How fragile we are!

31 dec How fragile we are!

Vandaag op de kop af een jaar geleden wist de familie Maathuis nog niet wat hen boven het hoofd hing.

Hun dochter Danielle, ging met vriendinnen op Oudejaarsdag in de middag even naar de Mac Donalds, wellicht om een bodem te leggen voor het Knalfeest bij Steggink die avond.

Omdat Danielle nog even naar het toilet moest, (haar moeder zegt: “Onze Daan was een “treuzeltrientje”), rijdt ze niet met haar naaste vriendinnen mee naar huis, maar neemt ze plaatst op de achterbank van de auto van een dorpsgenote.

De Audi vliegt uit de bocht en Danielle verongelukt tot grote verbijstering van het gezin Maathuis.

De meiden op de voorbank komen er met wat kleine lichamelijke letsels vanaf. Maar Danielle is er niet meer niet in de vorm. Daar is geen twijfel over mogelijk, volgens haar moeder Marga Maathuis.

Onvoorstelbaar, niet te bevatten, BOEM! Ineens is alles anders en is niets meer zoals het was.

Tja, en hoe ga je dan verder met je leven?

Een ieder in het gezin doet dat op zijn of haar eigen manier.

Haar broer Christian dacht er eerst over om zijn plannen om naar  Australië te gaan te cancelen maar als de tijd vordert, besluit hij toch te gaan.

Haar vader Jan legt zich toe op het meer te weten te komen over de toedracht van het ongeluk. Hij meet dingen op, zoals remsporen op de plaats waar Danielle verongelukte, tekent dingen uit. Dit was sowieso al iets waar een fascinatie lag van hem. Hoe bizar dat je eigen dochter dan verongelukt op zo’n manier.

Zus Linda is niet zo’n prater en woont al op zichzelf met haar vriend Marc, samen met haar andere zus Renate fotografeert ze graag.

Moeder Marga gaat al vlot weer aan het werk in het Almelose ziekenhuis op de kraamafdeling. Hoe bijzonder: mensen begeleiden in het leven schenken aan een kindje, terwijl  je net zelf je dochter verloren hebt. Dan moet je wel heel krachtig zijn, wil je dat kunnen opbrengen.

Maar het is wel de cirkel van het leven. We gaan in de vorm: geboorte en we gaan er weer uit: dood. Ik heb al eens vaker in mijn verhalen verteld dat het tegenovergestelde van dood, in mijn ogen, ook niet leven maar geboorte is. Wij zijn leven, dat een avontuur doet ‘in de vorm’. Die energie blijft (voelbaar) om ons heen ook als we de vorm verlaten hebben, zo ervaar ik het.

Het is een kadootje als je dat mag voelen.

Eind januari voeren mijn collega, Jan de Wilde, en ik intakegesprekken met de studenten die de minor identiteitsmarketing willen komen doen bij onze academie MIM.

Ook de openhartige en intens verdrietige Renate Maathuis meldt zich bij ons.

Voor haar is een jongeman, die al even met haar gepraat heeft op de gang, terwijl ze op hun beurt aan het wachten waren.

Hij is zelf ongekend open en vertelt dat hij zo’n indrukwekkende ontmoeting met Renate heeft gehad op de gang.

Renate komt binnen en vertelt in tranen dat ze niet eens wist dat ze bij deze minor gelukskunde zou krijgen, ze had vlug ‘zo maar’ wat aangeklikt bij kies op maat, zonder zich er echt in te verdiepen.

“Hoe toevallig kan het leven zijn”, denkt Renate hardop.

Ik leg haar uit dat ik anders kijk en denk dat toeval niet bestaat: het valt ons toe.

Mijn collega en ik beloven haar dat het zes bijzondere maanden zullen gaan worden.

Er volgen zes onvergetelijke maanden voor de hele groep en ook voor mij en mijn collega. Mede dankzij de openheid en kwetsbaarheid van Renate, is de groep gigantisch hecht en openhartig. Wat een verbinding, elke keer weer is het een feestje om met ze te mogen werken. Heel vaak bij mij thuis omdat de gezellige woonkamersfeer van een ‘jarendertig’-huis nu eenmaal meer uitnodigt om onvoorwaardelijk te delen met elkaar en een diepe verbinding aan te gaan, dan een lokaal met tl-verlichting.

Renate gaat diep. Elke keer roep ik de uitspraak die ik van Peter ten Buuren heb geleerd: EMOTIES ZIJN NET ALS VIS: VERS HET LEKKERST.

Je kunt pas weer je geluk ervaren als er ook ruimte is om je ongeluk te incasseren en je bereid bent om al je hoop op een beter verleden op te geven. Daarbij is vergeven essentieel en dankbaar zijn voor dat wat was.

Parallel aan het verhaal van Renate en de prachtige groep loopt voor ons gezin het proces van afscheid nemen van de broer van Bart, Erik. Erik kreeg in 2015 vlak voor de Kerst te horen dat hij een ongeneeslijke tumor in zijn hoofd had en dat hij in 2016 ‘de kaart niet vol zou maken’.

Dat is eveneens een wezenlijk onderdeel in mijn lessen, het delen van je eigen verdriet en hoe je daarmee omgaat als familie.

2016 heeft mij weer eens duidelijk gemaakt ‘how fragile we are’ in de vorm.

Dat is als je er te veel bij stilstaat niet te doen zo spannend, maar ook maakt het ‘t leven tegelijkertijd dierbaar om die angst en het verdriet met elkaar te delen.

Geluk kan er alleen maar zijn omdat we ook ongeluk kunnen en durven ervaren. We leven hier namelijk in de wereld van de dualiteit.

Knap van Renate dat ze de moed toonde om steeds weer naar de lessen te komen en niet bang was voor haar emoties.

Het schitterende nummer uitgevoerd door Stevie Wonder en Sting vat alles samen wat ik met woorden niet kan zeggen.

ENJOY FRAGILE!

https://youtu.be/FPjj8edvjgM

Ik wens jullie allemaal in 2017 bakken vol liefde, geluk en een schouder om bij uit te huilen.