House for sale!

01 aug House for sale!

Ruim een jaar geleden droomde ik dat Bart, mijn man, ons heerlijke huis aan de Diepenbrockstraat had verkocht zonder te overleggen. Je kent het vast zo’n droom die levensecht voelt en dat je daarna bij het wakker worden, al wetende dat het gelukkig een droom was, toch nog even kwaad bent op je man. Ook Duke, onze jongste zoon, was helemaal van slag in mijn droom. Bart keek weleens voor de grap naar huizen die wat ruimer op de kavel stonden, maar het kwam echter nooit van een real live bezichtiging. Hij zou mij ook echt niet meekrijgen, dat wist hij. Ons huis ligt echt op zo’n mooie liefelijke plek in het centrum van Enschede op loopafstand van de Hudson Bay. Je moet het net weten, ik als geboren en getogen Enschedese, was er 15 jaar geleden nog nooit geweest.

Ik herinner mij, dat mijn ouders ons over dat huis tipten. Ze hadden het te koop zien staan in de krant. Zonder TomTom was het even zoeken waar dat huis nu precies stond. We bekeken samen het huis. Ik was op slag verliefd; een huis dat leeg stond met al zoveel geschiedenis en sfeer. De film van ome Willem, waar onze oudste zoon Pepijn zo dol op was, bleek er te zijn geschreven. Een huis waar Willem Wilmink en Harry Bannink en de eerste eigenaar, een muzikant, veel waren te vinden jaren geleden. Bart was niet direct om. Hij twijfelde of hij zo dichtbij het centrum wilde wonen, binnen de singel. Bart is grotendeels opgegroeid in Gelselaar met 3,5 hectare grond om zich heen. We hapten niet gelijk toe. Blijkbaar ging het huis ook niet bij Bart uit zijn hoofd. Hij reed erlangs in de zomer, herfst en winter. Uiteindelijk keken we naar een ander huis in de buurt en Bart besloot zijn broer, die destijds makelaar was, om advies te vragen. We bekeken het huis aan de Diepenbrockstraat samen en tot mijn grote vreugde vond de broer van Bart, Erik, dit een waanzinnig goede belegging. Meestal kraakte hij ons de handel af, maar nu verre van dat. Het leuke detail was dat de verkopende makelaar, Martin, zelf in zijn jeugd in dit huis was opgegroeid en oprecht dolenthousiast was over het huis.

We verbouwden er wat af. Er kwam een veranda achter, een nieuwe woonkeuken en de zolder werd prachtig. De kers op de taart was de badkamer die vorig jaar werd vernieuwd, steeds onder bezielende leiding van dezelfde aannemer. Je kunt je nu wellicht voorstellen dat ik niet blij werd van de droom van de verhuizing. Een paar weken geleden was ik in Londen voor een coachingscamp bij Robert Holden, samen met mijn vriendin Anita Brouwers. Het was weer waanzinnig inspirerend en leerzaam. We mediteren er wat af en deden de ene oefening naar de andere. Zo mooi hoeveel nieuwe inzichten je dan weer krijgt. 

‘s Avonds op de hotelkamer lees ik een appje van mijn ouders. Ze vroegen of ik ons ouderlijk huis echt wilde kopen met Bart. Ik snapte er niets van. 10 jaar geleden zijn mijn ouders verhuisd van hun prachtige huis aan de Cort van der Lindenlaan naar Boekelo en datzelfde huis staat nu al weer 1,5 jaar te koop. Ik reageer eerst geïrriteerd en bel Bart. Hij zegt dat hij het voor de grap gevraagd heeft aan Pepijn, onze oudste zoon, hoe hij dat zou vinden en die zei direct: “GAAF!” Niet meer en niet minder. Ik bekijk de foto’s op Funda en probeer het uit mijn hoofd te zetten. Daar word ik onrustig van, ik wil alleen maar HIER ZIJN. Mijn vriendin Anita kijkt mee op de laptop en grapt: “Ik wist het wel…..!” Iedere ochtend beginnen we bij Robert Holden met ‘A brand new day’ van Sting, een heerlijk nummer dat uitnodigt om alle kansen van een nieuwe dag te omarmen. Het is al weer de laatste dag. We hebben het thema ‘the heroes journey’. Welke heldenreizen heb jij allemaal al gemaakt in je leven en zie je daar ook patronen in? Net zoals in alle heldenverhalen in onze culturen bijvoorbeeld de Wizzard of Oss of Batman en Superman. De eerste stap zetten en dan denken: ‘Dit kan en durf ik nooit!” Als je hem zet, verschijnt the bridge (net als bij Indiana Jones) en dan is er hulp uit onverwachte hoek. Het mooie is, we worden altijd geholpen.

Ik denk aan de ‘journeys’ in mijn leven tot nu toe; op kamers gaan met 18 jaar naar Groningen, weggaan na 13 jaar bij mijn eerste grote liefde René, omdat ik verliefd werd op Bart, weg bij mijn eerste werkgever om naar Saxion te gaan, kinderen krijgen, dierbaren verliezen, van bedrijfseconoom naar Gelukskundige, spreken op grote podia……. Andere mensen delen ook hun avonturen; maagverkleiningen, scheidingen, faillissementen, ongevraagd zonder baan komen te zitten. Mooi, je hebt direct echt contact, het gaat ergens over, ik hou ervan. De vraag van Robert Holden is: “In welke heroes journey zit jij nu? Of moet je alleen nog the first step zetten?” Ik denk na, heb niet direct een antwoord en laat het even zo. Vlak voordat we weggaan moeten we onze ‘one take away’ (welk ene ding neem jij mee van deze driedaagse?) formuleren en opnemen op onze telefoon, zodat de waan van de dag niet regeert als we terug zijn. Anita en ik moeten het vliegtuig halen, dus we denken de dans te kunnen ontspringen. Ik weet hem wel die take away: nog meer de tekens op mijn pad zien en durven te volgen. Robert Holden zeg ik nog snel good bye. Hij zegt: “You have to play bigger!” Hij herkent Anita en mij echt komt soms na sessies even naar ons toe om prachtige persoonlijke dingen te zeggen. Dat doet hij echt goed als wereldberoemde coach (hij is de coach van de groten der aarde van oa Sylvia Lagnado van Dove). Hij heeft daarnaast echt oor en oog voor de mensen in de zaal. Zeer zeker voor zijn trouwe fans.

Het haasten was voor niets, het vliegtuig heeft vertraging. Ik word opgehaald door Bart, Anita reist met haar man door naar Barcelona. Laat thuis, een korte nacht. Maar dat geeft niets. Bakken energie na zo’n inner beauty behandeling. De volgende ochtend direct aan de bak: spreken in Oldenzaal. Ik zoek op mijn telefoon naar het nummer van Sting, ‘A brand new day’, om in de stemming te komen. Aangezien ik een nieuwe telefoon heb, past het snoertje in de auto niet meer op deze telefoon. Mijn plan gaat niet door. Terwijl ik nog een beetje baal van Apple dat ze dat steeds expres veranderen in mijn ogen, “Puur business”, zou mijn moeder zeggen, besluit ik vrienden te worden met het nu en druk ik de radio aan. Je raadt het al: Sting, ‘A brand new day’ galmt uit de speakers. Daar heb je zo’n teken. Ik zing luidkeels mee. Ik blijk meer dan een uur te vroeg te zijn bij mijn opdracht. Dat heb ik nooit. Ik besluit spontaan de makelaar te bellen voor een bezichtiging aan de Cort van der Lindenlaan. Dat kan sinds zeer kort weer, want de vorige potentiële kopers blijken zich net terug getrokken te hebben.

Op vrijdag worden Bart en ik samen met mijn ouders rondgeleid door een o zo vertrouwd huis waar de familie 25 jaar gewoond heeft, maar in een nieuw zeer smaakvol jasje. Wat is het schitterend verbouwd door degene die het 10 jaar geleden van mijn ouders gekocht heeft! Vrijdag kom ik ietsje later binnen vanwege een sessie die ik heb gegeven. De bezichtiging is al aan de gang Bart en mijn ouders staan in de kelder die perfect verborgen is achter de deuren van een heerlijke woonkeuken. Op de kluis, die in de kelder staat, ligt nog steeds het geborduurde kleedje van mijn oma, speciaal daarvoor gemaakt. Ik vang de blik van Bart op en weet: VERKOCHT!! Het huis stond blijkbaar al 1,5 jaar op ons te wachten en wij wisten van niets. Inmiddels kan Erik ons favoriete huis aan de Diepenbrockstraat helaas niet meer verkopen, hij is drie jaar geleden overleden. Het wonderlijke is dat de man waar wij destijds ons huis van kochten aan de Diepenbrocktraat (hij woonde daar ooit) ook de verkopende makelaar is aan de Cort van der Lindenlaan. Hoeveel tekens wil je nog hebben?! We hebben het huis gekocht en de hele familie is er dolblij mee. Hoewel ik soms, samen met Duke, even een traantje wegpink. Want man, wat een fijn huis hadden we toch al en wat een super plek! We hebben geen van allen dan ook de illusie dat dit huis ons gelukkiger zal gaan maken. Het kan er ons hooguit aan herinneren dat alles wat we zoeken in ons zit. Het huis aan de Diepenbrockstraat wordt nu natuurlijk verkocht door dezelfde makelaar… Want wie kan het mooier inkleuren dan hij?! Bart en ik hebben inmiddels een aantal ‘knipogen’ ontvangen waardoor we weten dat Erik zeer zeker in ‘het andere level van Mario’ meehelpt. Daarover in een volgend blog meer.