Don’t take yourself so seriously

31 mrt Don’t take yourself so seriously

Afgelopen zondag had ik niet zo mijn dag. Het begon al in de ochtend. Toen ik wakker werd had ik het idee dat ik mij gigantisch verslapen had. Het was namelijk al 8:15, zag ik op mijn mobiel. Meestal ben ik namelijk, ook in het weekend, al rond 6:00 wakker. Dat vind ik heerlijk, juist in tijden van de Corona crisis. Voordat de rest van Nederland wakker is, ga ik in ‘mijn springpakje’ , zoals mijn man Bart dat noemt, naar buiten om de eerste kilometers op de teller te zetten. Complete stilte, bijna geen andere mensen, samen met de natuur. Dat is een van de spirituele oefeningen die ik op een dag doe, want die heb ik juist nu harder nodig dan ooit. De klok bleek een uur naar voren gezet, dat was mij ontgaan door al het Corona nieuws..

Er waren dikke vette wolken dus de zon hielp niet mee om wakker te worden, de wind huilde om ons huis heen en het sneeuwde. Dit alles zorgde voor een bak aan negatieve gedachten en laat dat nu de Netflixserie zijn die ik in mijn hoofd afspeel en dat is wat ik ervaar in het moment. Niet de situatie zelf maakt mijn van slag maar mijn gedachten over de situatie. Razend snel herpakte ik mij en appte mijn buurvrouw of ze in was voor een wandeling samen in het bos. Geen reactie. Hopend dat het spoedig zou gaan stoppen met sneeuwen, treuzelde ik nog wat op de app. Bart ontwaakte inmiddels langzaam en hij was bereid mee te gaan lopen. Het nieuws dat met name wat oudere mannen met overgewicht op de IC lagen met het COVID virus, moedigde Bart nog meer aan om mee te gaan, zelfs onder deze barre omstandigheden. We kwamen een verkleumde buurtgenoot tegen onderweg die besloot om te keren richting huis omdat het gewoon te koud was. Toch hielden we vol. 7,2 km gelopen maar door de snijdende kou was het voor mij echt lastiger om te genieten van het geluid van de specht en de ontluikende natuur. De dag ervoor leverde exact hetzelfde rondje vele malen meer joy op? Wat vreemd hoe kan dat? Dat komt omdat we onze gedachten beleven. Die zaten vandaag op een wat minder prettige frequentie.

Thuis gearriveerd, zag ik dat mijn jongste zoon wel een heel vorstelijk ontbijt had genoten. Hij greep zijn kans omdat wij er even niet waren. Een huis voor je alleen is ‘onbetaalbaar’ in tijden van crisis. De verhalenverteller in mijn hoofd ging helemaal los. Gezond eten en een gezonde levensstijl is in mijn bovenkamer een van de voorkeurszenders. Dus dit gigantische ontbijt van mijn jongste zoon was voer voor Karel (de verhalenverteller). Dit kon toch zo niet doorgaan, hoeveel calorieën zijn dit wel niet, waar is dit misgegaan, heb ik het dan zo verkeerd voorgedaan? Als moeder moet ik toch zorgen dat mijn kinderen verantwoord eten?! Het programma schuld, schaamte, spijt werd uit de kast tevoorschijn getoverd. Er was maar een conclusie mogelijk: ik had gigantisch gefaald als moeder. Alsof dit nog niet erg genoeg was ontving ik een appje van een heerlijke vriendin van mij die toonde hoe gezellig ze koekjes aan het bakken was met haar dochtertje voor de oude mensen in de buurt. Hoe dierbaar en fijn dat je dat soort dingen samen met je kind kunt doen. Ik wil ook zo’n dochter!!Met die zoons van mij kan ik vandaag alleen maar ruzie maken. Hoewel met de oudste viel weinig te ruziën omdat hij de avond daarvoor al gevlucht was naar zijn vriendin. Welcome tot he happy family van de Gelukskundige Mirjam Spitholt!

Toch ging ik niet bij de pakken neerzitten. Ik sjouwde, ondanks de vreselijke kou, toch nog 15 km, waarvan 1 km samen met mijn ouders. Wij ontmoeten elkaar alleen nog af en toe buiten en bellen iedere dag ik ben wel heel dankbaar dat dat nog kan, dankzij het RIVM en premier Rutte.

Als klap op de vuurpijl ontving ik een onrustig berichtje van studenten, jullie kennen dit soort berichtjes vast wel. Ze hebben een strekking dat de derde wereld oorlog begonnen is en dit wel chemisch. Als je de app doorleest en niet heel present bent, ben je meteen om: dit lijkt een geheel vooropgezet plan van China. De studenten waren uiteraard nieuwsgierig wat ik ervan vond. Ik vertelde ze dat dit bij mij veel angst oproept en dat angst altijd een vraag is om liefde. Het helpt mij totaal niet om op deze manier te kijken. Voor mij is het veel rustiger en minder angstig om ‘de vleermuis story’ als uitgangspunt te nemen. Belangrijk is dat je je realiseert dat jij zelf de afstandsbediening in handen hebt. Welke gedachten ga je entertainen? Dat vereist wel een bepaalde mate van bewustzijn want als je niet eens weet wat je denkt hoe kun je dan de afstandsbediening adequaat bedienen? Meditatie helpt mij om meer bewust te zijn van alle verhalen die Karel te vertellen heeft. Ik bedoel niet alleen het mediteren op een stille plek in de lotushouding maar gewoon ook met de ogen open gedurende de dag de waarnemer zijn van je gedachten, zonder oordeel. Dat is een kwestie van jouw spier van aandacht trainen. Net zoals naar de sportschool gaan die nu dichtzit, waardoor je direct heel veel tijd overhoudt om die andere spier te trainen. Hoe meer je het menselijke systeem gaat doorzien (dat wij onze gedachten beleven) des te rustiger het wordt in je kop.

Het Coronavirus is trouwens wel een oefening voor gevorderden. Wat mij enorm helpt in deze spannende tijd is humor dan is Karel nergens. Lach eens hardop kijk naar iets dat je ontspant. En misschien nog wel belangrijker glimlach mild zoals een Boeddha (nog even en we hebben allemaal ook zijn BMI) zou doen naar al die gedachten die voorbij komen. Lach om jezelf want wij nemen dat ‘ikje’ zo extreem serieus. Maar dat wat wij denken, is per definitie niet waar. Hanteer rule number 6 in deze tijd. Mocht je niet weten wat dat is? Rule number 6: don’t take yourself so seriously! En mocht je je afvragen wat de andere regels zijn? There are no other rules!