15 jaar toen ze al volop werkte in de winkel bij mijn opa. Ze vormden samen een fantastisch team.

Mijn moeder ontwikkelde een enorme liefde voor schoenen maar tot haar grote spijt bedacht ze dat haar lang niet alles mooi stond, vanwege haar maatje 41. Het meest schrijnende vond ze nog wel dat haar moeder en haar zussen mooie kleine voetjes hadden.

Een overtuiging van mijn moeder is blijkbaar dat kleine voeten een onderdeel zijn van het schoonheidsideaal voor vrouwen. Wellicht een overtuiging die ze uit een vorige leven uit Japan heef meegenomen (toestanden met vrouwen met afgebonden voetjes, ha, ha, ha!)

Omdat mijn moeder dichtbij het vuur zat, verzamelde ze heel wat schoenen die lang niet allemaal een groot succes bleken te zijn.

De schoenen die uiteindelijk toch echt veel te klein waren en niet gedragen werden, vonden weer een plekje in de winkel.

Soms werden de te kleine schoenen die echt onweerstaanbaar waren toch gedragen met als gevolg een hamerteen en voeten die niet te doen zijn nu.

Het frappante is dat mijn verhaal veel parallellen heeft met dat van mijn moeder. Ik ben ook een dochter van een schoenwinkelier heb alleen nog een maatje groter dan mijn moeder, dezelfde maat als Maxima (kijk, dan klinkt het ineens toch stukken beter)

Mijn voeten lijken extreem veel op die van mijn moeder, alleen dan gespiegeld.

Allebei hebben we een enorme liefde voor schoenen met hoge hakken.

[creativ_pullleft colour=”red” colour_custom=”” text=”THE WAY WE TALK TO OUR CHILDREN BECOMES THEIR INNER VOICE”]

Want wat doen en deden we onszelf aan met deze overtuigingen?

Je zou denken/ hopen dat het EGO, de Karel van mijn moeder, nu ze 75 jaar is wat minder voeten aan de grond zou krijgen.

Niets is minder waar, terwijl mijn moeder het zich wel degelijk bewust is.

Na een bezoek aan het ziekenhuis in Duitsland met mijn vader is mijn moeder (of liever gezegd Karel) even toe aan wat verdoving/ wat leuks.

Een bezoekje aan de plaatselijke schoenwinkelier levert een score op voor mijn moeder van twee paar schoenen van mooie merken en zeker niet onbelangrijk extreem goed afgeprijsd.

Trots komt mijn moeders de verworven trofeeën tonen aan mij.

Een blik op de schoenen werpend, verzeker ik haar dat één van de paren te klein is.

Mijn moeder ontkent dit in alle toonaarden en wil soepel het schoentje aanschieten, vanuit mijn ooghoek zie ik dat het ietwat stroef verloopt. Heel stoer trekt mijn moeder de kaartjes eraf en doet ze haar beklag over het zeer onvriendelijke personeel in de winkel. Ze werpt de kaartjes nonchalant in de afvalbak en strompelt vervolgens terug naar haar stoel.

Ze constateert dat haar voeten vaak aan het einde van de dag wat opgezet zijn en dat deze heerlijke schoenen morgen vast een stuk beter zitten.

Ze gaat bij mij de deur uit, toch nog even met de oude schoenen aan, om nog meer hamertenen te voorkomen.

De volgende ochtend rinkelt bij ons al vroeg de telefoon: of wij de vuilnisbak al geleegd hebben….?

Ik weet precies hoe laat het is en vraag onschuldig: “Hoezo?”

Ik heb met de schoenenwinkel gebeld en de zeer onaardige winkelbediende heeft, na lang aandringen, toegezegd dat ik de schoenen mag terugbrengen indien alle kaartjes er nog aanzitten. Mission impossible, gromt mijn Karel hardop.

Ik ga graven in de afvalemmer, grijp in allerlei fruitresten en betrap mij erop dat ik denk: “Hou ik deze gekte ook nog vol tot mijn 75 ste?!”

Ik heb beet. Ietwat vochtige kaartjes bevrijd ik van de bodem van de vuilniszak en leg ik te drogen op de verwarming.

Even later valt mijn oog op de tekst van die natte kaartjes die mijn moeder weer aan de schoenen moeten zien te krijgen: ANTISTRESS SCHUHE

Hoeveel stress hebben deze krengen al opgeleverd? Even lig ik helemaal dubbel van het lachen in mijn eentje als ik mijn handen was, na dit vieze klusje.

Hoe gek kun je zijn 4 mm verschil zit er tussen maat 40 en 41 alsof iemand dat met het blote oog kan zien?!

Het bewijst maar weer eens hoeveel er tussen de oren zit dat complete onzin is.

GELOOF NIET ALLES WAT JE DENKT! Voordat je het weet gooit ons ‘special effect department’ er kleur, geur ,smaak, etc overheen en hebben we ineens een lastige werkelijkheid gecreëerd die op het witte doek verschijnt dat wij het leven noemen..

Want met jouw maat 41 moet je het toch echt hier gaan doen. Vroeger kon mijn moeder de kleine schoenen lekker als “winkeldochters” aanbieden aan mijn opa, want zo noemen we schoenen bij ons in de familie die al tijden in de winkel aanwezig zijn en en maar geen afscheid kunnen nemen.

Mijn advies is STRAAL, net als Maxima dat doet, met of zonder maatje stoomboot, met al je andere imperfecties (hoewel ik moet toegeven dat Maxima er daar irritant weinig van heeft), ben je dan oogverblindend mooi en zal iedereen de schoonheid die van binnenuit komt omarmen en herkennen.