If you are alive you need help

15 feb If you are alive you need help

Al maanden heb ik, getipt door mijn vriend Bert van Dam, een plan voor een derde boek. Om dit boek te kunnen schrijven, heb ik hulp nodig van ‘experts’. Dat maakt dat ik enorm blokkeer. Laat ik het maar gewoon toegeven: ik, of beter gezegd mijn ego (ik noem de verhalenverteller in mijn hoofd Karel), heb/heeft last van het ‘all-by-myself syndroom’. Wat is er nu zo ingewikkeld aan om iemand, geheel vrijblijvend, om hulp te vragen? Als ik uitzoom en naar binnenga, weet ik dat mijn gedrag voortkomt uit een angst. De angst om afgewezen te worden. Immers als ik van de experts geen antwoord zou krijgen, kan dat heel eenvoudig door Karel worden uitgelegd als: ik ben niet belangrijk of goed genoeg…  

Ik vermoed dat velen van jullie deze blokkade herkennen, maar juist in een tijd als deze hebben we harder hulp nodig dan ooit. Hoewel iedereen deze tijd natuurlijk op zijn eigen unieke manier ervaart. In mijn omgeving merk ik dat er twee verschillende groepen zijn. De eerste groep vindt deze situatie bijna ideaal, want dan hoeven ze lekker niet sociaal te doen, kunnen ze heerlijk relaxt vanuit huis werken, dus ervaren bakken minder haast en stress en is er ineens van FOMO (Fear Of Missing Out) geen sprake meer. De andere groep baalt ervan dat steeds meer en meer zijn vrijheid wordt ‘afgepakt’; er is geen winkel, café of restaurant meer open. Er wordt meer en meer verboden; een beroep dat verboden is en daardoor geen werk meer of de hele dag online, een mondkapjesplicht, slechts één persoon achter de voordeur, niet meer na 21:00 ’s avonds zonder geldige reden naar buiten. Dit alles was vorig jaar deze tijd ondenkbaar. Het enige dat er dan nog lijkt op te zitten na de dagelijkse wandeling is: GO INSIDE. Letterlijk en figuurlijk wel te verstaan. Laat dat nu net dat naar binnengaan voor heel veel mensen enorm eng zijn. We denken dat we dan geconfronteerd worden met een vreselijke bak ellende die we normaal konden verdoven met een feestje, even lekker shoppen, heerlijk uiteten, vakantie, etc. We gingen massaal naar buiten om onszelf maar niet tegen te hoeven komen. Ik behoorde ook tot de categorie: druk, druk, druk, druk, druk, druk dood. Lekker twee banen tegelijk, afspreken met vrienden, sporten, shoppen, uiteten, en wat te denken van aandacht voor mijn gezin en familie?! Ik kom mijzelf ook behoorlijk tegen tijdens deze pandemie.

Als gelukskundige kun je alles theoretisch wel weten, maar om het toe te passen in de praktijk is een compleet ander verhaal! Ik krijg daar nu wel de kans voor. En die pak ik. Bij mij gaat dat met vallen en opstaan. De donkere stukken die ik tegenkom, leer ik te omarmen. Mijn Karel had aanvankelijk de neiging om in discussie te gaan over alle getroffen maatregelen maar al snel kwam ik erachter dat ik in Nederland leef en dat dit is wat het is. Dat bekent niet dat ik mee hoef te gaan op de enorme frequentie angst die de media zaait. Maar tegenwoordig kijk ik naar wat het leven mij vertellen wil. Wat kan ik eruit halen, hoe kan ik hierdoor groeien? Ja en soms heb je daar een beetje hulp bij nodig om dat te kunnen zien. Dat om hulp vragen, vraagt om kwetsbaar te durven zijn. Het is niet zwak, het is juist enorm krachtig. Dat betekent dat je Karel even moet negeren en dat je je innerlijke wijsheid moet vragen: Direct my footsteps. Daar heb ik maar eens flink de ruimte voor genomen; luisteren naar dat dieper weten en mij overgeven aan de wijsheid die in mij zit, maar die ook ik nog te vaak negeer. Ik had last van alles en nog wat. Het feit dat heel Nederland euforisch over de sneeuw is en ik mijn schoeisel met dit weer niet voor elkaar heb, ik haat kou en gladheid, was de druppel. Normaal loop ik zo’n 8 km per dag, het uitje van de eeuw in deze tijd, voor de broodnodige stilte, maar ook dat was er nu niet meer bij. Mijn Karel werd er claustrofobisch van. Ik begon veilig en dichtbij met hulp vragen. Ik leende een paar schoenen van een vriend waar ik enorm mee gered was totdat er een blaar op mijn hak kwam. Ik ging ‘op de bank’ bij een vriendin om de angst weg te halen, zij doet aan ‘aura-healing’ daar heeft Karel nog nooit van gehoord maar hij wordt er wel een stuk rustiger van. Ik durfde inmiddels een veel meer en donderdag trok ik de stoute schoenen aan en wandelde ik naar de plek waar mijn footsteps mij zouden brengen.

Ik zag een mevrouw uit een winkel komen met mondkapje en met een tasje met schoenen. Ik had niet eens zo’n mondkapje bij mij, realiseerde ik mij ineens. Ze zag er medisch uit ik negeerde Karel en vroeg of ze toevallig nog zo’n mondkapje had. Allervriendelijkst liep ze naar haar auto en erg blij kwam ze met een mondkapje zwaaiend in haar hand terug. Vervolgens tikte ik op de ruit van de kleine winkel. Er waren mensen dingen aan het inpakken voor verzending. Ik mocht naar binnen! Er was exact één paar sportschoenen van het merk dat ik zocht; in mijn maat met spikes, geen dikke logge dingen maar zacht en licht aan de voeten en toch warm. Heerlijk geluk van buiten naar binnen halen, even Karel verdoven in deze tijd en daarmee een beetje vrijheid terug (of zit die vrijheid in je hoofd?).

Toen dit zo enorm stroomde belde ik de homeopaat op die inmiddels 25 jaar geleden een middel vond om mij van mijn reuma af te helpen. De assistente pakte op en vertelde mij dat de eerstvolgende mogelijkheid voor een afspraak in augustus was. Deze man is onwijs goed en ik ben blijkbaar niet de enige die dat ontdekt heeft. Op een enorm rustige toon hoorde ik mij vragen of ik niet gebeld zou kunnen worden als er iemand zou uitvallen. Terwijl de super vriendelijke assistente mijn telefoonnummer noteerde, vroeg ze of ik  toevallig vandaag kon. Ze had zojuist een afmelding gehad. Ik had geen auto en eigenlijk een andere afspraak maar ik zei volmondig: JA! Exact om 14:00 arriveerde ik in Almelo een dejá-vu. Bij die praktijk was ik veel geweest niet bij deze homeopaat maar bij zijn compagnon, Wouter de Jong, die inmiddels overleden is. Toen Wouter maar niet het juiste middel voor mij kon vinden, vroeg hij het aan zijn collega Ewald en daar zat ik nu. In de kamer naast die van Wouter. Alles nog exact hetzelfde; de gang, de trap, alsof de tijd had stilgestaan, terwijl er bij mij al een heel leven aan voorbij was getrokken. Altijd wilde ik hem nog bedanken omdat hij het juiste middel vond om mij te bevrijden uit het lijden, want wat had ik een pijn in mijn gewrichten destijds. Ik kon bijna niet meer lopen. Vandaag was dat moment gekomen na 25 jaar. Ik heb nu ook weer wat van die nare gewrichtsklachten, maar gelukkig mogen ze niet in de schaduw staan bij de klachten die ik destijds had. Hij stelde de juiste vragen, op het juiste moment, hij las mij, vertelde zelf weinig maar ik voelde mij enorm gezien, veilig en verbonden. Alleen dit gesprek was al super helend. Ik kreeg middelen mee waar ze in de reguliere zorg geen cent voor geven, ha, ha, ha! Maar ik weet dat ze mij gaan helpen voor zowel mijn lijf als mijn mind dat noemen ze placebo toch? Diep van binnen weet ik wel beter. Laat ik nu de artsen en verpleegkundigen in de reguliere zorg exact deze kunst mogen leren (tegenwoordig in webinars) die deze homeopatisch arts als geen ander verstaat. De tijd nemen om de ander te zien en hem of haar daarbij herinneren aan zijn of haar innerlijke wijsheid en heelheid. 

Ik bedankte Ewald en zei dat ik zo’n flauw vermoeden had dat Wouter, vanuit het andere level van Mario, deze ontmoeting gearrangeerd had. Eigenlijk nog steeds collega’s dus, grapte ik. Hij keek mij in de ogen aan, lachte vriendelijk. Geen idee wat hij dacht maar mijn gedachten mochten er zijn alleen al vanwege het feit dat ze mij goeddeden. 

Wees moedig, vraag om hulp. Een DIP (Disfunctional Independent Person) zijn, dient niemand. Het komt vaak voort uit een wond. Wat is jouw wond en wat houdt jou tegen? Zoom uit, herinner het jezelf en overwin je angst, je bent het waard en het is ook nog eens een cadeau voor de ander. We zijn immers allemaal één energie als jij de ander helpt, help je jezelf.

Helpen, wie houdt er nu niet van?!