De geboorte van mijn boek

19 mrt De geboorte van mijn boek

Al ruim zeven jaar liep ik rond met het idee dat ik een boek wil graag schrijven. Ik schreef allerlei verhalen op mijn laptop en wist dat dit ooit een samenhangend geheel zou worden dat wij een boek noemen.

Aangezien ik als docent erg lange en ook nog eens veel vakanties heb, was ik ervan overtuigd dat er een vakantie zou komen waarin het boek uiteindelijk echt geboren zou worden.

Maar menig vakantie passeerde en daarin werd er steeds weer weinig geschreven. “Hoe is dit toch mogelijk?”, schreeuwde de stem in mijn hoofd elke keer. Ik heb deze stem voor het gemak een naam gegeven: Karel. Op het moment dat hij een naam heeft, identificeer je jezelf minder met hem en herinner je je dat jij de waarnemer bent en niet de stem zelf. Karel schreeuwde wel aan het einde van elke vakantie, maar voelde zich eigenlijk de winnaar. Een boek schrijven, wat een raar idee. “Daar loop je zeker lekker mee binnen!”, snauwde hij regelmatig. Waarom kwam ik toch niet verder met dat boek? Ik kon de vinger er niet opleggen.

Totdat ik in januari dit jaar, voor een tweede keer samen met Joseph Oubelkas op het podium stond. Joseph is de schrijver van een bestseller 400 brieven van mijn moeder. Hij zat 5 jaar onterecht gevangen in diverse Marokkaanse gevangenissen onder erbarmelijke omstandigheden. Joseph vroeg afgelopen januari aan de zaal wie er 5 kg wilde afvallen? Je zag alle dames op het puntje van hun stoel gaan zitten en eerlijk is eerlijk ook mijn oren waren gespitst. Hij vertelde dat de twee weken voordat zijn boek uitkwam, hij zo zenuwachtig was dat hij spontaan 5 kg verloor aan gewicht. BOEM daar kwam het inzicht dat ik nodig had. Niets busy, busy, busy, busy, dead. Dat was namelijk constant het excuus van mijn Karel geweest; dat ik te druk ben om een boek te kunnen schrijven. Ik ben immers naast docent op Saxion een veel gevraagd spreker, moeder, echtgenote, dochter, (schoon)zus, vriendin en much more. Ik was bang, bang dat het boek geen succes zou worden. Dat iedereen er iets van zou vinden. Ik kan mijn Karel geruststellen 50% vindt jou (en jouw boek) fantastisch en 50% vindt jou (en jouw boek) helemaal niets, dat is de wet van het evenwicht. Maar er zat in mijn geval ook een andere misschien nog wel diepere angst onder de angst om te stralen, om het verschil te durven zijn. Marianne Williamson heeft hier, geïnspireerd door de cursus in wonderen, een pracht gedicht over geschreven.

Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis
wat wij het meeste vrezen.
We vragen ons af:
Wie ben ik dat ik briljant, buitengewoon aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn?
Maar waarom eigenlijk niet?
Je bent toch een kind van het universum?
Je moet je niet kleiner voordoen dan je bent
opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker zouden gaan voelen.
We zijn geboren om stralen net als kleine kinderen dat doen.
Dit licht zit niet slechts in enkelen van ons, maar in ons allemaal.
Als wij ons licht laten schijnen, geven we anderen onbewust toestemming om dat ook te doen.
Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst, bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.

Afgelopen weken heb ik Karel, mijn ego, liefdevol op de bijrijdersstoel gezet en heb ik mijn innerlijke wijsheid, ik noem het de uil, achter het stuur laten plaatsnemen. De uil is namelijk de enige met een rijbewijs, ook al denkt Karel daar heel anders over. Ik heb Karel laten schreeuwen en hem af en toe liefdevol op zijn hoofd gekust. Ik ben in stilte vol vertrouwen gaan luisteren naar wat de fluisterstem mij te vertellen had. Helemaal in the flow, mijn vreugde volgend. Alles klopte, ik leek geholpen te worden. Neem nu bijvoorbeeld de Siberische temperaturen begin maart van dit jaar in Nederland tijdens mijn vakantie, waardoor Karel niet eens in de verleiding kwam om naar buiten te gaan om afleiding te gaan zoeken.

Het boek is af, het is gelukt. Het ligt nu bij de redacteur en de vormgeefster en illustrator om vervolgens naar de drukker te gaan. Waanzinnig gave vakmensen, die ik in korte tijd allemaal op mijn pad tegenkwam.

Kortom, het stroomt! Donderdag 12 april ga ik vol trots in samenwerking met de Aderacademie in Concordia in Enschede de mensen die interesse hebben, onderdompelen in de wereld van mijn boek. De wereld waar het niet draait om gelijk, maar om geluk.

Ik hoop jullie dan, lichter dan ooit te voren (ha, ha, ha!), te ontmoeten en jullie aan te steken met het virus van het volgen van jullie eigen unieke vreugde.