Go Inside

16 mrt Go Inside

Het is vroeg in de ochtend, de vogels fluiten en de zon komt op alsof er niets aan de hand is. Ik word wakker eerst heel even niets, geen gedachten, en dan een unheimisch gevoel. Het Corona virus lijkt Nederland meer en meer in de greep te krijgen. In feite heeft het ons allemaal al in de greep. De berichtgeving op radio, televisie, social media en in de krant: het gaat alleen daarover. Het lijkt wel of er geen oorlog meer is in de wereld en alsof Marco Borsato niet meer gaat scheiden van Leontien. De mensen die nu nog op straat zijn, praten over niets anders. Of je nu wilt of niet: het is een ieders grootste ‘favoriete’ probleem. Voer voor de verhalenverteller in ons hoofd, die ik omgedoopt heb tot Karel. Onderzoek heeft aangetoond dat 70% van onze gedachten negatief zijn maar daar zitten we nu ruim boven, schat ik zo in. Hele Netflixseries worden er in onze hoofden afgespeeld en de grap is, dat dat is wat wij dat nu al ervaren. Een voorbeeld hiervan is de AEX, die keldert per dag met enorme percentages. Dat is een gevolg van het feit dat we nu al voorschot nemen op de ellende die we denken dat het Corona virus, in economisch opzicht, zal veroorzaken. We creëren samen met onze mind onze wereld.

Ondanks het feit dat ik al tig cursussen heb gevolgd om Karel meer en meer te doorzien en minstens even zoveel boeken heb gelezen over zelfacceptatie en -ontwikkeling, ik elke dag mediteer en wekelijks honderden mensen inspireer, grijpt Karel in deze situatie graag de macht. Dat doet ons ego heel slim op momenten dat je moe bent of net nadat je wakker wordt en je je ineens weer realiseert (na een moment in niemandsland te hebben verkeerd) wat er ook al weer gaande is. Dan kruipt Karel achter het stuur. Hij vibreert op de frequentie angst, ziet alleen maar beren op de weg en hoopt op een beter verleden. “Waren we maar eerder veel strenger geweest met maatregelen nemen en dit wordt minstens zo erg als de situatie in Italië”, schreeuwt hij luidt. Ik zeg niet dat dit onzin is, maar ik zeg dat het niet bijdraagt aan een oplossing.

Als je met mensen praat over het virus, merk je dat iedereen er op zijn eigen unieke manier op reageert en ook dat iedereen zich zorgen maakt over een ander aspect en sommige mensen zelfs het voordeel ervan inzien. Laat ik bij mijzelf beginnen wat mij van slag maakt, is dat Karel schreeuwt dat ik niet meer mijn joy kan leven de komende tijd.. Ik ben namelijk een geluksvogel en heb een baan die op mijn lijf geschreven is. Wekelijks mag ik meerdere keren voor volle zalen staan om met een lach en een traan mensen eraan te herinneren dat alles wat we zoeken (liefde en geluk) iets is wat we meebrengen. Ook mag ik werken met prachtige, wijze (internationale) studenten. Zij zijn niet alleen mijn studenten maar ook mijn teachers. In dit soort lessen zijn we samen ‘thuis’ op de plek waar liefde en geluk woont, we voelen ons allemaal één en we realiseren ons dat we diep verbonden zijn met elkaar. Exact eigenlijk hetzelfde wat in de lezingen gebeurt die ik mag geven. Dat is voor mij ultiem geluk en een prachtige herinnering aan wie ik in essentie ben, het is mijn eigen heling. Maar vorige week donderdag regende het ineens afzeggingen.

Mijn agenda stond vol met de mooiste opdrachten die gecanceld werden en er werd ook nog eens besloten dat de Hogeschool Saxion met directe ingang voorlopig geen fysieke lessen meer aanbiedt. Dat betekent niet dat we geen lessen meer gaan geven, maar dat we dit digitaal moeten doen. Dit roept heel veel weerstand op bij Karel. Onbekend maakt onbemind. Uit de comfortzone: van die flauwekul, daar houdt het ego niet van. “Dat lukt toch nooit, schreeuwt hij! Hoe kun je nu contact maken terwijl je de ander niet eens recht in de ogen aan kunt kijken? Wat denken ze wel dat dat lukt qua techniek dat Black Board wordt Blackout! Dat gaat gigantisch vastlopen als we daar massaal mee gaan werken, het werkt nu al heel vaak niet. Mission impossible, gromt Karel.” Voer genoeg voor hem deze dagen. Kortom bij mijn ego heeft een boel weerstand omdat ik mijn vreugde niet lijk te kunnen volgen. Misschien is dit wel een perfecte reden om op een andere manier mijn joy te volgen. Al tijden lang voel ik dat er een nieuw boek geboren wil worden, maar busy, busy, busy. De vorige keer dat ik mijn boek (grotendeels) schreef, raakte Nederland in de ban van de extreme kou en waren we bijna ingesneeuwd. Bijzonder hoe het werkt bij mij. Ik moet dan toch nog wat doen als presteerder, gekte! Altijd productief en nuttig willen zijn, dit kan dan wel weer een geschenk voor de wereld zijn.

Daarnaast wil ik heel graag omringd zijn door mensen, alsof ik bang ben om ‘naar binnen’ te gaan. Hoewel een boek schrijven voor mij wel naar binnengaan is en ik elke dag (in de natuur) de stilte opzoek. Het doet mij denken aan het verhaal van het touw en de slang. De situatie van ons aangeleerde zelfbeeld is eigenlijk te vergelijken met iemand die 2500 jaar geleden in India woonde en in de schemering thuiskomt en in de hoek van de kamer een slang ziet liggen, terwijl daar in werkelijkheid een stuk touw ligt. Maar ja, hij ziet een slang en rent direct naar buiten en durft niet meer naar binnen. Dat is de situatie, symbolisch, van hoe wij doorgaans leven. Er zitten drie vergissingen in. Ten eerste zie je niet een touw, maar een slang die symbool staat voor dat we niet zien dat we al volmaakt zijn, zoals we zijn. De tweede vergissing is dat we een slang zien, het meest beangstigende en dodelijkste dier in India in die tijd. Onmiddellijk ren je weg, omdat we het meest bedreigende denken te zien. Dat staat symbool voor dat we niets onze volmaakte natuur zien, maar dat we menen dat we heel zwak, afhankelijk, waardeloos zijn.

Als je wel eens verlaten bent door iemand, weet je dat dat een ontzettend rotgevoel geeft, dat gevoel waarvan denken we dat we dat zijn. De derde vergissing is dat die persoon in India naar buiten rent en niet meer naar binnengaat. Zolang hij buiten blijft, blijft daar binnen een slang liggen in zijn beleving. Op precies dezelfde manier werkt ons ego-systeem; we lopen weg voor het pijnlijke gevoel en zorgen dat andere mensen ons leuk en aardig vinden. Zo lang we daarmee bezig zijn, blijven we eigenlijk altijd bang voor dat naar binnen keren. We leven dus nooit in ons eigen huis, maar altijd in onze tuin. Altijd afhankelijk van anderen. Dus die persoon in India die eigenlijk weer in zijn huis wil wonen, moet naar binnen om te gaan kijken. Stel dat die persoon een Boeddha zou tegenkomen, die hem zegt: “Je kunt naar binnen. Er ligt geen slang, maar een touw.” Hij moet dan toch naar binnen, terwijl hij er heilig van overtuigd is dat daar een slang ligt. Dat is de angst die je tegenkomt als je dit gaat beoefenen. Bij niet meer weglopen kun je denken aan het verbreken van pijnlijke contacten, een verslaving beëindigen. Dat boezemt angst in. Mijn leven wordt saai, grauw en eenzaam en ik ga mij nooit meer gelukkig voelen. Die angst ga je dan tegenkomen in een kleine of grote vorm. Dat is waar je doorheen moet gaan kijken. Kijken naar je angst en kijken naar je zelfafwijzing en als je dan lang genoeg kijkt, zie je dat het helemaal geen slang is. Het was niet “ik ben niet goed genoeg, ik ben waardeloos”. Je ontdekt dat je volmaakt bent, dus je hoeft niets te veranderen aan jezelf. Ga er maar aanstaan om naar binnen te durven in een wereld waar op dit moment zoveel angst regeert, die onveiliger lijkt dan ooit. Samen verbinden in liefde is een prachtige uitdaging.

Ik vraag om het wonder: een shift in perception from fear to love.