De Koning van het Geluk

25 apr De Koning van het Geluk

Donderdag 12 april was mijn boekpresentatie; een warm bad dat mijn stoutste verwachtingen overtrof. Een zaal vol mensen die speciaal voor mij kwamen omdat ze er een kaartje voor gekocht hadden of omdat ze op de gastenlijst stonden vanwege het speciale plekje in mijn hart. Beerend en Simone behoren tot de laatste groep. Ze waren namelijk een inspiratiebron voor mijn boek, sterker nog met hun toestemming worden ze met naam genoemd in mijn boek.
Ik beschrijf Beerend in mijn boek als de Koning van het Geluk. Beerend had 16 jaar geleden een harttransplantatie ondergaan en daarom keek hij anders naar het leven. Hij nam een jaar geleden deel aan de minor Creatief Probleem Oplossen (CPO) waar ik het onderdeel Gelukskunde verzorg. Vanaf het eerste moment hadden Beerend en ik een vette klik, een typisch geval liefde op het eerste gezicht. Beerend was op papier de student en ik de teacher, maar door zijn levenservaring was het ook vaak andersom en was hij juist mijn teacher. Beerend was letterlijk en figuurlijk op plekken geweest waar ik nog nooit was. Hij was erg nieuwsgierig en stelde na afloop altijd kritische vragen, die mijn denken ook weer scherpte.

Helaas heb ik Beerend en Simone niet kunnen spreken die donderdag. Er waren zoveel bekende mensen en mensen die een boek wilde laten signeren en dat maakte, mede door de bescheiden houding van zowel Simone als Beerend, dat we elkaar niet live spraken. Mijn collega Jaco van Schip van de minor CPO zat wel naast het gelukkige stel. Op de vraag die ik aan het publiek stelde “Wie is jouw held(in)?” antwoordde Simone volmondig aan Jaco: “Beerend!”.
Beerend en ik hadden een lijntje. Aan een half woord hadden we genoeg en als er iets aan de hand was met Beerend, voelde ik dat op een of andere mysterieuze wijze aan en kreeg hij out of the blue een appje van mij. Eigenlijk was Beerend een type van de no-nonsens maar ook dit vond hij opmerkelijk op een prettige manier.

Zo appte ik hem op 15 februari, op mijn verjaardag. Simone was degene die terug appte: “Niet schrikken Mirjam, hier is Simone. Beerend heeft een harstilstand gehad, juist toen jij hem appte. Hij is weer teruggekomen van een hartslag van 10 en het gaat, naar omstandigheden goed met hem.”
Ik appte 15 februari ook om te vragen of Beerend en Simone met hun namen in mijn boek (dat ik toen aan het schrijven was) wilden komen. Simone vermoedde dat de verwijzing ‘student’ voldoende zou zijn voor Beerend. Maar dat bleek een inschattingsfout. Beerend wilde met zijn naam in het boek.
Op 12 april, de dag van mijn boekpresentatie in de Kleine Willem, appte Beerend mij dat ze er allebei zoveel zin in hadden; samen een avondje uit naar Mirjam.

Beerend en Simone zaten die avond naast mijn collega Jaco en ze hebben genoten.
Op maandag 16 april in de vroege ochtend bereikte mij het bericht van Simone dat Beerend op zondag 15 april was overleden aan de gevolgen van een hartstilstand. Wat onwerkelijk! Ik moest het bericht echt meerdere keren lezen voordat de boodschap langzaam tot mij doordrong. Op een zonovergoten dag als die maandag, waarin de wereld je lijkt toe te lachen, word je met dit bericht wakker.
Ik appte de dagen die erop volgde veel met Simone en op woensdag belde ze mij en vroeg ze of ik wilde spreken op de crematie die in besloten kring plaats zouden vinden. Ik vond het een enorme eer dat ik zo dichtbij Beerend en zijn geliefden mocht zijn en zelfs iets mocht doen voor hen. Met Simone maakte ik een afspraak om donderdagmiddag bij haar thuis op bezoek te komen. Beerend lag thuis opgebaard en als ik wilde kon ik afscheid van zijn lichaam nemen. Toen ik op de zonnige donderdag arriveerde bij het prachtig gelegen huis van Beerend en Simone, waren de moeder van Beerend en de moeder van Simone in de tuin. We kregen een bijzonder gesprek over Beerend. Over de jonge getalenteerde wielrenner Beerend en over het moment waarop zijn ouders erachter kwamen dat hij ziek was. De vader, ‘bonus-moeder’ en de broer van Beerend arriveerden wat later. Respect, voor hoe liefdevol het gezin met elkaar omging, ondanks het feit dat zijn ouders al jaren geleden gescheiden waren. Het leek hoogzomer in de vlindertuin van Beerend en Simone. Wat waren ze trots allemaal om mij die plek te laten zien waar ze allebei zo dol gelukkig waren met daarin de prachtige, zelfontworpen keuken van Beerend. Dat was ook zijn terrein, die keuken. Een topkok had Simone aan hem, naar eigen zeggen.

Zaterdag was de uitvaart van Beerend. Die was zo bijzonder. Echt vreemd genoeg hemels. Alles klopte, “Het was perfect.” Ik hoorde het Beerend zeggen. “Alleen dan niet dat ik in de kist lag.”
De lievelingsauto waarin Beerend werd gebracht, geregeld door een vriend van de familie. Simone, de dappere heldin, die het spits afbeet en zoveel liefde en verdriet liet zien. Barend, de vader van Beerend, die jaren de “casemanager” van Beerend was en zijn maat! Ze hadden samen een nieuwe ‘hobby’ sinds Beerend ziek was: sarcasme. Heerlijk was dat, aldus Barend. Hij zette symbolisch een vuurtorentje op de kist, zodat Beerend hem altijd kon terugvinden als hij zijn vader nodig had. De moeder van Beerend in al haar bescheidenheid sprak ook. Ze was dankbaar dat Beerend haar zoon is en dat hij 16 jaar bonustijd had gekregen dankzij een donorhart van iemand die ook veel te jong overleden is. Ze was opgelucht dat hij nu van dat lijf af was dat niet bij zijn geest vol plannen paste. Zijn broertje Wouter die de mooiste verhalen had over de vakanties van vroeger, en zich ook wel afvroeg waarom hij en Beerend vroeger toch altijd zoveel ruzie hadden. Hij brak en bedankte hun papa voor alles.

Ik mocht als laatste. Beerend was niet alleen mijn student maar ook mijn teacher. De Koning van het Geluk! De bijeenkomst werd afgesloten met de opdracht die hij gemaakt had in het kader van Gelukskunde. Een filmpje met operamuziek eronder waarom Beerend het leven zo de moeite waard vond. Niemand hield het droog volgens mij en dat was stiekem ook de bedoeling van Beerend. Toen Beerend zijn vader het bewuste filmpje liet zien en zijn vader er bijna inbleef zei hij handenwrijvend: “Als ik kom te overlijden moet je deze laten zien en dan moet iedereen huilen.” Ik sloot af met de woorden de Koning van het Geluk is niet meer in de wereld van de vorm en we zullen hem allemaal, zoals we hier nu zitten, ieder op onze eigen manier missen.

We dronken een kop koffie en thee met soesjes en haalden herinneringen over Beerend op. Samen aten we de druifjes, het laatste cadeau dat Beerend aan Simone had gegeven. Hoe gul dat Simone het met ons allemaal wilde delen.
De cirkel was rond hoe gek het ook klinkt, het klopte.
Zaterdag 21 april was het voor mij Koningsdag!!