23 jun Lock off
Ineens was het er in Nederland, voor mijn gevoel, de pandemie. Ik volg namelijk weinig journaal en lees de krant zeer selectief. Natuurlijk had ik gehoord van het coronavirus dat China in de greep hield. Mijn jongens maakten onderling vette grappen als iemand hoestte in de wintermaanden: “Corona?!” Maar dat was de ver-van-mijn-bed-show. In de Action kwam ik een kennis tegen, begin februari, die daar mondkapjes kocht, verbaasd vroeg ik haar wat ze daarmee wilden doen. Ze antwoordde dat ze bang was dat het virus ook Europa zou binnenkomen. Ik prees mijzelf gelukkig dat ik altijd zo op de frequentie liefde en vertrouwen vibreer dat geen haar op mijn hoofd vol krullen daar ooit aan zou denken. Ik herinner het mij nog goed dat ik op donderdagavond met een vriendin naar een lezing zou gaan van Susan Smit. Heerlijk even een avondje aan de oplader, niet zelf de boel inspireren zoals ik avond na avond gedaan heb en de komende weken weer zou gaan doen. Je kunt immers pas wat voor een ander betekenen als je goed voor jezelf zorgt en mijn omgeving herinnert mij daar vaak fijntjes aan door kaartjes voor mij te regelen van dit soort events. Mijn vriendin belt die zelfde dag om te vertellen dat we echt beter niet kunnen gaan. Naïef als ik ben, verbaas ik mij daarover. Why not?! Niets aan de hand toch? De volgende dag besluit ik gewoon naar Saxion te gaan maar we waren op de academie slechts met een handje vol mensen. We werden op de hoogte gesteld over de stand van zaken en al snel werd duidelijk dat Saxion zou gaan sluiten. Onze leidinggevende adviseerde ons onze boeken mee te nemen omdat ze vermoedde dat we voorlopig niet meer terugkwamen.
Net als ik, vermoed ik, dat een ieder van jullie nog herinnert waar hij of zij was toen premier Rutte in zijn persconferentie de intelligent lock down aankondigde. Als je je oren niet kon geloven, hoefde je alleen naar Irma, de gebarentolk te kijken, om te weten dat het menens was. Eerst ben je overdonderd, je krijgt filmpjes op Facebook te zien van Nederlanders uit Italië, die al een fase verder waren. Angst regeerde bij de meeste mensen. Ik merkte dat mijn hersenen het nog niet konden bevatten een vriendin van mij appte en vroeg wat het met mij deed? Jouw beroep is immers voor onbepaalde tijd verboden en studenten mag je ook niet meer live zien. Mijn hele agenda was ineens leeg voor wat betreft het sprekersvak van gemiddeld drie keer per week naar empty. Ik dacht zeeën van tijd over te houden maar dat was ijdele hoop. Binnen drie dagen moesten we online gaan lesgeven bij Saxion. Ik dacht altijd die beker laat ik aan mij voorbij gaan dat digitale gedoe is voor de jongere generatie docenten maar nu kon ik er niet omheen. Wat heb ik die computer vervloekt en wat heb ik veel om hulp gevraagd en gekregen. Verbinden op een andere manier tegen wil en dank. Met vier mensen op de wifi was niet altijd een feest. Lesgeven vanuit mijn bed in de slaapkamer, en ik kon de camera niet uitzetten zoals de studenten dat wel deden, werd mijn lot. Iedere woensdag had ik een klas met studenten die letterlijk vanuit alle hoeken van de wereld The Art of Happiness volgden. Van Duitsland tot Taiwan, van Nederland tot Denemarken. We deelden elke week onze diepste zielenroerselen, zo ver uit elkaar en tegelijkertijd zo’n diepe verbinding.
Als je mij zou hebben gezegd bij de jaarwisseling van 2020 dat ik vanaf maart een vakantie zou krijgen, voor wat betreft het publiek spreken, waarvan ik niet eens wist dat ik er behoefte aan had, dan had ik gedacht dat ik het applaus heel erg zou missen. Ik zou liegen als ik nu zou zeggen dat het niet zo was. Natuurlijk miste ik het publiek, de interactie, de (h)erkenning, de waardering. Natuurlijk miste ik de elke week weer overweldigende hoeveelheid aanvragen. Heerlijke verdoving voor de verhalenverteller in mijn hoofd, die altijd denkt dat je niet goed genoeg bent. Maar ik verruilde het applaus voor de stilte, tussen de lesuren door. Uren heb ik gelopen in de natuur. Ik ben ervan overtuigd dat daardoor de Muppet (verhalenverteller) in mijn hoofd relatief weinig poot aan de grond kreeg. De natuur is immers altijd in het nu en dat is mijn poort naar de waarnemer van al mijn gedachten (over de hele situatie). Wat heb ik veel mooie inzichten gekregen de afgelopen maanden. Elke fase had een uniek karakter en bracht nieuwe inzichten met zich mee. Naar binnen gaan was het letterlijk en figuurlijk voor mij en dat beviel best goed. Nu we in juli wat meer mogen, zou ik graag met jullie naar een veilige plek gaan waar het nu makkelijker voelbaar is dan waar dan ook. Op dinsdag 14 juli hoop ik, diegenen die willen, te mogen inspireren op een prachtige plek in de natuur bij VITEQ in Oldenzaal. Aanvang 20:00 (inloop 19:30) einde rond 21:30. Kosten 30 euro pp. We gaan tot 100 personen dus wees er snel bij!
Voor kaarten kun je een mail sturen naar info@mirjamspitholtproductions.nl
Ik verheug mij er enorm op!
Liefs, Mirjam
Geen reactie's